Για όσους δεν το γνωρίζουν, η δουλειά (που με πληρώνει) είναι στα γραφεία του Φεστιβάλ EMOTION PICTURES "Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία". Μια δουλειά ιδιαίτερα αποδοτική, αν όχι για τα αντικειμενικά εφόδια που παρέχει, τουλάχιστον για τα κοινωνιολογικά συμπεράσματα που επιτρέπει να εξαχθούν.
Βρισκόμαστε στη φάση συλλογής ταινιών, και πέρα από τους όποιους παράγοντες τυχαιότητας ή διασυνδέσεων, ο αριθμός των ταινιών που φτάνουν από το Ισραήλ με θέμα την αναπηρία, είναι τουλάχιστον δυσανάλογος με αυτόν των ταινιών από άλλες χώρες, αποκλείοντας την Αμερική, για λόγους μεγεθών (οικονομικών και καλλιτεχνικών). Σε μια πρόχειρη προσπάθεια ερμηνείας, θα έλεγε κανείς ότι το γεγονός αυτό οφείλεται σε λόγους καθαρά αμυντικούς, είτε σαν μια προσπάθεια να πριμοδοτηθούν τα άτομα με αναπηρία με Ισραηλινή καταγωγή απέναντι στην πληθώρα φωτογραφιών από διαμελισμένα Παλαιστινιακά θύματα (πολέμου εκείνα, εντούτοις...), είτε σαν μια συμβολική απεικόνιση του συλλογικού δράματος και της συναισθηματικής αναπηρίας- έλλειψης που άφησε πίσω του το Ολοκαύτωμα. Παράλληλα, ένα κράτος - έθνος που συσπειρώθηκε γύρω από την έννοιας της ασφάλειας των υπηκώων του, φροντίζει να υπερτονίζει την μέριμνα που παρέχει στους πολίτες του με πληγές - ένδειες κάθε είδους. "Μετά το Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να υπάρξει ποίηση" έγραφε ο Αντόρνο, και ίσως το ντοκιμαντέρ, μέσο έκφρασης καθαρά ρεαλιστικό, να φαντάζει η ιδανική φόρμα περιγραφής και απεικόνισης του πόνου.
....Σκέψεις, σαν σε διάλειμμα. Καλή δουλειά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου