Πολιτικό προσωπικό εκτός τόπου και χρόνου

Το γεγονός ότι κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα κατέθεσε ένα ξεχωριστό πόρισμα, δηλαδή κατέληξε σε διαφορετικά συμπεράσματα σχετικά με την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου και τις ανταλλαγές ακινήτων που ζημίωσαν το ελληνικό δημόσιο είναι μόνο το αποκορύφωμα σε μια πορεία αποξένωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας από το κοινωνικό σύνολο και την αντίληψη του σχετικά με τα γεγονότα.Ειδικά η στάση της κυβέρνησης μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας θεωρούν τις ανταλλαγές ακινήτων μεταξύ της Μονής και του ελληνικού δημοσίου, όπως αυτό εκπροσωπήθηκε από υπουργούς τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.

Σκανδαλώδεις και σκοτεινές συναλλαγές από τις οποίες ωφελήθηκαν αμετροεπώς offshore εταιρείες και ημέτεροι, οι οποίες μάλιστα συγκαλύπτονται γελοιωδώς με την επίρριψη των όποιων ευθυνών σε δημόσιους λειτουργούς (λες και εκείνοι είναι αυτόκλητοι-ανεξέλεγκτοι διαχείριστες της δημόσιας περιουσίας) δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές,πόσω μάλλον υπό συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας.

Οι εκπρόσωποι του λαού σε αυτόν τον τόπο επιδεικνύουν εξαιρετικά αμβλυμένα πολιτικά αντανακλαστικά,αποδεικνύουν ότι δρουν στην βάση του πολιτικού κόστους και χάνουν τις τελευταίες τους ευκαιρίες για να πραγματοποιήσουν τις αλλαγές που θα βελτιώσουν τις ζωές όλων μας.Με αυτές τις συμπεριφορές μια κοινωνική εξέγερση που θα λάβει, αυτήν την φορά, μαζικές διαστάσεις δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποκλειστεί.Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Μία μαύρη Κυριακή

Ριζοσπαστισμός δεν σημαίνει να κατακρίνεις τα πάντα γύρω και να διακρίνεις σε κάθετι που σε περιβάλει παρακμή και αρνητισμό.Ριζοσπαστισμός δεν είναι η ζωώδης,ενστικτώδης επιθυμία να επιτεθείς,να καταστρέψεις και εν τέλει να επιβάλλεις την "βούληση του βιαιότερου" στους υπόλοιπους.Ο ριζοσπαστισμός, στο δικό μου μυαλό, είναι η ικανότητα (που μπορεί να αποκτήσει ο καθένας από εμάς υπό τις κατάλληλες συνθήκες) να διακρίνεις τι είναι αυτό που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο και την κοινωνία να προοδεύσει και εν συνεχεία, να επιχειρήσεις να το αλλάξεις χωρίς ωστόσο να καταστρέψεις το σύνολο του οποίου όλοι είμαστε μέρη (είτε αυτό είναι η κοινωνία είτε αυτό είναι υπό μια ευρύτερη έννοια).

Επιθετικές-αντικοινωνικές ενέργειες όπως αυτές που είδαμε το σαββατοκύριακο στο κέντρο της Αθήνας όχι μόνο δεν θα βοηθήσουν στην κατάρρευση του καταπιεστικού συστήματος αλλά θα το ισχυροποιήσουν.Δεν είναι κονφορμισμός της μπουρζουαζίας να θεωρεί κανείς ότι με αυτές τις ενέργειες το κράτος ισχυροποιείται και οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από αυτό.Είναι μια κοινωνιολογική πραγματικότητας.Ο Τ. Hobbes μίλησε πριν από περίπου 300 χρόνια για τη πάλη "όλων εναντίων όλων" και προέκρινε στην θεωρία του το κράτος-Λεβιάθαν ως εγγυητή της ασφάλειας και της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου.Σε ποιον θα στραφούν οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των αυτοκινητων που πυρπολήθηκαν? Προς τα που θα κοιτάξουν εκείνοι που φοβούνται για τις περιουσίες τους?

Ο αστυνομικός που το βράδυ του Σαββάτου πυροβόλησε έναν έφηβο διατάραξε την έυθραστη ισορροπία του κοινωνικού θερμοκηπίου που λέγεται Αθήνα.Το καμμένο κέντρο της πόλης που όλοι κατηγορούμε είναι η απόδειξη αυτής της διατάραξης.Μέσα στον ασφυκτικό αστικό ίστο μεσοαστοί, νεόπλουτοι,νεόπτωχοι, μετανάστες και αναρχικοί συμβιώνουν και μοιράζονται την Αθήνα, συναποτελούν ένα σύστημα με τους δικούς του κανόνες που παραβιάστηκαν προχθές.Ένας νέος εμφύλιος είναι προ των πυλών όμως το κράτος θα είναι, παραδόξως ο μόνος νικητής...

O Obama και η πρώτη απογοήτευση

Η επιλογή της Hillary Rohdam Clinton για την θέση του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας καθώς και η διατήρηση του κ. Robert Gates στην θέση του υπουργού της Άμυνας των ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι έχουν δυσαρεστήσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του Barack Obama, όχι μόνο εκείνους που ανήκουν στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Είναι αδιανόητο, η πολιτική δυναμική του Barack Obama αλλά και οι προσδοκίες που καλλιέργησε κατά το διάστημα της προεκλογικής του εκστρατείας να υποτιμούνται με τέτοιο τροπο και μάλιστα σε ένα χρονικό σημείο κατά το οποίο ο ίδιος δεν εχει αναλάβει ακόμα τα καθήκοντα του και ως εκ τούτου δεν έχει ακόμα φθαρεί.Με την επιλογή των δύο αυτών προσώπων σε θέσεις κλειδιά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ο Obama προσφέρει ένα πρώτο σκωτσέζικο ντους απογοήτευσης και προβληματισμού σε όλους εκείνους που τον υποστήριξαν και πανηγύσαν την εκλογή του στο ανώτατο αξίωμα των ΗΠΑ.

Στην επίσημη ιστοσελίδα του Barack Obama και του Joe Βιden κυριάρχη θέση ανάμεσα στις προτεραιότητες τους αποτελεί ο υπέυθυνος τερματισμός της αμερικανικής κατοχής του Ιράκ.H κ. Κλίντον τάχθηκε υπέρ της πολεμικής περιπέτειας στο Ιράκ που κοστίζει ακριβά τόσο σε όρους ανθρώπινων απωλειών όσο και και σε όρους σταθερότητας της περιοχής. Ο Robert Gates διορίστηκε από τον απερχόμενο, και πιο αποτυχημένο, πρόεδρο και δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί ποια είναι η σχέση του με τον αέρα της αλλαγής που επιθυμεί να εμφυσήσει ο πρώτος μάυρος αμερικανός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το τρομοκρατικό χτύπημα στην Ινδία καταδεικνύει το εύρος της ασυμμετρίας των τρομοκρατικών επιθέσεων καθώς και την αδυναμία αντιμετώπισης τους με παραδοσιακά μέσα.Κατά την προεκλογική περίοδο αίσθηση προκάλεσε η δήλωσε του Obama ότι είναι πρόθυμος να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον Αχμαντινετζάντ. Μένει να αποδεχτεί εάν ρεαλιστικές προσεγγίσεις τέτοιου είδους, οι μόνες που μπορούν να επιφέρουν κάποια πρόοδο στην Μέση Ανατολή, θα γίνουν πραγματικότητα.
Εάν τα γεράκια του Μπους συνεχίσουν να πετούν πάνω από την Ουάσιγκτον, η περίοδος που θα διανύσουμε επί προεδρίας Obama θα είναι ακόμη πιο απρόβλεπτη και επικίνδυνη...

Η General Motors και το δράμα της ελεύθερης αγοράς

Η εικόνα ανώτερων στελεχών των τριών αυτοκινητοβιομηχανιών που εδρεύουν στο Detroit να παρακαλούν (η λέξη παρά το γεγονός ότι μπορεί να ταίριαζε περισσότερο σε συζήτηση καφενειακού επιπέδου δεν αλλοιώνει την πραγματικότητα όπως την βιώνουν τα μέλη του Κονγκέσου) τόσο για άμεσα δάνεια όσο και για μεσομακροπρόθεσμες πιστώσεις (line of credits) είναι ταυτόχρονα πηγή οργής και προβληματισμού.
Πλουσιοπάροχα αμειβόμενα στελέχη επιχειρηματικών κολοσσών παρουσιάζονται ως ικέτες ενωπιον του νομοθετικού σώματως των ΗΠΑ, αιτούμενοι οικονομικές διευκολύνσεις προκειμένουν να αναστρέψουν την επικίνδυνη εικόνα των προυπολογισμών τους. Οι τελευταίοι χαρακτηρίζονται από δραματικά μειωμένες πωλήσεις και υπέρογκα χρέη (στην περίπτωση της GM αγγίζουν τα 66 δις ευρώ) τα οποία στραγγαλίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης και αν οι μεγάλοι του Ντιτρόιτ (the Big Three) είχαν σχεδιάσει.
Σε αυτή τους την δραματική προσπάθεια να πείσουν τους αντιπροσώπους του Έθνους για την αναγκαιότητα έγκρισης ενός σχεδίου διάσωσης ύψους 34 εκατομυρρίων δολλαρίων, οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν αντίπαλο τον έμφυτο σκεπτικισμό των αντιπροσώπων για ενισχύσεις σε επιχειρήσεις. Τον περασμένο Νοέμβριο αντίστοιχη πρόταση, μικρότερου μάλιστα κόστους, απορρίφθηκε. Σύμμαχο τους ωστόσο αποτελεί, υπό το πρίσμα του πολιτικού κόστους,το ενδεχόμενο χιλιάδες εργαζόμενοι να βρεθούν άνεργοι, σε περίπτωση που κολλοσοί όπως η GM και οι Ford χρεωκοπήσoυν. Είναι αυτό το ενδεχόμενο εφικτό? Αν κρίνουμε από την επιμονή με την οποία η Chrysler ζητά 7 δις δολλάρια μέχρι το τέλος του 2008, μάλλον είναι.
Ερμηνεύοντας την πραγματικότα, μέχρι πρότεινος υπερκερδοφόρες επιχείρησεις οι οποίες επιδίδονταν σε ισχυρό lobbying κατά των φόρων επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που προέρχονται για να σωθούν.Οι εργαζόμενοι στην GM, την Chrysler και την Ford δεν φέρουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση όμως χρησιμοποιούνται ως παράγων επηρρεασμού στις διαπραγματέυσεις και αυτό είναι κάτι που μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί.
Πέρα από τις νουθεσιές και τις δεσμέυσεις, το δημόσιο θα πρέπει να απαιτήσει αντίκρυσμα για τις επενδύσεις που κάνει σε επιχειρήσεις.Να απαιτήσει ανταλλάγματα τόσο σε περιβαλλοντικούς όρους (όπως ορθά κάνουν οι αμερικανοί νομοθέτες) όσο και σε όρους αντιπροσώπευσης του στα επιτελικά όργανα των εν λόγω επιχειρήσεων.Η αποτυχία της απορρυθμισμένης ελεύθερης αγοράς δίνει το έναυσμα για την αναζήτηση νέων προτύπων επιχειρηματικότητας.Το κράτος έχει θέση σε αυτά τα αναδυόμενα πρότυπα, ακόμη και στην Ελλάδα, υπό την προυπόθεση ότι θα διατηρήσει τα θετικά-εγγυητικά του στοιχεία και θα αποβάλει το σύνδρομο της δυσλειτουργίας και της καθυστέρησης που το ακολουθεί.

