Κυνηγόντας την pax americana : ματαιοδοξία ή κυνισμός?

Θα περίμενε κανείς από εκείνους που διαμορφώνουν και θέτουν σε εφαρμογή την εξωτερική πολιτική μιας στρατιωτικής και πολιτικής υπερδύναμης όπως οι Η.Π.Α να είναι περισσότερο διορατικοί κατά την χάραξη της στρατηγικής τους και να λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν τόσο τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιφέρειας του πλανήτη όσο και τα διδάγματας της -όχι και τόσο μακρινής- ιστορίας

Είναι απογοητευτικό και συγχρόνως εξοργιστικό ότι οι ΗΠΑ, ακόμη και κάτω από την καθοδήγηση ένός φιλελεύθερου Προέδρου που έχει δείξει την διάθεση να εγκαταλείψει την μονομέρεια και την μανιχαιστική-μυωπική προσέγγιση του κόσμου, να καθυστερούν την αναγκαία προσαρμογή τους στα πραγματικά δεδομένα.Η αποτυχία επιβολής της pax americana στο Αφγανιστάν συνοδευόμενη από σημαντικές απώλειες Αμερικανικών αλλά και άλλων νατοϊκών δυνάμεων, έχει μετατρέψει τον πόλεμο με τους Ταλιμπάν σε μία βασανιστική, επικίνδυνη εμμονή των ΗΠΑ.

Οι λόγοι (ιστορικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί) που καθιστούν την νίκη των δυτικών σταυροφόρων στις δύσβατες περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν έχουν αναλυθεί σε αμέτρητα βιβλία, δημοσιεύματα και συνεντέυξεις. Ο σημαντικότερος κατά την γνώμη μου είναι η ανείπωτη φτώχεια και οι δραματικές επιπτώσεις που αυτή επιφέρει στο βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των ανθρώπων που ζουν εκεί.

Τα αμερικανικά media συνηθίζουν να διακρίνουν μεταξύ των Ταλιμπαν και των αμάχων με ένα τρόπο απόλυτο ο οποιος αδυνατεί να συλλάβει, πόσο μάλλον να ερμηνεύσει την πραγματικότητα του εδάφους, η οποία δεν είναι τόσο καθαρή.Η απουσία ενός κράτους δικαίου που θα εξασφάλιζε όχι μόνο την ικανοποίηση βασικών βιωτικών αναγνών των ανθρώπων αλλά και την παροχή ενός βασικού επιπέδου εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, αφήνει προφανέστατα ένα κενό το οποίο καλύπτεται επιτυχημένα από τους Ταλιμπαν και την θεοκρατία τους.Αυτό εξηγεί την υποστήριξη που εκείνοι απολαμβάνουν μεταξύ των τοπικών πληθυσμών, και την συνεπακόλουθη δυσκολία διάκρισης μεταξύ αμάχων και ανταρτών (insurgents).

Είναι το Αφγανιστάν καταδικασμένο στην υπανάπτυξη και την εξουσία των Ταλιμπαν? Η τεράστια πολιτισμική έκθεση της περιοχής στην ακραία εκδοχή του Ισλάμ και ο εθισμός στην διακυβερνηση από φύλαρχους και αντάρτες κάνουν την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός κράτους δυτικού τύπου να φαίνεται γραφική. Οι εκλογές στο Αφγανιστάν και η εκτεταμένη νοθεία αποδεικνύουν το παραπάνω.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και τις αυτόνομες περιοχές στα σύνορα με το Πακιστάν δεν είχαν ποτέ την ικανότητα να πετύχουν κάτι παραπάνω από την εξαγρίωση των ανθρώπων που επλήγησαν από "χειρουργικά χτυπήματα" και οι οποίοι θέλουν απλά να επιβιώσουν. ωθόντας τους στην ουσία προς τους Ταλιμπαν και την υποστήριξη τους στην αντίσταση. Ο πόλεμος που ξεκίνησε το 2001 ίσως είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει..

Η παροδικότητα των "εθνικών στόχων"

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί μία αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική δημιουργία, γενικά παραδεδεγμένου κάλους, αντάξια, στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό σαφώς, της σχεδόν απόκοσμης τελειότητας του Ναού του Παρθενώνα.

Παρά τις όποιες εκατέρωθεν μικρόψυχες ενστάσεις και ,ανεκδιήγητης κομματικής σκοπιμότητας, αντεγκλίσεις σχετικά με την πατρότητα ή την μείζονα συνεισφορά στην κατασκευή του, το Νέο Μουσείο είναι, δικαιολογημένα, μια αιτία ευφορίας και ικανοποίησης για τον πληθυσμό αυτής της χώρας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε την ευτυχία να κατοικούμε στο γεωγραφικό χώρο όπου το ανθρώπινο πνεύμα εξερεύνησε και, σε πολλές περιπτώσεις, έφτασε στα -έως τώρα- γνωστά όρια του. Βαρυνόμαστε συνάμα με το χρέος, το ελάχιστο δυνατό κατά την γνώμη μου, να διατηρούμε και να αναδεικνύουμε τα κληρονομήματα, υλικά και πνευματικά, της ιστορίας μας.

Η προστασία, η μελέτη και η ανάδειξη του πολιτισμού μας, πτυχή της οποίας είναι και η δημιουργία του Νέου Μουσείου, δεν είναι ένας ακόμα βραχυπρόθεσμος εθνικός στόχος, η επίτευξη του οποίου, και μόνο, πρέπει να μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το μέλλον, όπως ακούμε και διαβάζουμε διαρκώς. Είναι υποχρέωση μας απέναντι στους αρχαίους κατοίκους αυτού του τόπου.Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στην τεράστια πνευματική τους συνεισφορά σε αυτό που αποκαλείται παγκόσμιος πολιτισμός.

Η υποχρέωση μας αυτή πρέπει να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά και να εμπεδωθεί συμπεριφορικά, να εκπληρώνεται δηλαδή σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Η δημιουργία ενός ,ομολογουμένως μεγαλειώδους, αρχιτεκτονήματος δεν αναιρεί την αισχρή συμπεριφορά μας απέναντι σε άλλα μνημεία της τεράστιας ιστορίας του ελλαδικού χώρου, την έλλειψη γνώσης της ιστορίας μας ή την ελάχιστη παράγωγη πολιτισμού από τους σύγχρονους Έλληνες. Η εξαίρεση επιβεβάιώνει και δεν διαγράφει τον κανόνα.

