Μετά από ένα, αρκετά μαρκύ ομολογώ, διάστημα επικοικοδομητικής αποχής από τα bloggικα (sic) δρώμενα οι Σαρδανάπαλοι επιστρέφουν, όπως αναμενόταν,δυναμικά για να ταράξουν τα νερά της πολιτικής σκέψης...Τι κλισέ ήταν αυτό? Δεν αντέχω τέτοιον τυποποιημένο "ριζοσπαστικό πολιτικό προβληματισμό"...Αλλά έπρεπε να γίνει ένα ελκυστικό come back!
Καθώς η μάχη για την εκλογή νέου αρχηγού-διαχειριστή του ΠΑ.ΣΟ.Κ οδεύει προς την τελική της έκβαση, το αλήθινο διακύβευμα, όπως όλοι οι νοήμονες πολίτες αντιλαμβάνονται, δεν ήταν φυσικά η δια της βίας και επίπλαστη "ροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ στα αριστερά" προκειμένου αυτό να αναδυθεί ως μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Άλλωστε, κατά την άποψη μου η Αριστερά και ο Σοσιαλισμό δεν είναι δρόμοι που επιλέγει κάποιος σε μια διαστάυρωση αφού έχει διανύσει την λεωφόρο του φιλελεθερισμού..είναι μονοπάτια που ακολουθεί κάποιος από την αρχή αυτού του ταξιδιού στην χώρα της πολιτικής και της τέχνης της διακυβέρνησης.Το αληθινό διακύβευμα αυτής της αναμέτρησης μεταξύ προσώπων και προσωπικών στρατηγικών (λυπηρό φαινόμενο για ένα κίνημα που θεωρώ ότι προσέφερε στον τόπο και την δημοκρατία) είναι η επαναφορά του κόμματος στην εξουσία.Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι πλέον ένα κίνημα της Αριστεράς όπως το εμπνέυστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου.Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την πλατφόρμα συνεργασίας την οποία είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί ο νυν (και κατα πάσα πιθανότητα) επόμενος πρόεδρος του Κινήματος με την υπόλοιπη Αριστερά όταν αυτή είναι κοινή μόνο όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι στην αντιπολίτευση (βλ. αναθεώρηση του άρθρου 24).Το ΠΑ.ΣΟ.Κ ωρίμασε (λέξη την οποία χρησιμοποιησε ο Γ.Α.Π στην πρόσφατη Εθνική Συνδιάσκεψη) και μετατράπη σε ένα μηχανισμό διεκδίκησης και νομής της εξουσίας.Συμβιβάστηκε με τις επιταγές και τα αδιέξοδα της παγκοσμιοποίησης και αποφάσισε όπως θα έκανε οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας.
Το γεγονός ότι στην δημοσκόπηση που δημοσιέυτηκε από το blog μας συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι ο καταλληλότερος να καταστήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ αξιόπιση πρόταση εξουσίας εκ μέρους της, υποχωρούσας διεθνώς, Σοσιαλδημοκρατίας είναι θετικό, καθότι θεωρώ ότι η εικόνα του είναι περισσότερο αληθινή (χωρίς να έχω αυταπάτες) και ελκυστική από αυτή του κύριου ανταγωνιστή του.Θα πρέπει εδώ όμως να εκφράσω τις επιφυλαξεις μου για την σταθερότητα που επιδεικνύει ο Παπανδρέου στις απόψεις του σχετικά με κρίσιμα ζητήματα (βλ. αναθεώρηση άρθρου 16) και θα αναμένω με ενδιαφέρον την επίδειξη των πολιτικών του αντανακλαστικών για το διάστημα που το κόμμα του θα είναι στην θέση της αντιπολίτευσης.