Το τέλος της μεταρρυθμιστικής ουτοπίας και η αναγκαιότητα του πολιτικού ρεαλισμού

Η Ελλάδα είναι μια χώρα της οποίας η πολιτική ιστορία, από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της έως και τις μέρες μας, έχει στιγματιστεί, μεταξύ άλλων, από τα χαρακτηριστικά της περιχαράκωσης και της αντιπαλότητας.Από την εποχή των Εθνικών κομμάτων (ρωσικό,αγγλικό,γαλλικό) και τον Χαρίλαο Τρικούπη έως τον Βενιζέλο και τον Ανένδοτο οι Έλληνες επέλεξαν (ή όχι) την πλευρά με την οποία θα συντάσονταν, διχάστηκαν, πολέμησαν και επηρρεάστηκαν βαθιά από τους διχασμούς που συγκλόνισαν αυτόν τον τόπο.Γενιές Ελλήνων γαλουχήθηκαν εντός μιας κουλτούρας φόβου και μίσους για τον απέναντι τους, τον διαφορετικό, τον ετεροπροσδιορισμένο ο οποίος δεν συμφωνούσε με τις δικές τους αρχές και αξίες (φυσικά, με όποιο τρόπο αυτοί όριζαν αυτές τις αξίες).
Έμαθαν να ταυτίζονται με ιδανικά,όνειρα και φιλοδοξίες που δεν ανήκαν στους ίδιους αλλα στους λίγους εκείνους που κράτησαν (και συνεχίζουν) να κρατούν, με δολιότητα και με αξιοθαύμαστη επιτυχία, τους συμπατριώτες τους δέσμιους της άγνοιας και της καθυστέρησης.

Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, επιχειρώντας μια συνολική κριτική χωρίς οποιαδήποτε διάθεση μεροληξίας, έχει σταθεί διαχρονικά κατώτερο των εκάστοτε περιστάσεων.
Απέτυχε να προσδώσει στην Ελλάδα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου δυτικού κράτους με ισχυρες αναπτυξιακές δυνατότητες.Παράλληλα ιστορικοί παράγοντες (με την αρχή να πραγματοποείται απο τον Όθωνα και την βαυαρική μοναρχία) οδήγησαν τους κατοίκους της Ελλάδας σε συγκρουσιακή τροχιά με τον Λεβιάθαν τους κράτους και εμφύσησαν σε εκείνους το αίσθημα της διαρκούς αδικίας από την κρατική παρέμβαση.
Με αυτόν τον τρόπο η έννοια της συμμετοχής του πολίτη στα κοινά και η δυνατότητα συνδιαμόρφωσης της πολιτικής θεματολογίας διαστρεβλώθηκαν βάναυσα.Η συνεχιζόμενη αυτή διαστρέλβλωση οδήγησε στην σχιζοφρενική κατάσταση σύμφωνα με την οποία η κρατική παρέμβαση θεωρείται ανεπιθύμητη σε ότι αφορά την ιδιωτική σφαίρα (περιουσία,εισόδημα) αλλά επιβεβλημένη προκειμένο να αναλάβει το κόστος όσων εμείς χρησιμοποιούμε, καταναλώνουμε και μολύνουμε.Εν τέλει αυτή η διαστρέβλωση κατόρθωσε να αποξενώσει το οργανικό μικροστοιχείο της κοινωνίας, τον πολίτη, από το όργανο εξυπηρέτησης του και να ανυψώσει το τελευταίο σε ένα άγνωστο,αχανές, απρόβλεπτο και αναξιόπιστο ον το οποίο δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί.
Μεταπολιτευτικά, τόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα Παπανδρέου ,το 1981, όσο και η Νέα Δημοκρατία το έτος 2004, επιχείρησαν να αλλάξουν, το κάθε κίνημα στην κατεύθυνση που θεώρησε περισσότερο αναγκαίο, το κράτος.Φυσικά η κατέυθυνση προς την οποία θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν αλλαγές, επηρρεάστικε,σε επίπεδο προγραμματικού λόγου, τόσο από τις βραχυπρόσθεσμα προηγούμενες ιστορικές εμπειρίες όσο και από την περιρρέουσα (στο εκλογικό σώμα) ατμόσφαιρα.
Ενδεικτικά το 1981 το ζητούμενο ήταν ο εκδημοκρατισμός και η εθνική συμφιλίωση ενώ το 2004 η παταξη της διαφθοράς και η διαφάνεια. Κοιτώντας πίσω ,είναι προφανές ότι καθένα από τα δύο εγχειρήματα αλλαγής του τρόπου λειτουργίας του κράτους αλλοιώθηκε, ενέδωσε σε υπερβολές και ιδιοτελή συμφέροντα και ,εν τέλει, απέτυχε σε ότι αφορά την αποστολή του. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι κατάφερε σημαντικά πλήγματα στην αξιοπιστία του κρατικού μηχανισμού και, φυσικά, περαιτέρω αμφιβολίες στην πλειοηψηφία των πολιτών.Το ΠΑ.ΣΟ.Κ επιχείρησε, με επιτυχία, να αλλοιώσει την κομματική σύσταση των δημοσίων λειτουργών, διορίζοντας μαζικά και με σκανδαλώδεις διαδικασίες ημέτερους (μια παράδοση που υπήρχε αλλά συνεχίστηκε με γραφικούς ρυθμούς).
Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή, σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, με έμβλημα την διαφάνεια και την μάχη κατά της διαπλοκής κατόρθωσε να εμπλακεί στα αριθμητικά περισσότερα σκάνδαλα, λαμβάνοντας υπ' όψιν το χρόνικό διάστημα της διακυβέρνησης της.
Είναι συνάμα άδικο και εξαιρετικά κοινότυπη η αναφορά στα δύο κόμματα εξουσίας όμως η πραγματικότητα, άσχετα μέσα από ποιες ιστορικές συνθήκες αυτή διαμορφώθηκε, είναι ότι η ελλάσων αντιπολίτευση δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει εκείνους τους συσχετισμούς που θα της επέτρεπαν να επηρρεάσει ουσιαστικά το πολιτικό σκηνικό.Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος πιθανότατα δεν θα επηρρεάσει την Ελλάδα όσο άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες που είναι περισσότερο συνδεδεμένες με το διεθνές εμπόριο και τις υπερεθνικές χρηματοδοτικές ροές.
Έχει ήδη όμως, και θα έχει ακόμα περισσότερες και σημαντικότερες συνέπειες στην ζωή όλων μας.Τώρα δεν είναι η ώρα να πιστέψουμε σε μία μεταρρυθμιστική ουτοπία που θα οραματίζεται την αλλαγή των πάντων και θα πραγματοποιεί την αλλαγή του τίποτα.Είναι η ώρα να πιστέψουμε επιστρέψουμε στον πολιτικο πραγματισμό, να κρίνουμε με γνώση και αυστηρότητα αυτούς που απέτυχαν και να αναδείξουμε τα προβλήματα και τα αδιέξοδα μας σε μείζωνα προβλήματα.Σε μια παραλλαγή της "ουράνιας επανάστασης" του Hobbes, εάν οι πολιτικοί σχηματισμοί, αυτοί οι δίαυλοι μεσολάβησης μεταξύ της κοινωνίας και του κράτους δεν είναι δυνατόν να μετασχηματιστούν αντανακλώντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, τότε να πάψουν να υπάρχουν...

Change we can believe in..