Η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά που πρέπει να νιώθει ένας λαός δεν είναι δυνατόν να τροφοδοτείται αποκλειστικά από παροδικούς, μεγάλης έστω σημασίας, εθνικούς στόχους (βλ. Ολυμπιακοί, ΟΝΕ, Μουσείο Ακρόπολης). Πρέπει να είναι μόνιμα χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης του και διαρκείς προυποθέσεις ευζωίας και πολιτισμικής δημιουργίας.

Η πολιτική τάξη της Ελλάδας έχει αποδείξει την ανικανότητα της να δημιουργήσει τις συστημικές συνθήκες εκείνες που θα απαλλάξουν τον πολίτη από την απαισιοδοξία και την μετριότητα. Καταφεύγει σπασμωδικά σε "εθνικούς στόχους", βραχείας διάρκειας (και ενίοτε υψηλού κόστους) για να κάλύψει τα διαρθρωτικά μόνιμα προβλήματα, τα οποία τελικά θολώνουν την ευφορία και μας βυθίζουν στην μιζέρια, μόλις τα φώτα των ξένων media σβήσουν.

Πόσο θα διαρκέσει η εθνική μας υπερηφάνεια αυτήν την φορά?..

Η αποχή ως πολιτική στάση

Είναι προφανές ότι η αποχή συνιστά τον αδιαμφησβήτητο πρωταγωνιστή της διαδικασίας των ευρωεκλογών.
Περίπου το ήμισυ του εκλογικού σώματος δεν συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία και αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να ερμηνευτεί ως συνολική και ηχηρή αποδοκιμασία του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην χώρα μας.

Η ερμηνεία, δημόσια μάλιστα εκπεφρασμένη, στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που απείχαν ανήκουν στον ευρύτερο πολιτικό χώρο-μαντρί της κεντροδεξιάς, οι επέλεξαν να μην ψηφίσουν αλλά δεν αλλαξοπίστησαν (!!) ήταν αναμενόμενη, στα πλαίσια απόπειρας διαχείρισης της ήττας. Είναι όμως παράλληλα μια βαθιά αλαζονική θεώρηση του εκλογικού αποτελέσματος που εκνευρίζει και αποξενώνει..Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για ένα πολιτικό κόμμα να αναζητήσει το μέλλον του έξω από τους παραδοσιακούς (πελατειακούς ως επί τω πλείστον) δεσμούς με ένα πιστό ακροατήριο.

Είναι βαθιά απογοητευτική η προσκόληση θιασωστών του αποτυχημένου μοντέλου αντιπροσωπευτική δημοκρατίας που εφαρμόζεται στην χώρα μας, σε μίζερες προτάσεις αναδιάρθρωσης, μεταρρυθμίσεων και αλλαγών σε υπάρχοντες διεφθαρμένους και καταπονημένους θεσμούς.Εθελοτυφλούν μπροστά στην ανικανότητα και διαφθορά που μαστίζει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του και διαιωνίζουν συνειδητά χρόνια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, όσοι αρνούνται την δομική αδυναμία των οπισθοδρομικών,μονολιθικών πολιτικών σχηματισμών να εκφράσουν κοινωνικές δυνάμεις και ανησυχίες.Επιχειρούν να πείσουν ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με μερικές βιαστηκές κινήσεις εντυπωσιασμού, που θα επιβληθούν με την πυγμή του πρωθυπουργού-μονάρχη.

Είναι εξίσου εξοργιστική η επικριτική τους διάθεση απένταντι στο πρωτοφανές φαινόμενο της αποχής..Είναι εμφανές ότι η μη συμμετοχή, και ως εκ τούτου ελλιπής νομιμοποίηση μιας εκλογική διαδικασίας, τους ενοχλεί.Θα επιθυμούσαν, και ίσως μερικοί από εκείνους θα ανέμεναν, τα "πρόβατα" να βγούν από τα "μαντριά" και μαζικά να ψηφίσουν τους λαοπρόβλητους ηγέτες μας.

Υπό την θεμελιώδη και αποκλειστική προυπόθεση ότι ο απέχων από την εκλογική διαδικασία, προχώρησε στην εν λόγω ενέργεια συνειδητά και όχι εξαιτίας της εν γένει απολιτίκ συμπεριφοράς του, η αποχή δεν αποτελεί απλά μία πολιτική θέση, με πολλαπλούς μάλιστα αποδέκτες, αλλά εκείνη την πολιτική θέση που υπερίσχυσε.Η αδυναμία των κομμάτων εξουσία να αντιληφθούν το μήνυμα της αποχής (με το ΠΑΣΟΚ να πανυγηρίζει μία νίκη και την Νέα Δημοκρατία να αισθάνεται σίγουρη για τον πιστό Νεοδημοκράτη) καταδεικνύουν πόσο μακριά βρίσκονται από εμάς και οδηγούν νομοτελειακά σε μεγαλύτερη αποστασιοποίηση.

Πολιτικός λόγος χαμηλού επιπέδου

Είναι πληκτικά κοινότοπο να επαναλάβει κανείς ότι ο πολιτικός διάλογος στην Ελλάδα, τουλάχιστον εκείνος που αντλεί την μερίδα του λέοντος της μιντιακής δημοσιότητας, διεξάγεται απο επαγγελματίες της πολιτικής,διδάκτορες της πολωτικής κομματικής προπαγάνδας και ως εκ τούτου είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και δεν οδηγεί απολύτως πουθενά.

Μάλιστα ακριβώς επειδή απευθύνεται σε ένα κοινό που έχει συστηματικά "εκπαιδευτεί" ώστε να μην ενδιαφέρεται για την ουσία αλλά για τις εντυπώσεις,η πλειοψηφία των απόψεων που εκφράζονται από πολιτικούς δομείται γύρω από σαθρά επιχειρήματα και αρθρώνεται με τρόπο απλοικό, λαικιστικό και ενίοτε προσβλητικό για εκείνους που υποστηρίζουν αντίθετες απόψεις.

Ο Θ.Πάγκαλος αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα πολιτικού,που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το επίπεδο του δημόσιου λόγου.Ο λόγος ,γραπτός η προφορικός, που αναπαράγεται και αποκτά δημοσιότητα όπως αυτός ενός προβεβλημένου στελέχους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μελλοντικής κυβέρνησης, δεν μπορεί να εξισώνεται με συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, και μάλιστα άλλων δεκαετιών..

Ο λόγος δεν είναι η περιφρούρηση της ντεμέκ "εθνικής ενότητας", η οποία άλλωστε δεν υφίσταται για να φοβόμαστε την διάσπαση της.Οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, όσο υφίστανται και διατηρούνται, πάντα θα τέμνουν την ελληνική κοινωνία αφήνοντας την διχασμένη και τα μέλη της εγκλωβισμένα σε έναν ανελέητο αγώνα όλων εναντίων όλων.

