Μια αποστροφή με νόημα..

Στο βιβλίο του "Η Μεγάλη Αυταπάτη" ο μετανοημένος φιλελεύθερος, κάτοχος του Νόμπελ Οικονομίας για το 2001 και διευθύνων αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (δίδυμο αδερφάκι του ΔΝΤ) Joseph Stiglitz αναφέρει σχετικά με το Δ.Ν.Τ:
".. Oι αποφάσεις λαμβάνονταν με βάση ένα μάλλον περίεργο δείγμα ιδεολογίας και κακών οικονομικών (bad economics..!), ένα δόγμα που μερικές φορές μοιάζει μόλις να συγκαλύπτει κάποια ιδιαίτερα συμφέροντα..''
Τόνοι από μελάνι έχουν αφιέρωθει στο ΔΝΤ και τις σκοπιμότητες που εξυπηρέτησε το σύστημα του Bretton Woods, όμως υπάρχει ιδιαίτερα αξία σε αυτά τα λόγια, όταν μάλιστα προέρχονται από ένα πρώην (?) θιασώτη του.

Μια νέα αρχή για μια δύσκολή συνέχεια

Ο Thomas Hobbes μίλησε πριν από σχεδόν τέσσερις αιώνες για τον Λεβιάθαν,την συναινετική εκχώρηση της απεριόριστης και αδιαπραγμάτευτης προσωπικής μας ελευθερίας και για το κοινωνικό συμβόλαιο που έχει συναφθεί μεταξύ των πολιτών και του κράτους, η παραβίαση του οποίου δικαιολογεί και νομιμοποιεί την επανάσταση. Παρότι υπέρμαχος της ηγεμονίας του κυρίαρχου και υποστηρικτής της βασιλείας,ο Hobbes έδωσε στην πολιτική φιλοσοφία μια ανάλυση στην οποίας την λογική (έμφαση στην αντιπροσωπευτικότητα) κινούνται ή επιδιώκουν να κινούνται οι δυτικού τύπου δημοκρατίες.
Στην χώρα που γεννηθήκαμε και ζούμε η αυθεντική αντιπροσωπευτικότητα, η κυριαρχία της λαϊκής βούλησης, η επιδίωξη του κοινού συμφέροντος,η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης και η προστασία των αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων παράλληλα με την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι στόχοι που έχουν καταπατηθεί βάναυσα και χωρίς αιδώ από εκείνους που υποκρίνονται οτι εκπροσωπούν τον λαό.Μετά από αρκετά έτη μεταπολιτευτικής διαφθοράς, σαπίλας,απερίφραστου λαικισμού, κλοπής του εθνικού πλούτου και υποθήκευσης των μελλοντικών γενεών είναι εξοργιστικό όσο και γελοίο να ζητούν τόσο αιματηρές θυσίες.
Η κυβερνητικές πολιτικές που αφορούν την οικονομική πολιτική και τις εργασιακές σχέσεις δεν έχουν ως στόχο απλά να χτυπήσουν την ματαιοδοξία και την μαλθακότητα στην οποία μας έθισε ο απαράμιλλης ανευθυνότητας δανεισμός.Η νεο-φτώχεια, συνδυασμένη με μια πολιτιστική κατάπτωση άνευ προηγουμένου, οδηγούν στην ονείρωξη κάθε καπιταλιστή: μια καθοδηγούμενη εργατο-μάζα παραγωγής και κατανάλωσης και τροφοδότησης ενός συστήματος καταδικασμένου να αναπαράγει,στο διηνεκές την ανισοτητα.Αν το Κράτος,ο Λεβιάθαν στον οποίο έχουμε εκχωρίσει το δικαίωμα να περιορίζει την συμπεριφορά μας με νόμους,έχει παραβιάσει αυτήν την εμπιστοσύνη ποιο είναι το επόμενο βήμα..?