Οι εκλογές που θα διεξαχθούν τον Νοέμβριο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και θα αναδείξουν τον νέο πρόεδρο μια υπερδύναμης -που αναγκάζεται να συνειδητοποιήσει και αντιμετωπίσει το γεγονός ότι αποτελεί μέρος ενός πολύπλοκου, πολύδιάστατου και εξαιρετικά απρόβλεπτου παγκόσμιου περιβάλλοντος- είναι σημαντικές στον βαθμό που ο Μπαράκ Ομπάμα έχει πραγματικά κάτι διαφορετικό να προσφέρει από τον Ρεπουμπλικάνο αντίπαλο του.
Μέχρι τώρα ο γερουσιαστής του Ιλινόις έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη ρητορική δεινότητα η οποία είναι ικανή να εμπνεύσει και να πείσει ένα φιλελεύθερο και διψασμένο για αλλαγή ακροατήριο. Έτσι και αλλιώς η "αλλαγή" είναι το βασικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του Ομπάμα και ένας από τους πυλώνες της προσπάθειας του να γίνει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου. Επιπλέον ο πρώτος μαύρος υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ (στοιχείο το οποίο ο ίδιος ο Ομπάμα έχει επιλέξει να υποβαθμίσει και να υποσκελίσει) χρησιμοποίησε με σύνεση και αποτελεσματικότητα το διαδίκτυο και τα μέσα της Νέας Οικονομίας προκειμένου να συγκεντρώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα υψηλά χρηματικά ποσά τα οποία αναμφίβολα διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον μαραθώνιο των primaries. Η Χίλαρυ διαπίστωσε την σημασία της χρηματοδότικης επάρκειας σε πολυδάπανες και μακρόσυρτες εσωκομματικές διεργασίες με το πιο οδηνυρό τρόπο, αν και φυσικά δεν θα ήταν ορθό να αποδώσουμε την απόσυρση της από την διεκδίκηση του χρίσματος σε αυτό τον παράγοντα.
Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει τον Ομπάμα έναν ξεχωριστό υποψήφιο, παρά το γεγονός ότι έχει δεικτικά κατακριθεί για αυτό από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, είναι το γεγονός ότι έχει προωθήσει προς το ευρύ κοινό περισσότερο μια εικόνα ενός ροκ σταρ ή ενός ποπ ειδώλου σε περιοδία παρά ενός πολιτικού που ετοιμάζεται να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος και να αντιμετωπίσει τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αμερική.Στην καλλιέργεια αυτής της εικόνας έχει συμβάλει ότι μόνο το νεαρό της ηλικίας του Ομπάμα αλλά και το οικογενειακό του περιβάλλον. Η ανατροφή του σε μια μονογενεική οικογένεια από την Χαβάη καθώς και οι εικόνες της αφρικανής γιαγιάς του να κρατάει προεκλογικό πλακάτ προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης με ποικίλες αντιδράσεις. Θαυμασμό για ένα γνήσιο τέκνο του αμερικανικού ονείρου ή αμφιβολία για τον αν ο Δημοκρατικός υποψήφιος ενστρερνίζεται και διαπνέεται από τις αμερικανικές αξίες. Παρά το γεγονός ότι η Αμερική βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακη της τεχνολογικής καινοτομίας και της οικονομικής ανάπτυξης, η κοινωνία της είναι κατα βάση και εν πολλοίς συντηρητική και ανθεκτική σε συνθήματα δραματικών αλλαγών. Η μονοδιάστατη και απλοική αντίληψη για το κόσμο, η ασφάλεια που δίνει στους Αμερικανούς η ηπειρωτική τους απομόνωση,η προσήλωση τους σε θεσμούς όπως η οικογένεια και η κοινότητα,η εργασιακή ηθική και η έντονη θρησκευτικότητα είναι συνιστώσες που θριαμβέυουν στην μέση αμερικανική οικογένεια και θα πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψιν.
Πέρα όμως από τα ξεχωριστά προσωπικά του χαρακτηριστικήκα,προσφέρει ο Μπαράκ Ομπάμα μια αξιόπιστη πρόταση διαχείρισης μιας στρατιωτικής υπερδύναμης, συμβολής στην αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων αλλά και επιτυχούς αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων του μέσου Αμερικανού? Είναι πραγματικά εκπληκτικό να διαπιστώνει κανείς σε πόσο διαφορετικά πράγματα στρέφουν την προσοχή τους Αμερικανοί και Ευρωπαίοι για αυτές τις εκλογές και πόσο διαφορετικού είδους προσδοκίες τρέφουν από τον νέο αμερικανό Πρόεδρο.Αρκεί κανείς να καταμετρήσει την αναφορά της φράσης "middle American family" σε συνεντέυξεις του CNN με στελέχη ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών για να κατανοήσει την προτεραιότητα που αποδίδουν στα εσωτερικά προβλήμα και την οικονομική κρίση που απειλεί τα αδύνατα οικονομικά στρώματα (τα οποία επιπροσθέτως πλήττονται από την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης). Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει δεσμευτεί για μια καθολική κάλυψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (universal health care) κάτι για το οποίο αξίζει να θυμηθούμε είχε επανηλλειμένα μιλήσει και η Χίλαρυ Κλίντον επί προεδρίας Μπιλ Κλιντον, χωρίς ωστόσο κάποιο απτό αποτέλεσμα.Επιπλέον έχει μιλήσει για ένα δικαιοτερο φορολογικό σύστημα το οποίο αφ' ενός δεν θα επιβαρύνει τα χαμηλότερα εισοδήματα και αφ' ετέρου δεν θα απαλλάσει με τόσο σκανδαλώδη τρόπο τις επιχειρήσεις και τα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αφελές να πειστεί κανείς ότι ο Ομπάμα θα προχωρήσει στην λήψη μέτρων θα αναγκάσουν τις επιχειρήσεις να καταβάλλουν σημαντικά υψηλότερους φόρους. Η ισχύς των ισχυρών αμερικανικών επιχερήσεων στην διαδικασία λήψης απαφάσεων που τους αφορούν είναι παγιωμένη και αδιαμφησβήτη όπως κατεδείχθη με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο κατά την οκτάχρονη νεοσυντηρητική διακυβέρνηση. Η ρεαλιστική προσδοκία που θα έπρεπε να αποτεθεί στον Ομπάμα είναι η δικαιότερη φορολόγηση, ένα ευρύ αναδιανεμητικό σύστημα που θα σταθεί δυνατόν να επουλώσει τις δραματικές ανισότητες της αμερικανικής κοινωνίας καθώς και η επίτευξη στόχων κοινωνικής πολιτικής που θα αντανακλούν επιτέλους την παγκόσμια πρωτοπορία των ΗΠΑ στην παραγωγή καινοτομίας και πλούτου. Η μέση αμερικανική οικογένεια είναι πιθανόν να είναι ένας θύλακας συντήρησης και δυσπιστίας, όμως έχει παρακολουθήσει το εισόδημα της να αποδυναμώνεται και θα μπορούσε να στηρίξει οποιονδήποτε την έπειθε ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα στην οικονομία, πράγμα που την δεδομένη στιγμή κάνουν καλύτερα οι Δημοκρατικοί.
Τα προβλήματα της Αμερικανικής οικονομίας όπως απέδειξε και η κρίση των subprime στεγαστικών δανείων μπορούν να γίνουν και παγκόσμια προβλήματα. Αντίστροφα, η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν θα αφήσει ανεπηρρέαστει την Βόρεια Αμερική, από την Ανατολική μέχρι την Δυτική Ακτή. Η Αμερική δεν θα είναι ο υπ' αριθμόν ένα μολυντής του περιβάλλοντος χωρίς συνέπειες. Είναι θετικό ότι και οι δύο υποψήφιοι δείχνουν πρόθυμοι να εργαστούν στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας για την μείωση των εκπομπών ρύπων του θερμοκηπίου όμως ο Ομπάμα φαίνεται περισσότερο αξιόπιστος σε αυτόν τον τομέα. Παρά το γεγονός ότι η θέση του για την μη εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου στα αμερικανικά χωρικά ύδατα έχει γίνει ηπιότερη ανήκει σε έναν πολιτικό χώρο που έχει δείξει μεγαλύτερη ευαισθησία σε ζητήματα περιβάλλοντος. Η έμφαση την οποία έχει αποδώσει στην πολυμέρεια και την συνεργατικότητα είναι θετική αλλά μένει να δοκιμαστεί στην πράξη.
Τελευταίο και σημαντικότερο, ο Ομπάμα δείχνει να έχει κατανοήσει περισσότερο από τον Μακέιν ότι η Αμερική είναι ένα κομμάτι μιας πολυπολικής και απρόβλεπτης παγκόσμιας κοινότητας η οποία χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα και ρευστότητα και ως τέτοια απαιτεί συνέργειες οι οποίες θεμελιωνονται σε κοινές αξίες αλλά και ρεαλισμό. Η ευρωατλαντική συνεργασία είναι μια τέτοια συνέργεια η οποία παραμελήθηκε καταθλιπτικά από τον Μπους, στα πλαίσια μιας εμμονής του στην μονομέρεια, και η ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα στο Βερολίνο είναι ένα πολύ καλό δείγμα επίστροφής της Αμερικής στον φυσικό της σύμμαχο. Αμερική και Ευρώπη μπορούν να διασφαλίσουν, μέσα από ειλικρινή και διαρκή συνεργασία την ισορροπία του παγκόσμιου συστήματος και να πετύχουν θεαματικά αποτελέσματα σε ζητήματα που σε μακροοικονομικό επίπεδο απειλούν την σταθερότητα σε ολόκληρες περιφέρειες (Ιρακ,Παλαιστίνη,Νταρφούρ) και σε μικροοικονομικό επίπεδο αφαιρούν καθημερινά ανθρώπινες ζωές και διαιωνίζουν την την εξαθλίωση, την δυστυχία και τον φανατισμό.

Ριζοσπαστισμός παντού!