Οι πολιτικοί πρέπει επιτέλους να επιδείξουν πολιτικά ανακλαστικά και να μιλήσουν για τα πραγματικά σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και η ελληνική κοινωνία, οδηγώντας το διάλογο προς την αναζήτηση λύσεων και διεξόδων.Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορούν να το κάνουν όμως ο ίδιος ο ρόλος τους επιβάλλει κάτι τέτοιο.

Χοντροκομμένες οπισθοδρομήσεις όπως οι δηλώσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών (!) για το ΚΚΕ αποδεικνύουν ότι μια μερίδα του πολιτικού κόσμου βρίσκεται ακόμη εκτός τόπου και χρόνου.Ακόμα χειρότερα επενδύουν σε πρωτόγονα πολιτικά ένστικτα και ξεπερασμένους διχασμούς για να εξυπηρετήσουν σύγχρονες πολιτικές σκοπιμότητες.

Είναι υπόλογοι για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και πρέπει να κριθούν πολύ αυστηρά.

Η εκδίκηση της πραγματικότητας

Τα περιστατικά μαζικών δολοφονιών σε σχολικές μονάδες, όπως αυτά που έχουν κατ'επανάληψη συγκλονίσει την Αμερική φάνταζε, μέχρι πριν λίγες μέρες, απίθανο να εξελιχθούν δεδομένων των ειδικών χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα συγκριτικά χαμηλότερο επίπεδο ανισότητας, η "σχετικά ομαλή" ενσωμάτωση μεταναστών και παλλινοστούντων στο εγχώριο εκπαιδευτικό σύστημα και οι παραδοσιακά ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί θεωρούνταν ικανές προυποθέσεις προκειμένου τέτοιες επιθέσεις να θεωρούνται αδιανόητες.

Η επίθεση στο σχολείο μαθητείας του ΟΑΕΔ από έναν παλινοστούντα ομογενή από την Αμπχαζία,χωρίς να έχω καμμία πρόθεση να εστιάσω στην καταγωγή του, καταδεικνύει την σαθρότητα τέτοιων επιχειρημάτων αλλά και την διαφορά μεταξύ της θεωρίας που αναπτύσσεται σε κυβερνητικά σχέδια και προεκλογικά προγράμματα και την πραγματικότητα του χώρου της Παιδείας.

Όση τραγικότητα και να περιβάλλει την ένοπλη επίθεση ενός νέου ανθρώπου εναντίον συνομήλικών του και ακολούθως την αυτοκτονία του,η ανάλυση που αφορά το συγκεκριμένο γεγονός δεν πρέπει να επικεντρωθεί στην προσωπική ιστορία του αυτόχειρα ή τα στοιχεία που θα πουλήσουν περισσότερα στα κανιβαλιστικά δελτία των 8 (κάτι που θεωρώ δεδομένο).Ήδη βλέπω λεζάντες που αναρρωτιούνται ποια είναι η μυστηριώδης γυναίκα που περιγράφει στο σημείωμα που ανέβασε στο myspace...

Είναι σαφές ότι συμφέρει τις δυνάμεις της συστημικής στασιμότητας η συζήτηση να επικεντρωθεί εκεί και όχι στις τεράστιες ανισότητες του εκπαιδευτικού συστήματος, την διαρκή υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και την απαξίωση σχολών τεχνικής εξειδίκευσης όπως αυτή στο Ρέντη, μεσω της εξοργιστικής ανοχή φαινομένων καθημερινής βίας και ανομίας.

Δεν θα επικεντρωθεί, επ'ουδενί, στην αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να λειτουργήσει ενεργητικά ώς προς στην ομαλή κοινωνικοποίηση μαθητών και σπουδαστών αλλά και να αντιμετωπίσει έγκαιρα και με επιστημονικούς τρόπους φαινόμενα απομόνωσης και ψυχολογικής βίας, τις πιο προφανείς πηγές μαζικής βίας.

Το κράτος οφείλει να εξασφαλίσει στον καθένα από εμάς,Έλληνα ή αλλοδαπού, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του επιλογές ή τις βιογραφικές συνιστώσες που μπορεί να υπήρξαν εμπόδια, το δικαίωμα να διεκδικήσει πρόοδο και ευημερία σε αυτήν την χώρα

Η εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες και με όλες τις μορφές της αποτελεί την ανεκτίμητη πρόσβαση στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ατόμων, και ως τέτοια πρέπει να προστατέυεται και να βελτιώνεται. Όταν η Αρχιτεκτονική μεταφερθεί στου Ζωγράφου και η μοδάτη συζήτηση για το άσυλο καταλήξει κάπου, μπορεί και να αντικρύσουμε την άβολη καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν εκείνοι που δεν έχουν την πολυτέλεια της ιδιωτικής εκπαίδευσης...

Μέχρι να γίνει αυτό και η παίδεία αυτής της χώρας μεταξύ άλλων, θα αποτελεί μνημείο κομματικής εκμετάλλευσης και πολιτικού αυτισμού.

Η κουλτούρα της στασιμότητας

Στο βαθμό που οι δημοσκοπήσεις είναι ικανές να αποτυπώσουν, σχετικά αξιόπιστα, καθεστυκίες ή εν τη γενέσει τάσεις σε στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μπορούν να αποτελέσουν ένα χρήσιμο εργαλείο εξαγωγής πολιτικών συμπερασμάτων.

Υπό αυτό το πρίσμα η τελευταία έκδοση του Βαρομέτρου της Public Issue για λογαριασμό της εφημερίδας "Καθημερινή" είναι ενδεικτική της ανθεκτικότητας της δικομματικής-διπολικής φύσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος, και ως εκ τούτου απογοητευτική.

Τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, παρότι είναι εκ των πραγμάτων φορείς του συνόλου της ευθύνης για την επιδείνωση των σημαντικότερων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, συνεχίζουν να εγγράφονται στο πολιτικό υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα ως οι μοναδικές αξιόπιστες προτάσεις διακυβέρνησης, αυξάνοντας μάλιστα τα ποσοστά τους κατά το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο 2008 έως τον Μάρτιο του 2009.

Οι εκτιμήσεις των πολιτικών αναλυτών για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, προβεβλημένες έντονα ιδιαίτερα στο τέλος της περασμένης χρονιάς αποδεικνύονται τόσο πρόωρες όσο και λανθασμένες.Απέτυχαν να λάβουν υπ' όψιν τους την δυναμική της πόλωσης, η οποία επιστρατεύεται και ενορχηστρώνεται έντεχνα από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε χρονικές περιόδους όπου το αυστηρά καθορισμένο εκκρεμές της εξουσίας απειλείται με εκτροχιασμό.

Η τεχνική της πόλωσης και των ψευτοδιλλημάτων αξιοπιστίας συνεχίζει, καθώς φαίνεται, να έχει αποτελέσματα.

Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στα μεσαία αστικά στρώματα, που είναι σε μη αναστρέψιμο βαθμό απογοητευμένο από τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων και ιδιαίτερα την μη ανταπόκριση των τελευταίων στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Φοβάμαι όμως ότι όσο δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός σχηματισμός που να εκφράσει αυτές τις ομάδες, οι σειρήνες τις στασιμότητας θα γοητεύσουν και άλλους.

Συναισθηματική Αναπηρία

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η δουλειά (που με πληρώνει) είναι στα γραφεία του Φεστιβάλ EMOTION PICTURES "Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία". Μια δουλειά ιδιαίτερα αποδοτική, αν όχι για τα αντικειμενικά εφόδια που παρέχει, τουλάχιστον για τα κοινωνιολογικά συμπεράσματα που επιτρέπει να εξαχθούν.
Βρισκόμαστε στη φάση συλλογής ταινιών, και πέρα από τους όποιους παράγοντες τυχαιότητας ή διασυνδέσεων, ο αριθμός των ταινιών που φτάνουν από το Ισραήλ με θέμα την αναπηρία, είναι τουλάχιστον δυσανάλογος με αυτόν των ταινιών από άλλες χώρες, αποκλείοντας την Αμερική, για λόγους μεγεθών (οικονομικών και καλλιτεχνικών). Σε μια πρόχειρη προσπάθεια ερμηνείας, θα έλεγε κανείς ότι το γεγονός αυτό οφείλεται σε λόγους καθαρά αμυντικούς, είτε σαν μια προσπάθεια να πριμοδοτηθούν τα άτομα με αναπηρία με Ισραηλινή καταγωγή απέναντι στην πληθώρα φωτογραφιών από διαμελισμένα Παλαιστινιακά θύματα (πολέμου εκείνα, εντούτοις...), είτε σαν μια συμβολική απεικόνιση του συλλογικού δράματος και της συναισθηματικής αναπηρίας- έλλειψης που άφησε πίσω του το Ολοκαύτωμα. Παράλληλα, ένα κράτος - έθνος που συσπειρώθηκε γύρω από την έννοιας της ασφάλειας των υπηκώων του, φροντίζει να υπερτονίζει την μέριμνα που παρέχει στους πολίτες του με πληγές - ένδειες κάθε είδους. "Μετά το Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να υπάρξει ποίηση" έγραφε ο Αντόρνο, και ίσως το ντοκιμαντέρ, μέσο έκφρασης καθαρά ρεαλιστικό, να φαντάζει η ιδανική φόρμα περιγραφής και απεικόνισης του πόνου.
....Σκέψεις, σαν σε διάλειμμα. Καλή δουλειά!

Σκέψεις με αφορμή μια ληξιαρχική πράξη θανάτου

Η ανάγνωση μιας ληξιαρχικής πράξης θανάτου μπορεί να είναι μια εξαιρετικά διαφωτιστική, αν και σύντομη χρονικά, εμπειρία στο βαθμό που είναι δυνατόν να σε ωθήσει σε συναισθήματα και σκέψεις που δεν έχεις την ευκαιρία να κάνεις συχνά σε ένα πολύβοο αστικό περιβάλλον.

Οι ρυθμοί της δουλείας, της διασκέδασης, της ίδιας της ζωής μας (αυτού του σύντομου ταξιδιού ζωτικότητας και εξέλιξης) είναι ως επί το πλείστον καταγιστικοί, και ως εκ τούτου μας επιτρέπουν συλλογισμούς που δεν εκτείνονται πολύ πέρα από την υλική μας αυτοπραγμάτωση ή την υπακοή μας στον νόμο του ισχυρότερου.

Ελπίζοντας να είμαστε εμείς οι δυνατότεροι, οι ομορφότεροι, οι πλουσιότεροι, οι πιο ποθητοί καταπιέζουμε τις πνευματικές μας ανάγκες, υπαρκτές και διαρκώς και εξελισσόμενες από την εποχή του homo sapiens:περιοριζόμαστε από αντικείμενα, συστήματα και άλλους ανθρώπους:τσαλακώνουμε τον νόμο της φυσικής επιλογής για να ταιριάζει στις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις μας:βαφτίζουμε την αντικοινωνικότητα και την υποταγή μας στην τεχνολογία, πρόοδο και εξέλιξη του είδους. Πάνω από όλα καταστρέφουμε την γη μας νομίζοντας ότι είμαστε οι αλώβητοι εξουσιαστές της.

Θα επιστρέψουμε όμως σε αυτήν, αδύναμοι, πνευματικά και σωματικά εξουθενωμένοι. Στον αέναο κύκλο της ζωής είμαστε απλά ένας κρίκος. Ίσως ο πιο δυνατός ή ο πιο αδύνατος, αλλά μόνο ένας κρίκος με περιορισμένη διάρκεια.

"Now the old king is dead...long live the king"