Η κριτική δεν πρέπει να περιορίζεται στους άλλους, τις καταστάσεις γύρω μας,όλα αυτά που λατρεύουμε να μισούμε και, γενικότερα, το αδιέξοδο της εποχής μας από το οποίο όλοι προσπαθούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρούμε διέξοδο. Η κριτική, και μάλιστα η πιο σκληρή πρέπει να γίνεται στους ίδιους μας τους εαυτούς. Πρέπει να είναι μια αυστηρή και απόλυτη κριτική -χωρίς εξαιρέσεις και ελαφρυντικά- απένταντι σε όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και την αδράνεια που ενδεχομένως να δείχνουμε απέναντι σε όλα αυτά που μας έχουν επιβάλει και πρέπει (δεν ξέρω βεβαια αν έχουμε τον χρόνο..) να αλλάξουν.Η σκέψη ότι ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να σκέφτεται τους άλλους και πιο πολύ το μετά, δεν έχει νόημα, είναι πραγματικά πολύ πειστική. Θα έλεγα ότι είναι και πάρα πολύ ρεαλιστική, πολύ περισσότερο, δυστυχώς, από τις απόψεις που έχουν εκφραστεί σε αυτό το blog διαχρονικά.
Οι άξονες γύρω από τους οποίους κινούμαστε είναι κατανοητοί: κοινωνική δικαιοσύνη, συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στα αστικά, κέντρα, καλύτερη ποιότητα ζωής, αλληλεγγύη σε μετανάστες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, περιβάλλον, αντίσταση στην συντήρηση, την διαφθορά και το κατεστημένο που δεν έχει να προσφέρει τίποτα, αυτοοργάνωση, κριτική σκέψη απέναντι σε ΟΛΑ.Όταν γράφω σκέφτομαι πρώτα από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και αυτά που θα ήθελα πω σε άλλους ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν με νοιάζει πόσοι θα διαβάσουν αυτά (αν και χαίρομαι όταν ένας καλός φίλος με παίρνει τηλέφωνο ή κάνει κάποιο comment) και πολύ περισσότερο δεν με ενδιαφέρει καθόλου πόσοι θα συμφωνήσουν. Ούτως η άλλως πιστέυω ότι μεγάλα κοινωνικές ομάδες βιώνουν αυτά που γράφονται εδώ.Αυτά που πρεσβέυει αυτό το blog δεν είναι αποκομμένα από την πραγματικότητα. Όλοι μας έχουμε νιώσει ότι ξεσκιζόμαστε στην δουλειά για ψίχουλα, όταν γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης από το σύστημα (που παρεπιπτώντος όλοι το αναφέρουν αλλά κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει..), ότι δεν μας δίνονται αυτά που αξίζουμε ο καθένας προσωπικά, ότι, εν πάσει περιπτώσει, η ζωή μας έχει χειροτερέψει προς όφελος των λίγων. Αυτή η αυθεντική αίσθηση της οικτρής καθημερινότητας, αυτό το αμερικανόφερτο κυνήγι της ευτυχίας, που δεν έρχεται ποτέ, διαποτίζει την ζωή μας. Ζηλεύω ειλικρινά αυτούς που έχουν φτιάξει τους δικούς τους φανταστικούς κόσμους και ζουν σε αυτούς, αν και προτιμώ να ζω την αληθινή ζωή και να την κάνω όσο καλύτερη μπορώ. Η διέξοδος και ο τρόπος που βλέπω είναι η ριζοσπαστική θεώρηση και πράξη.
Πάρτε για παράδειγμα εκείνους που μας εκπροσωπούν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Εκλέγονται από εμάς, διατυμπανίζουν ότι είναι κομμάτι μας και όμως τα "πόθεν έσχες τους" (χωρίς αμφιβολία και αυτά μαγειρεμένα) άλλα λένε. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ένας θεσμός εξευτελισμένος και αποδυναμωμένος όσο δεν πάει, κατηγορεί τους πολιτικούς που έχουν πλουτίσει (εδώ γελάνε..) αλλά έχει καλέσει όλους τους στο Μέγαρο και τρώει μαζί τους. Οι υπουργοί αναφέρονται στα λαμόγια του ΟΣΕ που καταχρώνται δημόσιο χρήμα με τον σεμνό όρο "προβληματικός οργανισμός" ενώ . με το δίκιο τους, αυτοί που παίρνουν χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα για να "βάζουν μέσα την επιχείρηση δεν δέχονται μείωση στις αποδοχές τους. Για την Siemens απλά ότι και να πούμε...είναι λίγο.Δεν μπορώ να καταλάβω με πιο σκεπτικό κάποιο στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν τα ίδια κόμματα..Είναι το κόμμα των επιχειρηματιών η λύση?Είναι η νομιμιμοποίηση των δωρεών σε κόμματα από επιχειρήσεις? Μπορεί να συγχέτεται η πολιτική με επιχειρήσεις, που έχουν εκ των πραγμάτων στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους?
Φοβάμαι ότι με την ανοχή μας έχουμε επιτρέψει την εκτροφή ενός θηρίου που θα είναι δύσκολο να σκοτώσουμε. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από τις πληγές του καπιταλισμού χωρίς μια επέμβαση που θα είναι οδυνηρή αλλά θα σώσει τον ασθενή. Μια εκ βάθρων αλλαγή του σκηνικού όπως το γνωρίζουμε σήμερα, με μια προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που θα κινείται πέρα από τα όρια των κατακτήσεων της σύγχρονης αριστεράς και δεν θα συμβιβάσετε με τα όσα έχουν γίνει έως τώρα. Μια πλειοψηφία που, δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί σήμερα, παρά ως ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Αυτό που έχουμε ανάγκη δεν περισσότερη διαμαρτυρία αλλά ριζοσπαστικές προτάσεις αλλαγής που θα συγκρουστούν, θα ματώσουν αλλά θα εκπληρωθούν. Μια κοινωνία που θα εργάζεται αλλά θα έχει τον χρόνο να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να απολαύσει την ζωή μέσα σε ένα καθαρό και υγιές περιβάλλον. Αυτό θα πρέπει να είναι το μετανεωτερικό όραμα..

Όπου υπάρχουν Siemens, θα υπάρχουν μίζες...

Τυφλή γραφή

χαμένος ανάμεσα σε άπειρες μίζερες,δυναμικές,διαπεραστικές και αστραπιαίες σκέψεις σχετικά με το μέλλον μου ακούω για διαγωνισμούς, προκυρήξεις ,αιτήσεις, αποτελέσματα και βαθμολογίες.Διαβάζω σε εφημερίδες, περιοδικά και διαφημίσεις για το ΑΣΕΠ και το "δημόσιο" και συνειδητοποιώ ότι αυτές οι δύο, σχεδόν μαγικές λέξεις, έχουν εγγραφεί μόνιμα στο φαντασιακό του προοδευτικού νεοέλληνα.Έπειτα φαντάζομαι υπέρβαρες κυράτσες με να συζητούν με αλαζονία και ένα σαρδόνιο χαμόγελο τα κατορθώματα των παιδιών στον έναν ή τον άλλο διαγωνισμό:
"H Μαρία μου τα πήγε πολύ καλά. Βγήκε 25η.."λέει η μία στην άλλη,για να πάρει την απάντηση
"Και η νίτσα μου βγήκε 30η.Είχε πολύ άγχος".
Στραβωμένες και η δύο που δεν μπορέσαν να επιβάλλον την δαρβινικού τύπου υπεροχή των βλασταριών τους θα αλλάξουν θέμα και θα γυρίσουν στους μπουρζουαζί μικρόκοσμους τους απασχολούμενες με τα ζητήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη γη όπως π.χ ποιος σκότωσε τον Σεργιανόπουλο ή που έχει χαθεί η Δέσποινα Βανδή.Πριν ξεράσω από την εικόνα και μισήσω την μέση ελληνική οικογένεια που έχει γαλουχηθεί με τα φτηνά πρότυπα και τις φιλοδοξίες της μετριότητας προχωράω την σκέψη μου ένα βήμα πιο πέρα.
Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που μας έχει επιβληθεί δεν αφήνει περιθώρια για διαφοροποιήσεις,πνευματική καλλιέργεια και ,το πιο σημαντικό, χρόνο για σκέψη. Εγκλωβίζει τους ανθρώπους-εργάτες σε ασφυκτικά πλαίσια και αντλεί από εκείνους ότι το χειρότερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη φύση: εγωπαθή αυτοεξευτελισμο με στόχο το βραχυπρόθεσο όφελος, ανηλεές κυνήγι μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, ασύδοτη συκοφαντία ενάντια στους άλλους που απειλούν τα χρήματα και την θέση μας, εκκεντρική επιδειξιομανία των επιτευγμάτων της ανούσιας ευτυχίας μας και φυσικά μια απέραντη κενότητα που γεμίζε παροδικά με ότι πιο άχρηστο και εφημερο έχει εφεύρει η παγκόσμια συνομωσία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Μόνο υπνωτισμένοι δεν κατανοούν ότι γύρω από τον καθένα μας εξυφαίνεται καθημερινά ένας ιστός εκμετάλλευσης και περιορισμών που δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε στο maximum τις δυνατότητες μας.Ενά πέπλο καθημερινής απομύζησης των δυνάμεων και την κρυστάλινης σκέψης που έχει ως σκοπό να μας κάνει γρανάζια του συστήματος, ρομποτάκια στο όνομα της προόδου του καπιταλισμού.
Η σύντομη και παραπλανητική ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας που δίνει το αυτοκίνητο του καθενός, ο κινητός του μικρόκοσμος επί του οποίου αισθάνεται ταυτόχρονα το συναίσθημα της ασφάλειας αλλά και την αλλοτριωτικής κυριαρχίας έναντι τον άλλων αγριμιών του δρόμου (στον αγώνα αυτό η κόρνα είναι το κύριο όπλο) δίνει την θέση της στο γραφείο η την καρέκλα ως έναν στατικό χώρο καταβολής πνευματικής προσπάθειας για την επίτευξη στόχων και προοπτικών που κάποιοι άλλοι έχουν από πριν θέσει. Οι λίγες-όλο και λιγότερες-στιγμές ιδιωτικότητας και αφιέρωσης χρόνου σε πράγματα που έχουν σημασία μολύνονται και αυτές από την ακρίβεια, την μόλυνση, την ηχορύπανση και την υπερσυγκέντωση ανθρώπων σε μια πόλη έκτρωμα που έχει εξαντλήσει εδώ και καιρό τις δυνατότητες της. Η μισθωτή σκλαβιά γίνεται η παλαίστρα συνειδήσεων και αντοχών που γυρίζει το ανθρώπινο είδος αρκετά βήματα πίσω στην πυραμίδα της ανθρώπινης εξέλιξης. Ένα αρρωστημένο εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής είναι οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις με τους επιστήμονες της παγκοσμιοποίησης να παρατηρούν των πειραμάτων τους.Εκατομύρια ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες σε τετράγωνα απο μπετόν, στριμωγμένες σε βαγόνια και λεωφορεία η εγκλωβισμένες σε μεταλικά σαράβαλα που μολύνουν και ρυπαίνουν το μέλλον..