Μια ματιά στα νούμερα της AGB θα σας πείσει. Πότε σταμάτησαν σίριαλ όπως "Η Αίθουσα του θρόνου" και "Τα παιδιά της Αχαϊας" να τραβάνε την προσοχή του τηλεοπτικού κοινού; Πότε ακριβώς..προδόθηκε η "Προδοσία"; Και η απορία όλων...ο Παπακαλιάτης πού χάθηκε;
Α, η εποχή της πολύπλευρης και ολοκληρωμένης ίντριγκας, των πολύπλοκων συναισθημάτων, των δολιοφθορών, των πανούργων γυναικών και των...μπερμπάντηδων αντρών έχει παρέλθει. Ακόμα και το αρχέτυπο της μοιραίας Μιμής, μετατράπηκε σε γυναίκα της διπλανής πόρτας (είτε περιμένει κρατώντας σα λάβαρα το αρχείο Παπανδρέου τον Γιωργάκη να της ανοίξει την υπουργική πόρτα, διακοσμώντας στο μεταξύ μεζονέτες, είτε, η άλλη γνωστή και μη εξαιρεταία, ντύνεται με γαλλικές "νταντέλες" και παντρεύεται ρεπόρτερ του TRT)...
...όσο για τις κωμωδίες, η εποχή που οι Απαράδεκτοι γύριζαν επετειακά επεισόδια σπαρταριστών μεταμοντέρνων gags (με αφορμή εθνικές γιορτές) έχει παρέλθει, ως φαίνεται, ανεπιστρεπτί. ¨οσο για τα "Μικρά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ μεταξύ φίλων"; Το μαύρο χιούμορ δεν πουλάει πια και ο Χαραλαμπόπουλος αντί για "Kiss Kiss, Bang Bang", προτιμά το "Bang, Bang", χάνοντας όχι μόνο σε ποσότητα λέξεων, αλλά κυρίως, σε ειρωνεία...Τη θέση τους έχουν πάρει "feel good" κωμωδίες, αρχής γενομένης από το Πάρα Πέντε και με άξιο ακόλουθο την "Πολυκατοικία" και...λιγότερο άξιο το "Ποιος μας πιάνει". Όσο για τα "Μαύρα Μεσάνυχτα"; Επιθανάτιος ρόγχος, θα έλεγε κανείς, με τον "αγαθό" Μάινα να υπονομεύει τις καταστροφικές τάσεις του Κοκκινόπουλου.
...Ρε παιδιά, που πήγε ο μεταμοντερνισμός - ή ό,τι από αυτόν τέλος πάντων είχε φτάσει ως την Ελλάδα; Με φυσική εθνική κλίση προς το χαβαλέ, ασπαστήκαμε χωρίς ενδοιασμούς το δόγμα "Be More Awesome", κεντρικό σλόγκαν του μανιφέστου της "Νέας Είλικρίνειας" (New Sincerity), όπως εκφράστηκε από στο blog "The Sound of Young America" της ομώνυμης εκπομπής και κύριου εκφραστή του εν λόγω ρεύματος. Τη θέση της ειρωνείας, παίρνει το "Maximum Fun", τη θέση του πολυδιάσπαστου υποκειμένου έχουν πάρει οι συγκεκριμένοι τύποι (όχι συνειδήσεις!) ανθρώπων που προβάλλουν μια "θέση" ως ανυπέρβλητο και συγκεντρωτικό "είναι". Ο γκέι του δεύτερου ορόφου, η Bimbo του τρίτου, η γκρινιάρα γιαγιά του τέταρτου (νομίζω), πρόσωπα της Πολυκατοικίας που "ζουν" αυτό που δείχνουν και σχηματοποιούνται χωρίς "δάνεια" από άλλες κουλτούρες. Το σπίτι της γιαγιάς βρίθει ναφθαλίνης, το σαλόνι του γκέι σαν βιτρίνα του octopus και το κεντρικό μήνυμα..."είμαστε μια ωραία ατμοσφαιρα, είμαστε".
Αν ο πλουραλισμός του μεταμοντερνισμού επέβαλε σεβασμό στην κάθε είδους περιφέρεια και μια μαχητικότητα (όχι με όρους ιδεολογικούς!) κατά των προκαταλείψεων, ο μετα -μετα (ουφ!) μοντερνισμός δέχεται τον πλουραλισμό, τη διαφορετικότητα και την "επιλογή" σαν de facto κατάσταση (το 16χρονο νυμφίδιο του διαχειριστή τη γλιτώνει το πολύ με άρση χαρτζιλικιού). Δημοκρατικότητα και πρόοδος θα έλεγε κανείς...χμ, όχι όλοι, πάντως..Σε αυτή την "performative" λογική, πράττω άρα είμαι, καταλήγει κανείς σε παγιωμένες προσωπικότητες και σε μονοδιάστατες, σχεδόν "μεταφυσικές" προσωπικότητες(Raoul Eshelman, 2000-2001), μεσσιανιστικού τύπου.
...η επιστροφή του Θεού και της πίστης, η επιστροφή στα -όποια- ιδανικά σε ένα πνεύμα νεοσυντηρητισμού, όχι με το πρόταγμα "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", αλλά περισσότερο "ησυχία, τάξη και ασφάλεια"....και αν το μεγαλύτερο πρόβλημα της "Πολυκατοικίας είναι το πως θα καπηλευτούν το νεοκτηθέν τζακούζι του "γουτσου - γουτσου" ζευγαριού, δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο για την Παλαιστίνη, φερειπείν, όπου η έννοια της "θυματοποίησης" δεν υπόκειται σε επιλογές στυλ και ρητορικών οδών....

Η αλλαγή και ο δικομματισμός στις ΗΠΑ

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας που πραγματοποιήθηκε χθες στην Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών καταδεικνύουν με τον πλεόν εμφατικό τρόπο οι διαχωριστικές κομματικές-ιδεολογικές γραμμές (partisanship) συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή της χώρας.

Μόλις λίγες ημέρες μετά την εκλογή του Προέδρου Obama, ο οποίος τόσο προεκλογικά όσο και (κυρίως) μετεκλογικά έκανε σημαντικά ανοίγματα προς τους Ρεπουμπλικάνους, και εν μέσω μιας οικονομικής κρισης άνευ προηγουμένου οι τελευταίοι επιδεικνύουν προσκόληση στις παραδοσιακές ιδεοληψίες τους επί θεμάτων όπως η μεγάλη κυβέρνηση (big government), οι ομοσπονδιακές δαπάνες και οι περικοπές φόρων.

Είναι αφελές να υποστηρίξει κανείς ότι οι Δημοκρατικοί αντιπρόσωποι προσχώρησαν άνευ όρων στις αρχές του κοινωνικού κράτους, όπως τουλάχιστον αυτό χρηματοδοτήθηκε και διαρθρώθηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά τον πόλεμο.Άλλωστε ακόμα και μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα υπάρχουν διαφωνούντες με το πανάκριβο πακέτο στήριξης της αμερικανικής οικονομίας.

Η κρίση της διεθνούς οικονομίας ωστόσο δεν επηρρεάζει, δυστυχώς, μόνο την Wall Street και τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις του πλανήτη. Ο κίνδυνος της υποβάθμισης των πιο ευαίσθητων πτυχών της κοινωνικής ζωής (στέγαση, περίθαλψη, εκπαίδευση) είναι δεδομένος. Και την δεδομένη χρονική στιγμή οι Δημοκρατικοί δημιουργούν, με υπέρογκο είναι αλήθεια κόστος, τις προυποθέσεις για την αντιμετώπιση της ανασφάλειας που μαστίζει εκατομμύρια Αμερικανους και την διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για αυτούς που πλήττονται πιο πολύ.

Trick or Treat...

...Δεν είμαι σίγουρη αν έχει φτάσει ακόμα η ώρα για απολογισμούς, αν τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει (ελπίζω όχι), αλλά δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω, πόσο ήρεμα επιστρέφει κανείς στην καθημερινότητά του μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Θα ήλπιζε κανείς, ότι θα έμενε τουλάχιστον ένας απόηχος, πέρα από το "ελεύθερο" που έχουν πάρει οι αναρχικοί να διοργανώνουν εκδηλώσεις στην Πανεπιστημίου χωρίς να γυρνάνε πολλά βλέμματα...Δεν ξέρω αν είναι ίδιον των σύγχρονων διαδηλώσεων να πεθαίνουν τραγουδώντας, πάντως, αν δεν ξεχάσαμε ήδη, τουλάχιστον έτσι δείχνουμε.
..Κάποιοι παραλλήλισαν τα γεγονότα με το Μάη του '68. Άδικα κατά τη γνώμη μου, ίσως και άτοπα, γιατί οι διαδηλώσεις της ΑΔΕΔΥ δε νομίζω ότι συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με τις απεργίες στα εργοστάσια της Renault...Μόνο στην αποχή και το συντηρητισμό των κομμουνιστικών κομμάτων ίσως βρει κανείς κοινές πορείες. Πέρα από αυτό, δεν θέλω να πιστεύω ότι με την ίδια ευκολία που ψήφισαν τον Ντε Γκωλ θα ξαναψηφιστούν οι ίδιοι δικοί μας..Ελπίζω σε ένα σουτ....
...Πέρα από αυτό...Έχω ένα πρόβλημα στο να κατανοήσω τι ακριβώς ζητάμε/ζητούσαμε...το πρόβλημα των σημερινών διαδηλώσεων είναι η διατύπωση συλλογικών αιτημάτων από μάζες (με την καλή έννοια) που δεν έχουν κοινά πλαίσια δράσης. Μεμονωμένοι γνωστοί - άγνωστοι (αστειάκι) σπάνε και γκρεμίζουν (ως όφειλαν να κάνουν όταν αυτό που ζητάνε είναι η ολική ανανέωση) και αντίστροφα, ολόκληρη διαδήλωση ζητά ,πχ, καλύτερους μισθούς (ατομική εξασφάλιση και όχι ολοκληρωτικές αλλαγές). Θα έλεγε κανείς ότι παλεύουμε για αναρχικά αιτήματα, με σοσιαλιστικές μεθόδους.
.....Στο trick που προσπαθήσαμε να κάνουμε, η κυβέρνηση απάντησε με τα ληγμένα σοκολατάκια του ανασχηματισμού. Εμείς, μαζέψαμε το άδειο καλάθι και είπαμε, πέρασαν οι Απόκριες, ας βγάλουμε τη μάσκα του επαναστάτη. Άντε, και καλή Σαρακοστή...

Οι αγρότες και το κράτος

Οι αγρότες είναι μια παρεξηγημένη κοινωνική και επαγγελματική ομάδα, η οποία θα μπορούσε να επιτελέσει σημαντικό ρόλο σε μια ισορροπημένη και οικολογικά ευαίσθητη ανάπτυξη της υπαίρθρου. Είναι επίσης μία κοινωνική ομάδα την οποία πολιτικοί και κόμματα έχουν διαχρονικά εκμεταλλευτεί, προσβάλλοντας την ιστορικότητα και τον ρόλο της.




Στην Ελλάδα η μέση έκταση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων ανέρχεται σε 50 στρέμματα δηλαδή πρόκεται για μεσαίου μεγέθους αγροτικές μονάδες που δεν είναι δυνατόν, ως επι το πλείστον να επιτύχουν τις οικονομίες κλίμακας σε ότι αφορά την παραγωγή γεωργικών προιόντων.Με τις επιδοτήσεις της δεκαετίας του 80' και του 90' η αλήθεια αυτή διαστρεβλώθηκε.Ακόμα πιο σημαντικό, οι περισσότεροι αγρότες εθίστηκαν σε επιδοτούμενες παραγωγές που θα εξαγοράζονταν σε κάθε περίπτωση (είτε από το κράτος, είτε από συνεταιρισμούς).

Η πραγματικότητα είναι ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη, καπιταλιστικού τύπου οικονομία τέτοιου είδους εκμεταλλεύσεις ίσως να μην μπορούν να επιβιώσουν, ποσώ μάλλον να είναι κερδοφόρες, εάν συνεχίσουν να παράγουν τα ίδια προιόντα με τον ίδιο αντιπαραγωγικό τρόπο και με την ίδια περιφρόνηση σε περιβαλλοντικά κριτήρια. Η περίπτωση της εκτροπής του Αχελώου είναι χαρακτηριστική.

Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν μια μονόδρομη έννοια. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα λόγω της πτώσης των τιμών και της ανόδου των τιμών καυσίμων και λιπασμάτων όμως όλοι μας αντιμετωπίζουμε προβλήματα χωρίς να έχουμε την δύναμη να κλείσουμε τους δρόμους..

Το κράτος φταίει για πολλά, μεταξύ των οποίων και για τον εκμαυλισμό της αγροτικής τάξης με δεκαετίες παροχών και υποσχέσεων όμως σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όλες οι επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες στην Ελλάδα στρέφονται σε αυτό για παροχές και διευκολύσεις που πιθανότατα αδικούν άλλες. Αυτό είναι υποκρισία.

Οι αγρότες είναι αναγκαίο να απαγκριστρωθούν από την νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου και να διεκδικήσουν (με μπλόκα η χωρίς) από το κράτος τις αναπτυξιακές προοπτικές που θα επιτρέψουν σε εκείνους και μελλοντικές γενιές αγροτών να αναπτύξουν τα σχέδια τους. Επιπλέον είναι αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ, να αντιδράσουν ενωμένοι στην δραστηριότητα μεσαζόντων και καρτέλ που εξευτελίζουν το εισόδημα τους και καθορίζουν σε υψηλό επιπεδο τις τιμές.

Επιδοτήσεις τις οποίες θα φορτώνεται ο υπολοιπος πληθυσμός (και όχι οι κρατικοδίαιτοι πολιτικοί και γραφειοκράτες) είναι μια βραχυπρόθεση λύση υψηλού κόστους που δεν μπορεί να είναι αναπτυξιακή επιλογή...

44

Η τελετή ορκομωσίας του 44ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Barack Houssein Obama, δεν θα εγγραφόταν ως μια ιστορική στιγμή στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ αν αφενός εκείνος δεν ήταν Αφροαμερικανός και αφ' ετέρου αν από την δραστηριότητα (η την αδιαφορία)της Αμερικής την δεδομένη χρονική περίοδο δεν εξαρτώνταν η ζωή εκατομυρρίων ανθρώπων σε διάφορα αιματοβαμμένα μέρη του κόσμου.