Περί αναγέννησης του πολιτικού συστήματος

Τα όσα γράφτηκαν από "εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες" σε όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες σχετικά με το σκάνδαλο της Μίζενς (sic) και την αναγκαιότητα εκ βάθρων αναδιαμόρφωσης και εκσυγχρονισμού ενός πολιτικού συστήματος που θεμελιώθηκε και εκτράφηκε μεταπολιτευτικά στην χώρα μας είναι αν μη τι άλλο υποκριτικά για να μην πω ότι εξυπηρετούν την σκοπιμότητα της επιβίωσης, τελικά, των βασικών στοιχείων αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί στην χώρα αυτή. Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το μυαλό μας πίσω στο 2004 θα ήταν δυνατόν να διακρίνουμε τις ιστορικές αντιστοιχίες. Μήπως δεν ήταν η σκανδανολογία η αντιπολιτευτική κορωνίδα της Νέας Δημοκρατίας? Δεν ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός εκείνος που ομιλούσε πέρι του συστήματος ΠΑΣΟΚ" και αναφερόταν στον Κώστα Σημίτη ως αρχιερέα της διαπλοκής, σαν η διαπλοκή να είναι προνομιακό πεδίο του ΠΑΣΟΚ. Η διαπλοκή με επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά και εργοληπτικά συμφέροντα όπως αυτός της Siemens, προνομιακού εργολήπτη δημοσίων έργων είτε μόνη της είτε μέσω συμπράξεων και θυγατρικών της, δεν είναι ζήτημα ενός κόμματος και μάλιστα αυτού που κυβέρνησε την Ελλάδα για σχεδόν μια εικοσαετία στηριζόμενο άλλοτε σε μια "προοδευτική-δημοκρατική πλειοψηφία και άλλοτε σε μια εκσυγρονιστική-κεντρώα πλειοψηφία (την οποία σταδιακά ενσωμάτωσε).Ορθώς λέγεται από πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα επόμενα ονόματα καθώς η αυτονόητη ηθική ενός πολιτικού προσώπου δεν είναι δυνατόν να αστυνομέυεται κάθε στιγμή. Διαφωνώ κάθετα με εκείνους που υποστηρίζουν ότι αν ο κ. Σημίτης ,για παράδειγμα, δεν γνώριζε τις δοσοληψίες του Στρατηγού του δεν ήταν ικανός πολιτικός. Κανείς πολιτικός προιστάμενος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα μεμπτές (ηθικά και ποινικά) συμπεριφορές υφισταμένων του. Μπορεί όμως να έχει ισχυρές ενδείξεις και με βάση αυτές να λαμβάνει τις καλύτερες, δεδομένων των συνθηκών αποφάσεις.
Η διαπλοκή, η διαφθορά και το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι ζήτημα όλου του πολιτικού κόσμου όμως θα πρέπει κανεις να αναρρωτηθεί γιατί όλοι εμείς οι πολίτες που γνωρίζουμε ότι υφίσταται ένα τέτοιο νοσηρό φαινόμενο το αντιμετωπίζουμε με απάθεια ,και στην χειρότερη των περιπτώσεων, με κυνισμό.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν πρέπει ωστόσο να είναι τόσο παραπλανητικά γενικόλογες ώστε να μας απομακρύνουν από τον άμεσο στόχο. Όταν φταίνει όλοι, δεν φταίει κανείς είχα γράψει πριν λίγο καιρό. Είναι τώρα η ώρα να ακούσουμε όλα τα ονόματα (η για να μη αυταπατόμαστε, όσα περισσότερα αφήσουν) και να μάθουμε
όλες τις πτυχές της υπόθεσης. Δεν υπάρχει χώρος για υποκριτική έκπληξη ή μακρόσυρτα δημοσιογραφικά κουτσομπολιά σε blog και εφημερίδες. Δεν πρόκειται για την επόμενη μεταγραφή του ΠΑΟ. Πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα τα οποία απέκτησαν δύναμη και επιρροή μέσα από θέσεις τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν για να πλουτίσουν η να διευκολυνθούν οικονομικά.
Δεν καταννοώ γιατί θα πρέπει να πέφτει κάποιος από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ότι κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ η της ΝΔ είχε "κοινωνικές σχέσεις" με τον κ. Χριστοφοράκο ή μεσολάβησε για οικονομική ενίσχυση στο κόμμα (!).Είχε υποψίες, σχεδόν τα γνωρίζαμε και τώρα είναι η στιγμή να υπάρξουν αποδείξεις, διώξεις και ΠΟΙΝΕΣ!Η ποινικοποίηση της πολιτικής, όπως δείχνε και το παράδειγμα της Ιταλίας, δεν είναι σαφώς η πλέον αισθήτική επίλογη για την καθαίρεση ενός πολιτικού συστήματος και των αυταπατών που το συνοδέουν. Είναι όμως η ενδεδειγμένη προκειμένου να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου έστω και στο βαθμό που αυτό επιτρέπει αφ'ενός από την Ελληνική Δικαιοσύνη και τις δυνατότητες της και αφ' ετέρου από την ρύθμιση-σκάνδαλο περί Ευθύνης Υπουργών. Όλα στο φως ή όσα θέλουμε στο σκοτάδι?

"Οι πεποιθήσεις που επιβιώνουν στην ιστορία δεν είναι απαραιτήτως οι αληθινές, οι κανόνες που επιβιώνουν δεν είναι απαραίτητα δίκαιοι και το τελετουργικό που επιζεί δεν είναι πάντα απαραίτητο. Κάποια πράγματα επιβιώνουν γιατί έχουν την ικανότητα επιβίωσης (survival skill)"

Το συγκεκριμένο επεξηγηματικό, απλοικά δομημένο, απόφθεγμα εξηγεί χωρίς καμμία αμφιβολία τις στρεβλώσεις, τους παραλογισμούς, τις αντιφάσεις και τα χρόνια ελλατώματα της ελληνικής πραγματικότητας, σε όποιο επίπεδο
και αν αυτή εξετάστεί:κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό.
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί σε αυτό το blog στην ανάγκη για επανάσταση της κοινής λογικής.Παρά τους ελπιδοφόρους θύλακες αντίστασης στα γενικευμένα φαινόμενα παρακμής καθώς και την γενικευμένη, αλλά αόριστη αντίσταση, στην κατάφορη εκμεττάλευση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στην καθημερινή μας ζωή από άλλα άτομα ή ομάδες (αλήθεια αν σύμφωνα με ένα διάσημο ορισμό η Δεξιά είναι "η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" μήπως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε Δεξιοί?..), η κατάσταση, στην κλίμακα που είναι δυνατόν κάποιος να την βιώσει κατά την επαφή του με το κοινωνικό σύνολο, δεν είναι δυνατόν να εμπνέι ανησυχία. Και δεν στηρίζω την απόψη μου στην κατακρεουργημένη εικόνα της πραγματικότητας που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Τα Media ούτως η άλλως διαμορφώνουν το ύφος τους, το επίπεδο τους και τις επιδιώξεις τους σε πλήρη συνάρτηση με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.Κανένας δεν πρέπει να έχει την παραμικρή ψευδαίσθηση..Ακόμη και στην εποχή των μαζικών ΜΜΕ, την εποχή του μαζάνθρωπου που καταναλώνει αφειδώς τηλεοπτικά προιόντα, το κοινό έχει ακόμη τον λόγο. Τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα στον κόσμο μπορούν να ελέγξουν την ροή και το περιεχόμενο των πληροφοριών, στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι τεράστιες επενδύσεις και η στήριξη απο κυβερνητικά η άλλα συμφέροντα, όμως η επιβίωση τους τελικά είναι στο τηλεκοντρόλ μας ή την εφημερίδα που ΕΜΕΙΣ επιλέγουμε να αγοράσουμε. Αυτά σαν μια παρένθεση..
Παρακολουθώντας επιλεκτικά δελτία ειδήσεων τις τελευταίες ημέρες και σταχυολογόντας πληροφορίες εικόνες, δηλώσεις και συνθήματα, τείνω να καταλήξω, με επιφύλαξη, στο συμπέρασμα ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ένας θεσμός-σύμβολο της επιζητούμενης ταξικής ισότητας (αν είναι βέβαια δυνατόν να υπάρξει κάτι τέτοιο σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής),ένας πετυχημένος μηχανισμός κοινωνικής ανέλιξης, στο βαθμό που οι σπουδές συνοδέυονται από μόρφωση και καλλιέργεια και δεν κατατρέχονται από το σύνδρομο της βαθμοθηρίας και πάνω απ΄όλα ένα εργαστήρι ελεύθερης διακίνησης ιδεών και παραγωγής γνώσης και καινοτομίας, όχι απαραίτητα προσανατολισμένη στην αγορά εργασίας και το κεφάλαιο, απειλείται όχι μόνο από αυτούς που αποκαλούνται "μπαχαλάκηδες" (περιπαικτικός όρος που δεν αρμόζει στη καφρίλα και την καταστροφή που προκαλούν). Απειλείται, πάνω απ'ολα από άτολμες κυβερνητικές πλειοψηφίες, ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις που αγκυλώνονται σε υπολογισμούς πολιτικού κόστους και δεν λένε δυνατά αυτό που σκέφονται (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ) και φυσικά από μια φοβική Αριστερά, εγκλωβισμένη σε μια στέιρα, απορριπτική, μηδενιστική άρνηση.Γιατί όμως πιστέυει κανείς ότι τα στελέχη κομματικών μηχανισμών του εύρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν κάποια ιδιαίτερη κάψα να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Ανώτατης Παιδείας με τρόπο καίριο και αποτελεσματικό? Είναι τα δικά τους παιδιά που θα φοιτήσουν σε ένα εξαθλιωμένο Πανεπιστήμιο, με καθηγητές "μερικής απασχόλησης", ανύπαρκτη υποδομή και βαθιά ριζωμένες αντιγραφικές/βαθμοθηρικές συνήθειες που δεν εμπνέει καμμία εμπιστοσύνη? Είναι ασυνήθιστα και αφόρητα βαρετό να ακούς και να διαβάζεις απόψεις πανεπιστημιακών, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τα ίδια ζητήματα, τα οποία μάλιστα αγγίζουν ακροθιγώς...
Αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, μεγαλύτερη χρηματοδότηση,πολυετής προγραμματισμός,αξιολόγηση,άσυλο..Έννοιες και ορισμοι βαρύγδουποι και χιλιωειπωμένοι σε τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.Πόσοι από αυτούς που τις αναφέρουν συνέχεια, τις ενστερνίζονται στα αλήθεια?Πόσοι απο αυτούς έχουν παλέψει στα αλήθεια, εντάντια σε συμφέρονται και αρρωστημένες νοοτροπίες που έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα?Γιατί η περιβόητη "Πρωτοβουλία των 1000" δεν κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στα πανεπιστημιακή δρώμενα?
Είναι πραγματικά λυπηρό ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τραβούν την προσοχή του Κράτους και των απλών πολιτών μόνο σε περιόδους αναταράξεων και ωμής,αναίτιας βίας.Η εμπειρία έχει καταδείξει δυστυχώς ότι μόνο οι εικόνες καμμένων καθισμάτων, σπασμένων θρανίων και σκισμένων αφισών γίνονται η αφετηρία για κάποιο διάλογο σε ότι άφορα τα πανεπιστήμια της χώρας. Ενός διαλόγου βέβαια επιφανειακού,επιπόλαιου, σχεδόν καφενειακού επιπέδου.Δεν περιμένει όμως κανένας σοβαρά σκεπτόμενος πολίτης σε αυτήν την χώρα από τους πολιτικούς να επιλύσουν τα προβλήματα. Αυτά πρέπει πρώτα απ' όλα να τεθούν και να αντιμετωπιστούν από την πανεπιστημιακοί κοινότητα, με ειλικρίνεια και συναίνεση.Ο ριζοσπαστικός προβληματισμός επιβάλει την αποδοχή προτάσεων που συνάδουν και συντελούν στον εκδημοκρατισμό της πανεπιστημιακής ζωής, όπως είναι η καθολική ψηφοφορία για την εκλογή πρυτανικών αρχών. Δεν είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος υπερασπίζεται αυτήν την πρόταση, να λοιδορείται ως κυβερνητικός πραίτωρας.Σε αυτήν την χώρα λατρεύουμε να μιλάμε για ρήξεις, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και ανατροπές όταν όμως αυτές συντελούνται και βλάπτουν τα συμφέροντα μας, αντιδρούμε απορριπτικά και σε αυτές. Αυτό που ακριβώς μας αφήνει...?Μα στην ίδια ακριβώς θέση από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε!
Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, δεν θεωρώ ότι ο λεγόμενος νόμος-πλαίσιο αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα του
ελληνικού πανεπιστημίου.Έχει πολλές ελλείψεις,δεν κινείται στην σωστή κατεύθυνση, δεν είναι τολμηρός.Όμως σε κάθε περίπτωση έχει διατάξεις που κινούνται στην σωστή κατεύθυνση. Η κατάργηση της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης των φοιτητών από τους εγκάθετους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, πρωτίστως, είναι ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι σαφώς άμεση προτεραιότητα, όμως είναι ένα μέτρο για να πληγεί η κομματική γάγγραινα που έχει αναπτυχθεί από την μεταπολίτευση και έπειτα.Οι φοιτητικές παρατάξεις σαφώς και έχουν θέσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ο ρόλος τους δεν είναι όμως να συνδιαλέγονται με καθηγητές, να οργανώνουν εκδρομές και να εκκολάπτουν μελλοντικούς κομματάρχες. Είναι να προβληματίζουν, να εκφράζουν απόψεις με δημοκρατικό τρόπο και να συντελούν στην βελτίωση του πανεπιστημίου.
Τελικά το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν απειλείται μόνο από τους "μπαχαλάκηδες"..Απειλείται συστηματικά και μακροπρόθεσμα από την νοοτροπία της στασιμότητας και της φοβικής προσκόλησης σε μια κατάσταση που απλά δεν οφελεί σε τίποτα αυτό για το οποίο υπάρχει το πανεπιστήμιο: την καλλιέργεια της γνώσης και των ιδεών.