Η στρατιωτική και διπλωματική ισχύς των ΗΠΑ αλλά και η πραγματικότητα της αλληλεξάρτησης,από την οποία κανένα έθνος δεν μπορεί να απομονωθεί, επιβάλλει την συμμετοχή της Αμερικής στην λύση των προβλημάτων που απειλούν τον κόσμο μας.

Δεν είναι υπερβολή ότι χωρίς την συμβολή της Αμερικής, ακόμα και στην παρούσα πραγματικότητα ενός πολυπολικού κόσμου κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πολλοί μπορεί να αναρρωτηθούν πως η Αμερικη του Guantanamo, των βασανιστηριών, της εισβολής στο Ιράκ και της μη επικύρωσης του Πρωτοκόλλου του Κιότο είναι δυνατόν να συμβάλει στην λύση ενός πραγματικά παγκόσμιου προβλήματος (όπως π.χ η υπερθέρμανση του πλανήτη) σεβόμενη τις ιδιαίτεροτητες και τα ειδικα συμφέροντα κάθε λαού.Εύλογα θα το κάνουν..

Δεν θα ακολουθήσω το μοτίβο της αλλαγής.Δεν θα ισχυριστώ ότι ο Obama θα εκπληρώσει τις υπερβολικές προσδοκίες που έχουν επενδυθεί πάνω του.Η κρισιμότητα των ημερών όμως του επιβάλει να το προσπαθήσει...με τον κίνδυνο να μείνει στην ιστορία ως ένας ακόμη ένοικος του Λευκού Οίκου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοδίλημμα της καταδίκης της βίας

Είναι τετριμμένο για τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων (με την αίρεση ότι αυτά που υπάρχουν στην Ελλάδα είναι κόμματα) να υιοθετούν μία αμφιλεγόμενη στάση αποστασιοποιημένης ψυχραιμίας, που πλησιάζει την αδιαφορία όταν δημοσκοπικά δεδομένα δημοσιεύονται σε εφημερίδες και ειδήσεις.Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα ότι τέτοια αντιμετώπιση επιφυλάσσεται ,από πολιτικούς για δημοσκοπήσεις που δεν ευνοούν κόμμα-μαντρί τους.

Κάποιος κύριος Τραγάκης (!) γνωστός περισσότερο για τα ποδοσφαιρικά του σχόλια και λιγότερο για το πολιτικό του ανάστημα έφτασε στο σημείο να πει ότι το διαφαινόμενο προβάδισμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι στα όρια του στατιστικού λάθους..)

Για τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (αναφέρω ενδεικτικά αυτή που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής) φαίνονται να είναι σχετικώς αρνητικές, στο βαθμό που,αν αυτό έχει κάποιο νόημα, τα ποσοστά του δείχνουν να μειώνονται. Πολλοί αποδίδουν την υποτιθέμενη πτώση στην στάση που τήρησε, η μάλλον δεν τήρησε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, κατά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

Αποτυχημένοι πολιτικοί διαχειριστές και συντηρητικοί αναλυτές ψέδουν την ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σχετικα με το γεγονός ότι δεν καταδίκασε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο. Δυστυχώς, απηχώντας τέτοιου είδους κριτικές η Ανανεωτική Πτέρυγα επιδιώκει και προωθεί μια περισσότερο σθεναρή θέση της Αριστεράς κατά των επεισοδίων.

Εάν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε πολιτικά ότι αυτά που συνέβησαν στο κέντρο της πρωτέυουσας και σε άλλες πόλεις της χώρας ήταν μία κοινωνική εξέγερση που στοχοποίησε την εκτεταμένη διαφθορά, τον πολιτικό στασιμοπληθωρισμό Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και την κρατική καταστολή, δεν θα πρέπει να οπισθοχωρήσει ατάκτως, κατόπιν μάλιστα εορτής, επιδιώκοντας να ενταχθεί εκ νέου στο παραδοσιακό πολιτικό φάσμα. Ένα πολιτικό φάσμα που έχει εξαντλήσει την κοινωνική του δυναμική και έχει πάψει, εδώ και καιρό, να εκφρράζει ανησυχίες και προβληματισμούς.

Η κυβέρνηση μετέφερε το δίλημμα της δήθεν υπέυθυνης στάσης στα υπόλοιπα κόμματα ζητώντας τους προσχηματικά να καταδικάσουν τα γεγονότα..Λες και θα υπήρχε κάποιος πολιτικός που θα επικροτούσε π.χ την λεηλασία ιστορικών κτηρίων(!!). Η πολιτική ανικανότητα στο μεγαλείο της. Ενα προοδευτικό αριστερό κόμμα, όπως θέλει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι δυνατόν να πέφτει σε τέτοιου είδου παγίδες. Το πραγματικό δίλημμα θα πρέπει είναι τι κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση όχι γιατί δεν καταδικάζει η αντιπολίτευση.

Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η μη καταδίκη των επεισοδίων που προκάλεσαν λίγοι πλιατσικολόγοι,προβοκάτορες και άλλοι γνωστοί (το άγνωστοι είναι πλέον γραφικό). Είναι η αδυναμία του να αρθρώσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο-διακριτές προτάσεις- στην βάση των αρχών του και της συγκρουσιακής δυναμικής με το υπάρχον συστημα πολιτικής ισχύος.

Η ανυσηχία της Ανανεωτικής Πτέρυγας (sic) δεν θα έπρεπε να εξαντλείται στο αν το δίδυμο Τρίπρα-Αλαβάνου καταδίκασε επαρκώς του κουκουλουφόρους αλλά να επεκτείνεται και στο γιατί η Αριστερά ακόμα δεν μπορεί να πείσει έναν λαό σε λήθαργο..

Χωρίς λόγια..

O Barack Obama και η λήθη

Ο Paul Krugman είναι (δεν έχω καμμία αμφιβολία περί αυτού) ένα σημείο αναφοράς στην φιλελέυθερη πολιτική σκέψη.Το βιβλίο του "The consience of a liberal" αποτελεί έναν ευανάγνωστο αλλά συγχρόνως καθηλωτικό απολογισμό της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ από την ίδρυση τους έως και το παρόν τους. Ένα οικονομικό παρόν ένδειας και ανισοτήτων, που εξηγείται πειστικά με πολιτικά επιχειρήματα (πολιτική παντοδυναμία ρεπουμπλικάνων,διάρρηξη της διακομματικής συναίνεσης για σημαντικές κοινωνικές δαπάνες).