Η μέγγενη της ομαδοποίησης και η αναγκαιότητα για πολιτική απάντηση:η Γενιά των 700( μπορεί και κάτι παραπάνω..) ευρώ

"Όταν φταίνε όλοι, δεν φταίει κανένας" μου θύμισε εύστοχα μια γνώριμη φωνή στο Μοναστηράκι πριν από μερικές
μέρες (πριν αρκετά milligram αλκοόλ κυλισουν στο αίμα μας σε ένα απόκοσμα μυστηριακό μπαρ στου Ψυρρή...loL)
Ηταν χωρίς αμφιβολία η φυσική αποφδεγματική κατάληξη όλων αυτών των σκέψεων που έκανα τις τελευταίες μέρες.Αρχίζοντας από το άθλιο αστικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε, συνεχίζοντας στην απίστευτη γραφειοκρατία, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά που χαρακτηρίζει την διοίκηση που ΕΜΕΙΣ πληρώνουμε και τελειώνοντας στο τι μέλει γενέσθεαι. Γιατί η Ελλάδα δεν έχει μόνο το μίζερο, ξενοφοβικό,νωθρό προσωπείο που προβάλλεται, και έτσι διαγράφεται στο συλλογικό κοινωνικό υποσεινήδυτο.Σήμερα γενιέται και υπάρχει μια, μικρή ακόμα, Ελλάδα της εξερέυνησης εναλλακτικών τρόπων διανοητικής έκφρασης.Μια Ελλάδα του αγώνα για τα πολυσυζητημένα 700 ευρώ η οποία δεν προσκολάται στην στείρα,απαισιόδοξη ρητορική και δεν οχυρώνεται πίσω από blogs και εκπομπές που έχουν να κάνουν με αυτήν. Κανένας δεν πρόκειται να παλέψει για αυτούς τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο πάθος που έχουν εκείνοι και αυτό είναι κάτι το οποίο γνωρίζουν καλά.
"Πάμε για τα καλύτερα" συνηθίζει να λέει ένας συνάδελφος στην δουλειά μου, που μου αποφέρει λίγο παραπάνω απο 700 ευρώ. Η φράση του και το ύφος του χαρακτηριστικά μιας νέας γενιάς ανθρώπών που έχουν συμφιλιωθεί με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και έχουν κάνει τις τελευταίες να λειτουργούν υπέρ τους. Ο μηδενισμός και η άκριτη ομαδοποίηση, ειδικά όταν αυτή αφορά ανθρώπινες υπάρξεις με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες δεν βοηθάει στην εξέυρεση των αιτιών των εκάστοτε προβληματών και την ουσιαστική αντιμετώπιση τους. Η G-700 αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεν είναι δυνατόν σε αυτήν την ομάδα να εντάσσεται κάποιος από την Λάρισσα η την Πάτρα που θα πρέπει να καλύψει με αυτά τα χρήματα τις βιοτικές του ανάγκες σε μια πανάκριβη πόλη όπως η Αθήνα και από την άλλη κάποιος ο οποίος ΔΕΝ εργάζεται, μένει στο σπίτι των δικών του και ο μόνος λόγος που αυτοαποκαλείται G700 είναι γιατί κάποτε έφυγε από μια συνέντευξη όταν τον ενημέρωσαν για το "ανταγωνιστικό πακέτο αποδοχών"

Μήπως η συγκεκριμένοποίηση και η εννοιολόγηση ενός φαινομένου οικονομικής δυσπραγίας, με ότι αυτή συνεπάγεται για την ατομική ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση, μιας δυναμικής και καταρτισμένης κοινωνικής ομάδας εξυπηρετεί πάνω από όλα το ίδιο το σύστημα:την πολιτική ελίτ η οποία βρήκε ένα νέο target group μετά τις γυναίκες και τους αγρότες, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που τρομοκρατούν τους νέοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας νέους σχετικά με το επαγγελματικό τους μέλλον και , εν τέλει την κοινωνία που σιγά-σιγά συμβιβάζεται με την ιδέα ότι η διεθνής οικονομική ύφεση και ο αυξανόμενος άγριος και ανεξέλκτος ανταγωνισμός μπορεί να φέρει νέους και νέες σε αυτήν την θέση. Μήπως το να ακούμε συνεχώς για αυτήν την περίφημη γενιά, συμφιλιώνει όλους μας με την ιδέα ότι πιθανόν να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δεν μπορούν να πιούν ένα καφέ? Μήπως, τελικά, η γενιά των 700 ευρώ είναι ένα θεωρητικό κατασκευασμά που θέλει να εντοπίσει την γενικότερη οικονομική κρίση σε μια προσδιορισμένη ηλικιακά και μορφωτικά, κοινωνική ομάδα ωσάν άλλες ομάδες να μην αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα (ανασφάλιστη εργασία, εξευτελιστικές αποδοχές, αναξιοκρατία)

Τα εγγενή προβλήματα του διεθνιστικού, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού δεν αντιμετωπίζονται με ομαδοποιήσεις και δημιουργία labels όπως αυτό της G-700.Ένα blog συμβουλευτικού χαρακτήρα και μερικές εκπομπές δεν θα βελτιώσουν την ζωή εκείνων που ανήκουν πραγματικά στους νέους εκείνους που έχουν τα προσόντα για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο.Το φαινόμενο δεν είναι μόνο κοινωνιολογικό και οικονομικό. Είναι πάνω από όλα πολιτικό καθώς έχει να κάνει με την ευημερία μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας. Ως τέτοιο θα περίμενε κανείς να αντιμετωπιστεί απο τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Κραυγή

Στη σύγχρονη, πολιτισμένη Ελλάδα με το κράτος πρόνοιας και τις υπεύθυνες Αρχές, οι κραυγές των Ελλήνων αναμειγνύονται επικίνδυνα με αυτές των προσφύγων. Παρακάτω είναι η κραυγή ενός Αφγανού πρόσφυγα, που είδε τις ελπίδες του για μια άλλη ζωή να γίνονται ξέρα, ερημιά και εξορία. Η απόγνωση του Νασίμ -γράφει στη «Βραδυνή» ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου- «πέρασε σαν υπέρηχος, που δεν πιάνουν τα ανθρώπινα αυτιά, στο Διαδίκτυο, από ιστολόγιο σε ιστολόγιο» και έφτασε ως εδω.

«Λέγομαι Νασίμ Μουχάμεντ, είμαι από το Αφγανιστάν, 22 χρονών. Είμαι σχεδόν 3 χρόνια στην Ελλάδα. Τους πρώτους 15 μήνες ήμουν μέσα στη φυλακή της Αυλώνας επειδή τη δεύτερη μέρα που βρέθηκα εδώ, πήγα στο Αλλοδαπών να ζητήσω άσυλο ως πρόσφυγας. Με παίρνει ο αστυνόμος μέσα στο Τμήμα και με χτύπησαν πάρα πολύ, τόσο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ για μια εβδομάδα.

Μου είπαν: "λες ψέματα για το πώς ήρθες. Ποιος έχει πληρώσει; Να μου πεις ποιος σ' έφερε εδώ". Μετά, την άλλη μέρα με πήγαν στο δικαστήριο. Δικάστηκα μέσα σε 2,5 λεπτά, δεν μου 'φέραν δικηγόρο, δεν είχα μετάφραση, δεν ήξερα τι είναι, γιατί πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά στο Νόμο, μπροστά σε δικαστήριο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβόμουν, είχα άγχος, δεν είχα δικηγόρο, δε γνώριζα κανέναν εδώ.

Με πήγαν και στο κρατητήριο. Δεκάξι είμαστε εκεί. Εφαγα ξύλο από τους κρατούμενους... Μετά με πήγαν στην Αυλώνα. Ύστερα από 2-3 μήνες βρήκα ένα παιδί, με πήγε για να μάθω γιατί με φέρανε, τι έχω κάνει. Μου είπε ότι στο δικαστήριο μου έχουν ρίξει 4 μήνες φυλακή, θα πληρώσω πρόστιμο γιατί ήρθα εδώ για να ζήσω και δικαστική απέλαση...

Εκανα απεργίες πείνας, δεν μου απάντησε κανείς (...) Εμεινα εκεί 15 μήνες και κάθε φορά που πήγαινα δικαστήριο χωρίς δικηγόρο, χωρίς μετάφραση, μου έλεγαν: "πού θέλεις να πας; Κάτσε εδώ". Κάθε φορά οι υπάλληλοι φώναζαν: "Μπιν Λάντεν, πού πας;". Με κορόιδευαν, με φώναζαν Μπιν Λάντεν. Το όνομά μου δεν το ήξερε κανείς εκεί... Μου φερόντουσαν σα να μην είμαι άνθρωπος. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα... Εχασα το δικαίωμα να ζητήσω άσυλο.