Στο χθεσινό του άρθρο στους New York Times δεν διεκδικεί ανάλογες δάφνες διανοητικής πρωτοπορίας. Αναφέρεται, με την δέουσα αυστηρότητα στην ανάγκη για την διεξαγωγή έρευνας και ελέγχου των πεπραγμένων των κυβερνήσεων Bush την τελευταία οκταετία. Στιγματίζει την μεροληψία την κυβέρνησης υπέρ ημέτερων νεοσυντηρητικών (είτε αυτοί είναι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είτε κατασκευαστικές εταιρείες) αλλά και οι ψευδείς ισχυρισμοί που οδήγησαν στην Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.

Ψέγει τον νέο Αμερικανό πρόεδρο για την διαφαινόμενη απροθυμία του να προχωρήσει σε τέτοιου είδους έρευνες, προτάσοντας το επιχείρημα , πολύ λογικό, ότι εάν τέτοιου είδους συμπεριφορές μείνουν ατιμώρητες είναι πολύ πιθανόν να επαναληφθούν στο μέλλον.Το "looking forward attitude" του νέου Προέδρου υποβαθμίζεται από την αδυναμία του να ελέγξει και να τιμωρήσει φαινόμενα διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας. Πόσω μάλλον στην αρχή της θητείας του, όταν και απολαμβάνει το maximum της δημοτικότητας που τον έφερε στον Λευκό Οίκο.

Στα απογοητευτικά σημάδια που έχει, δυστυχώς, δείξει ο Οbama προστίθεται ακόμα ένα. Ο Economist κάνει λόγο στο κύριο άρθρο του για ανανέωση (renewal) όμως αυτή πρέπει να θεμελιωθεί στους νόμους και το δίκαιο.Οι οποίοι παραβιάστηκαν κατ'επανάληψη κατά τις προεδρίες του G.W. Bush. Μαζί με την νοημοσύνη μας..

Χαμάς

Ο ορισμός μιας οργάνωσης, ενός φορέα ή μιας αρχής ως τρομοκρατικής είναι μια εν πολλοίς αυθαίρετη και υποκειμενική διαδικασία. Εξαρτάται και καθορίζεται από εκείνον που κρίνει, ο οποίος μάλιστα επιχειρεί ποικιλοτρόπως να επιβάλλει την κρίση του, καταγράφοντας την σταδιακά στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Η Χαμάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια οργάνωση με πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος, με μια συνωμοτική λειτουργία που επιβάλλεται από το κατοχικό περιβάλλον εντός του οποίου εξελίσσεται, έχει επίσημα χαρακτηριστεί-εξοστρακιστεί ως τρομοκρατική από τις παραδοσιακές συνιστώσες του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση)

Η νίκη της στις ελέυθερες εκλογές του 2006, απόδειξη της επιρροής της στο 1,5 εκατομύρρια πολιορκημένων Παλαιστινίων, απέτυχε να αντιστρέψει αυτόν τον στιγματισμό. Ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με στόχους και μέσα εμφανώς ριζοσπαστικότερα της Φατάχ, αποκλείεται από την δυνατότητα ένταξης του στο πολιτικό σύστημα. Η περιοχή που ελέγχει -Λωρίδα της Γάζας- τιμωρείται με αποκλεισμό και βομβαρδισμούς.

Ο δυτικός παρατηρητής, υποχόνδριος στο μολυσμένο αστικό του περιβάλλον,τυφλωμένος από τα κέρδη και την κατανάλωση,θύμα της προπαγάνδας βιάζεται να χαρακτηρίσει, να αποκλείσει και να καταδικάσει. Ποιος από εμάς θα μπορούσε να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του εξαθλιωμένου Παλαιστίνιου που αηδιασμένος από την διαφθορά της Φατάχ και προδωμένος από τα ομόθρησκα κράτη (βλέπε Αίγυπτο,Ιορδανία), βλέπει στον ριζοσπαστισμό και την Ιντιφάντα ένα ελεύθερο μέλλον , έστω και αν αυτό στοιχίσει την ζωή σε εκείνον και τα παιδιά του.

Η ειρήνη είναι το ζητούμενο. Ο αφανισμός ενός κράτους όπως το Ισραήλ είναι ένας στόχος όχι μόνο στρατιωτικά ανέφικτος αλλά και ανθρωπιστικά απαράδεκτος. Από την άλλη, οι συνθήκες της ειρήνης δεν υπάρχουν και αυτό το εμπόδιο δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεραστεί.

Η βία θα φέρνει βία..και η Παλαιστίνη θα συνεχίζει να ματώνει

Η ιδιότυπη τρίωρη εκεχειρία που θα τηρείται κάθε επόμενη ημέρα από το Ισραήλ, στις δολοφονικές επιχειρήσεις που διεξάγει στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη, μόνο ένα (βλοσσυρό προφανώς) μειδίαμα μπορεί να προκαλεί σε οποιοδήποτε παρατηρεί τα τεκταινόμενα.Οι Ισραηλινοί ενέδωσαν, στον μικρότερο δυνατό βαθμό, στις έξωθεν πιέσεις για επίδειξη του ελάχιστου ίχνους ανθρωπισμού:την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον μαστιζόμενο πληθυσμό της Γάζας.
Οι ρουκέτες που εξαπολύει η Χαμάς είναι μια πραγματικότητα,που την καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα οι κάτοικοι των μεθοριακών περιοχών,οι οποίες και πλήττονται περισσότερο.Κανείς δεν αμφιβάλει ότι στις τάξεις της υπάρχουν εξτρεμιστικά στοιχεία που αρνούνται ακόμα και το δικαίωμα ύπαρξης ενός εβραικού κράτους.Όμως αυτοί δεν είναι οι μόνοι.Επιπλέον ο εξτρεμισμός ανθεί σε συνθήκες εκτεταμένης φτώχειας και καταπίεσης.
Πολλα έχουν γραφτεί.Οι εικόνες από την Γάζα κατακλύζουν τις οθόνες και τις εφημερίδες του κόσμου.Στα μυαλά και τις καρδιές όμως των ανθρώπων που βιώνουν αυτήν την πολιορκία όμως,η ελπίδα για την επίτευξη ειρήνης θάβεται, ρεαλιστικά, ακόμα πιο βαθιά κάθε μέρα που περνάει
Το Ισραήλ ελπίζει ότι θα αποδυναμώσει τόσο την Χαμάς και τους εξτρεμιστές της ώστε να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στα σύνορα με την Γάζα.Το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί νέους μάρτυρες αλλά και πολλούς περισσότερους που είναι αποφασισμένοι να τους ακολουθήσουν.Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (και το συνεπαγόμενο μακελειό) αφήνει βαθιές πληγές στην ειρηνευτική διαδικασία.Πληγές που είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα επουλωθούν ποτέ.