Μετά από 15 μήνες βγήκα έξω και σχεδόν 2 χρόνια τώρα ζω με ένα αποφυλακιστήριο. Αυτά είναι τα χαρτιά μου. Δε μπορώ να βγάλω άδεια παραμονής, δε μπορώ να δουλέψω, δε μπορώ να κάνω τίποτα (...) Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί... Δε μπορώ να κάνω μπροστά, δε μπορώ να κάνω πίσω. Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί. Ευχαριστώ πολύ»

A failed Nation..

Greeks are a peculiar nation with a mentality that is hard to understand not to say accept..They tend to accuse the state (the world is Greek is synonymous with an entity which is powerful, ever-present,alien,almost divine..) for everything that occurs to their lives as if they were incapable to run their lives the way they wished or at least try to make things better.They moan in the bus stops,public services,motorways,elevators,beaches..in virtually every place they can be,either for work or fun.Whenever they see something wrong,failing to logically explain what has caused it, they have already found a scapegoat to blame.The fact that in Greece the meaning of the word "civil society" is somenthing we ignore is not only pathetic but explainable in terms of massive psychology. The root of the problem lies to the way to learn to understand the state and our weakness to capture it's form,its mission and its role within the society. Its eventually our failure to seize what the "social contract" entails. The state's power and monopoly on legitimate violence had been trusted by us and can be taken back only by citizens.Generations of Greeks have been raised to think that the State is a bogeyman who lusts their wealth,a monster that can destroy them,a corrupted mechanism which is better to stay away from when it comes to taxation...Then again, ask all Greeks which is their favorite employer....In other words they are among the most state-centric Europeans when it comes to job opportunities, health care and education and the most liberals when it comes to taxation or control.

The attempt of the Greek conservative parliamentary majority to pass a new pension act is only a paradigm of the Greek schizophrenic conception of the State.In September 2007 almost 40 per cent of Greeks voted for the Conservative Party (ND) and trusted them with a second consecutive term in power. There was almost a universal consensus during the pre-election period,at least among the mainstream political parties, that the current system of pension and health care had reached its limits.Greek mothers were not bringing enough babies to life, too many old Greeks were filling the famous "cafeneia" playing backgammon and the Albanians were simply not enough to work for us.Typical labour market characteristics of a West European Country. I' am certain that if you asked a Greek if there was a issue that had to be tackled, he would straightly answered "yes". It is at this point that lies the treal problem. A Greek knows how to identify a problem when he sees it (he will even find one where no one else would...).However he does not know how to cope with it.And until he does,he prefers to let it deteriorate than face it.If there was any way for someone to measure the time spent to discuss the actual thing, the bill that will be passed by the parliamentary majority,he would conclude that very few know what is going on.Even government officials have been found to ignore the clauses of the act...We Greeks have once again lost the opportunity to expose some of our alleged maturity and discuss in peaceful conditions a matter that concerns us all. The voice of reason was lost in the marches..

Electricity cuts,tons of garbage congested in different parts of the Athens,people stretched to their limits by traffic jams are only part of my bus joyride to work. On the other hand i see the hope in the face of young people like me urging for better days to come.The next elections will be their time to be heard..

Το βάζο με το γλυκό

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ αλλά εγώ βρίσκομαι πολλάκις στην θέση να πρέπει να παρακολουθήσω έναν
ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας και συνειδητοποιημένο οπαδό της λεγόμενης Λαικής Δεξίάς (του αμφιλεγόμενου ρεύματος το οποίο ενοιολογικά και ιδεολογικά αντιπαρατίθεται στο φιλελελεύθερο ρεύμα, σύμφωνα με όλα τα σύγχρονα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης) να υπερασπίζεται το έργο της κυβέρνησης.
Ομολογώ ότι πρόκεται για μια άκρως κωμική σκηνή κατά την οποία κάποιος που διαθέτει ελάχιστα (και σε μεγάλο βαθμό συζητήσιμα σαφώς) επιχειρήματα προκειμένου να επιχειρηματολογήσει υπέρ της επιτυχίας του κυβερνητικού έργου, δοκιμάζει να το κάνει με περισσό πείσμα και αποφασιστικότητα. Ομολογώ ότι η σιγουριά που διαπνέει το βλέμμα και ομιλία αυτού του ανθρώπου αλλά και η φαινομενική καθαρότητα της συλλογιστικής του πορείας κόντεψαν να με πείσουν μερικές φορές..Φανταστείτε ένα μικρό παιδί που σε όλα τα ρούχα του έχει κομμάτια ζάχαρη, να προσπαθεί να σε πείσει ότι δεν έχει φάει από το γλυκό που ήταν στο ράφι..(όπου παιδί και γλυκό οποιοσδήποτε "κακοπροέραιτος ταραξίας μπορεί να βάλει στο νού του ότι θέλει,οι συνειρμοί είναι αποκλειστικά δικοί σας). Μετά βέβαια κοιτάς το βαζάκι και σιγουρεύεσαι...
Αντί να μιλήσω ακόμη μια φορά με απαξιωτικούς όρους για την σημερινή λούμπεν αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα πρέπει να εκφράσω την οργή μου για τον τρόπο που ανδρώθηκαν πολιτικά αυτοί οι άνθρωποι (ο συγκεκριμένος άνθρωπος για τον οποίο μίλησα στην αρχή είναι σημειωτέον άτομο μορφωμένο που είχε την ατυχία να διαμορφώσει τον πολιτικό του ψυχισμό κατά τα πρώτα,ταραγμένα μετεμφυλιακά χρόνια). Μπολιασμένοι με την νοοτροπία της αντιπαλότητας ("εμείς και άλλοι") και τον έκτακτων αλλά αναγκαίων μέτρων προς αντιμετώπιση υπέρμετρων απειλών (κομμουνιστών, αναρχικών και..εσχάτως "Στρατηγών Ανέμων") δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να κτίσουν την ΝεοΕλλάδα όπως εκείνοι την οραματίστικαν..Απλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Κάποιοι θα ισχυριστούν με παράπονο και οργίλη νοσταλγία ότι "ηρθε ο ωλετήρας Αντρέας και μας τα χάλασε".Κάποιοι έχουν ακόμα να πουν πολλά για την προδοσία του Καραμανλή,την μαλθακότητα του Μητσοτάκη και για την δικτατορία των Λούληδων που στοιχειώνουν τις κυβερνητικές θητείες της ΝΔ.Δεν πρέπει επ' ουδενί κανείς να τους προσάψει αγαθότητα (τρυφηλότητα που θα έλεγε μια ψυχή) η εμπάθεια. Πιστέυω απόλυτα ότι το περιβάλλον στο οποίο κάποιος μεγαλώνει και στο οποίο διαμορφώνει κρίστιμα στοιχεία της σκέψης του επιδρά άμεσα και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον πολιτικό του προσανατολισμό. Αισθάνομαι όμως άσχημα για όλους αυτούς τους ανθρώπους γιατί έχασαν την ευκαιρία να συλλάβουν την μεταβολή της τάξης των πολιτικών στην Ελλάδα και την πλήρη απαξίωση των πολιτικών ιδεολογιών από αυτούς τους ανθρώπους. Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι οι μετεμφυχωμένοι μεσόκοποι κομματάρχες της ΕΡΕ που έτρεχαν από συγκέντρωση σε συγκέντωση και ενθάρρυναν τους νέους του κόμματος να γράψουν λάβρους κατά των Λαμπράκηδων και το υποτιθέμενο χάος που επέφεραν στην χώρα. Η θλιβερή πλειοψηφία τους είναι καλοβαλμένα δαμάλια και μπούληδες που έχουν δουλέψει ελάχιστα, ως φοιτητές στριμώχνονταν στα τραπεζάκια της ΔΑΠ και όνειρο τους είναι κάποια μέρα και αυτοί να παίξουν Monopoly με δομημένα ομόλογα σε ένα γραφείο του City. Είναι πραγματικά θλιβερό αυτός ο οπαδός της Λαικής Δεξιάς, που τα βγάζει πέρα με δυσκολία ακόμα και στα 60 του,που μόλις πριν μερικούς μήνες κατόρθωσε να αποκτήσει εξοχική κατοικία για να στεγάσει τα γηρατιά του και εν πάσει περιπτώσει κυριολεκτικά γαμήθηκε μια ολόκληρη ζωή για να φτάσει έως εδώ να πιστεύει ακόμα και σήμερα τους ανθρώπους οι οποίοι στερούν από εκείνον και τα παιδιά του ένα καλύτερο αύριο.
Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει ,κατόπιν επαναλλημένων συζυτήσεων και παλινωδιών, είναι ότι άνθρωποι σαν εκείνον που έφερα ως παράδειγμα (τον οποίο φυσικά και σέβομαι πάρα πολύ) είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να αλλάξουν. Είναι εκείνοι που μόλις σηκώσουν το ακούστικό στον άνθρωπο της MRB
θα πουν αμέσως ΝΔ η ΠΑΣΟΚ, όποιος κι αν είναι Πρόεδρος. Είναι ακριβώς εκείνοι χάρη στους οποίους η ΝΔ συνεχίζει να συγκεντρώνει ένα ποσοστό της τάξης του 30 τοις εκατό ενώ σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα είχε πέσει, υπό το φως τόσων αποκαλύψεων..η τουλάχιστον θα είχε εξαναγκαστεί να δώσει πειστικές εξηγήσεις. Παρεπιπτόντως η ενημέρωση των συντακτών τύπου παραπέμπει σε τριτοκοσμικά καθεστώτα, αυταρχικού τύπου (Ο Ρουσόπουλος απαντάει επιλεκτικά σε ερωτήσει με το γνωσό σαρδόνιο χαμόγελο και ο Αντώναρος..παραπέμπει σε αυτά που έχει πει ο Ρουσσόπουλος). Το γνωστό κλισέ είναι ότι η νέα γενιά είναι η ελπίδα κάθε έθνους..Αυτό που με προβληματίζει είναι αν η έντονη σαπίλα που εκπέμπει το σύστημα που έχουν φτιάξει στραγκαλίζει εν τη γεννέση της κάθε προσπάθεια αυτή η "ελπίδα" να αλλάξει κάτι.

Η επανάσταση της κοινής λoγικής (μέρος 2..)

Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι αυτά που γράφουμε στα blog μας θα
πρέπει να ακολουθούν αυτά τα οποία προωθούνται ως επικαιρότητα που θα
πρέπει αναγκαστικά να μας ενδιαφέρει και να έχουμε άποψη για αυτήν.Πιστεύω
πραγματικά ότι ένα blog που βάζει την δική του θεματολογία, όσο άσχετη και να είναι
με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει καθημερινά στα διαπλεκόμενα media της χώρας,
(με ελάχιστες και ως επι το πλείστων περιθωριακές εξαιρέσεις δυστυχώς),είναι απείρως
πιο χρήσιμο σε αυτούς που το διαβάζουν από μερικά πληρωμένα δελτία ειδήσεων που απαρτίζονται από σκουλήκια, πατριδοκάπηλους,δικομανείς, ξεφτιλισμένους πολλάκις, δημοσιογραφίσκους που οταν μιλάνει νομίζεις ότι θα κατέβει ο Μωυσής για να ξαναδώσει τις 10 εντολές σε πλάκες...
Έχουν καταλάβει όλοι οι αυτοί οι γραφικοί γιατί όλο και περισσότεροι θα θέλουν διαβάζουν, να ενημερώνονται αλλά και να γράφουν σε blogs που ξεπηδάνε καθημέρινά κατά εκατοντάδες?
Φυσικά και δεν μπορεί να αποφευχθεί μερικά να είναι trash αλλά μέσα σε όλα αυτή την ροή των διαφορετικών πληροφοριών εαν κανείς έχει καλή κρίση και ξέρει να φιλτράρει, μπορεί να σχηματίσει μια πλήρη άποψη για ότι μπορεί να τον απασχολεί..Αυτό που προσφέρουν τα blog,χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό (το left-overs δεν έχει ακόμα κλείσει χρόνο και υπάρχουν κενά στην ενημέρωση του), είναι κάτι που δεν είναι δυνατόν να προσφέρουν τα media όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί στην χώρα μας> ΕΛΕΥΘΕΡΗ-ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΡΟΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ.
Παρατηρήστε ένα συγκεκριμένο δελτίο ειδήσεων (σύμφωνα με σταστιστικές η πιο προσφιλής συνήθεια του μέσου Έλληνα όταν θέλει να ενημερωθεί. στις ίδιες στατιστικές οι εφημερίδες καταλαμβάνουν ποσοστά τραγικά) για αρκετές μέρες. Είναι πραγματικά καταπληκτικό το πως καταφέρνει να τρέπει την προσοχή του σε διαφορετικά θέματα (Ζαχόπουλος, σεισμοί, Σκόπια) η και ακόμη σε διαφορετικές πτυχές που (θεωρηρικά τουλάχιστον) αφορούν το ίδιο θέμα (πως πήρε πίπα η "35χρονη" στον Ζαχόπουλο, ήταν μόνος ο Θέμος στον αμάξι για την Ελβετία, υπάρχουν μυστικοί λογαριασμοί στο Υπουργείο Πολιτισμού). Κάθε αλλαγή θέματος είναι προμελετημένη και καλά σχεδιασμένη από αυτούς που είναι πίσω από την κάμερα..Αυτοί που εκστομίζουν καθημερινά, αβίαστα και χωρίς καμμία προηγούμενη σοβαρή ανάλυση χιλιάδες μαλακίες δεν είναι δημοσιογράφοι σαφώς..Ντελάληδες παρακμής, φόβου και λαικισμού θα τους έλεγα..Φυσικά όχι δημοσιογράφους..Ένα βραδυνό δελτίο ειδήσεων είναι ενδεικτικό και αποκαλυπτικό της σαπίλας που επικρατεί και όσο και απίστευτο και αν ακούγεται έχει την δική του δυναμική..την δική του επίδραση στις εξελίξεις.Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός περίμενε αποδείξεις για την συμμετοχή βουλευτή άλτη σε κύκλωμα συναλλαγής είναι ξεδιάντροπη απόδειξη υποταγής της πολιτικής. Κάποιος θα μπορούσε να πει _τι μας λες τώρε ρε φίλε?,αυτά γίνονται χρόνια?_Και του απαντάω_Τι κάναμε για αυτό?
Πρέπει να αλλάξουμε τους συσχετισμούς για να αλλάξει το σύστημα...ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ...Άμα μένουμε απαθείς δεν αλλάζει τίποτα από μόνο του.Ξέρω ότι είναι δύσκολο..Οι Σαρδανάπαλοι είναι περίφανοι που ανήκουν στην *γενιά των 700 ευρώ*.Οι ομαδοποιήσεις ποτέ δεν μου άρεσαν όμως η μαζικότητα ενός φαινομένου μπορεί να γίνει μοχλός για μια αλλαγή..
Τα πάντα σχετίζονται μεταξύ τους και τίποτα δεν είναι τυχαίο..

Κλείστε την τηλεόραση!



Για μια μέρα, έστω.



Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.



Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.



Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.



Λέμε όχι:



Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.



Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.



Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.



Στις εκπομπές - σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.



Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.



Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.



Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου.



Όλοι μας!

Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.



Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.



Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα 'σκουπίδια' τους.

Βρέχει χοντρούς στη στρατα μου!

* Μην χάσετε τη νέα υπερπαραγωγή του Μαξίμου! Σύντομα και στα και στα DVD-club της γειτονιάς σας.

Η επανάσταση της κοινής λογικής (μέρος 1ο)

Δεν είμαι απο αυτούς (ούτε και οι Σαρδανάπαλοι είναι) που τους αρέσει να καλλιεργούν την μιζέρια, την ματαιότητα και την κουρασμένη ανοχή που τόσο πολύ χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Οι απόψεις που έχουν εκφραστεί έως τώρα μέσα από την σελίδα μας-λίγες είναι η αλήθεια σε σχέση με αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν για την επικαιρότητα και τα ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν-είναι κατά βάση αισιόδοξες χωρίς να χάνουν την κριτική τους πλευρά.Οι Σαρδανάπαλοι είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας και ειδικότερα του νεότερου σε ηλικία τμήματος της. Δεν θα μπορούσαν έτσι να είναι εκ των προτέρων απαισιόδοξοι. Αντίθετα παρόλο τον ρεαλισμό μας, ο οποίος δυστυχώς καταλαμβάνει όλο και περισσότερο μέρος της ψυχοσύνθεσης μας, είμαστε αισιόδοξοι και γεμάτη όρεξη να μεταδόσουμε τις απόψεις μας.Έχουμε όμως δίκιο να αισθανόμαστε έτσι? Έχουν οι δύσκολοι καιροί που ζόυμε ,τόσο ως κοινωνία όσο και ατομικά, κρυμμένα μέσα τους σημάδια ελπίδας και αισιοδοξίας? Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η επόμενη γενιά θα επιδιώξει έστω (δυστυχώς ακόμη και αυτό είναι ζητούμενο...) να ξεφύγει από τον διάχυτο, άκρατο και μακάριο ατομικισμό της και να αναλώσεις τις ορμές και τις δυνάμεις τις σε νέα οράματα?
Η σημερινή κατάσταση, όχι μόνο από πολιτική αλλά και από κοινωνιολογική οπτική γωνία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτή των πάντων, ούτε θεωρώ ότι η δράση μου μέχρι τώρα μου δίνει το δικαίωμα να απαιτήσω από τους άλλους πράγματα τα οποία δεν έχω ο ίδιος κάνει. Θεωρώ όμως ότι υποχρέωση κάθε πολίτη να μοιράζεται τους προβληματισμούς του. Εκείνες τις σκέψεις που κάνει όταν παρακολουθεί ένα στημένο δελτίο ειδήσεων, όταν μπαίνει στο λεωφορείο για να πάει στην δουλειά των 700 ευρώ,όταν το βράδυ των εκλογών ξέρει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα...Το ζητούμενο για την κοινωνία μας δεν είναι, θεωρώ κάποιο μεγαλεπίβολο σχέδιο για την "επανίδρυση" της (sic). Είναι η επανάσταση της κοινής λογικής. Και αυτή μπορεί να έρθει μόνο όταν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε τι μας απασχολεί και πως είναι δυνατόν να το αντιμετωπίσουμε.
Είναι όμως δυνατόν αυτή η επανάσταση να γίνει πραγματικότητα?
Η φαινομενική απαξιώση του δικομματισμού είναι μια αρχή..μια πολύ καλή αρχή.Δεν θεωρώ ότι μια σταθερή μονοκοματική κυβέρνηση είναι δυνατόν να λύσει τα προβλήματα του τόπου, και να κάνει την ζωή του καθενός από εμάς καλύτερη.Η οδυνηρή εμπειρία του δικομματισμού στην Ελλάδα δεν μπορεί να οδηγήσει κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο σε αυτό το συμπέρασμα.Η αρχή αυτή όμως άργησε εξαιρετικά πολύ να έρθει και φοβάμαι ότι θα αργήσει ακόμη περισσότερο να εξελιχθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό. Κάτι το οποίο θα ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό εκκρεμές και θα το φέρει σε εναν νέο προοδευτικό και ριζοσπαστικό πόλο.Σε επίπεδο ερευνών κοινής γνώμης είναι πολύ θετικό, και αν θέλετε σημάδι υγείας, ότι τα δύο κόμματα που έχουν καταδυναστεύσει την πολιτική ζωή του τόπου, με την ανοχή εκείνων που τα ψήφισαν,απαξιώνονται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Θα ήθελα όμως η απαξίωση αυτή να είναι μεγαλύτερη και να αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε επίπεδο κοινωνίας.
Για κοινοβουλευτική αποτύπωση δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητούμε..Εφόσον οποιαδήποτε κυβερνητική πλειοψηφία (έστω οριακή) έχει το δικαίωμα να καθορίζει με νόμο τα όρια της λαική βούλησης (βλ. αποκλεισμό των συνασπισμών από το λεγόμενο "μπόνους εδρών") θεωρώ την αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας ψευδεπίγραφη και αποτυχημένη. Δεν είναι δυνατόν ένα κορυφαίο ζήτημα όπως ο τρόπος με τον οποίο η λαική βούληση αποτυπώνεται στο κοινοβούλιο να μην τίθεται σε δημοψηφισματική διαδικασία. Αλήθεια αν και για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν ζητάται η γνώμη εκείνων που νομιμοποιούν την κρατική εξουσία, για ποια ζητήματα προβλέπεται η εν λόγω διαδικασία. Ευσεβείς πόθοι μάλλον...