12/1/08
Η επανάσταση της κοινής λογικής (μέρος 1ο)
Δεν είμαι απο αυτούς (ούτε και οι Σαρδανάπαλοι είναι) που τους αρέσει να καλλιεργούν την μιζέρια, την ματαιότητα και την κουρασμένη ανοχή που τόσο πολύ χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Οι απόψεις που έχουν εκφραστεί έως τώρα μέσα από την σελίδα μας-λίγες είναι η αλήθεια σε σχέση με αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν για την επικαιρότητα και τα ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν-είναι κατά βάση αισιόδοξες χωρίς να χάνουν την κριτική τους πλευρά.Οι Σαρδανάπαλοι είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας και ειδικότερα του νεότερου σε ηλικία τμήματος της. Δεν θα μπορούσαν έτσι να είναι εκ των προτέρων απαισιόδοξοι. Αντίθετα παρόλο τον ρεαλισμό μας, ο οποίος δυστυχώς καταλαμβάνει όλο και περισσότερο μέρος της ψυχοσύνθεσης μας, είμαστε αισιόδοξοι και γεμάτη όρεξη να μεταδόσουμε τις απόψεις μας.Έχουμε όμως δίκιο να αισθανόμαστε έτσι? Έχουν οι δύσκολοι καιροί που ζόυμε ,τόσο ως κοινωνία όσο και ατομικά, κρυμμένα μέσα τους σημάδια ελπίδας και αισιοδοξίας? Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η επόμενη γενιά θα επιδιώξει έστω (δυστυχώς ακόμη και αυτό είναι ζητούμενο...) να ξεφύγει από τον διάχυτο, άκρατο και μακάριο ατομικισμό της και να αναλώσεις τις ορμές και τις δυνάμεις τις σε νέα οράματα?
Η σημερινή κατάσταση, όχι μόνο από πολιτική αλλά και από κοινωνιολογική οπτική γωνία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτή των πάντων, ούτε θεωρώ ότι η δράση μου μέχρι τώρα μου δίνει το δικαίωμα να απαιτήσω από τους άλλους πράγματα τα οποία δεν έχω ο ίδιος κάνει. Θεωρώ όμως ότι υποχρέωση κάθε πολίτη να μοιράζεται τους προβληματισμούς του. Εκείνες τις σκέψεις που κάνει όταν παρακολουθεί ένα στημένο δελτίο ειδήσεων, όταν μπαίνει στο λεωφορείο για να πάει στην δουλειά των 700 ευρώ,όταν το βράδυ των εκλογών ξέρει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα...Το ζητούμενο για την κοινωνία μας δεν είναι, θεωρώ κάποιο μεγαλεπίβολο σχέδιο για την "επανίδρυση" της (sic). Είναι η επανάσταση της κοινής λογικής. Και αυτή μπορεί να έρθει μόνο όταν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε τι μας απασχολεί και πως είναι δυνατόν να το αντιμετωπίσουμε.
Είναι όμως δυνατόν αυτή η επανάσταση να γίνει πραγματικότητα?
Η φαινομενική απαξιώση του δικομματισμού είναι μια αρχή..μια πολύ καλή αρχή.Δεν θεωρώ ότι μια σταθερή μονοκοματική κυβέρνηση είναι δυνατόν να λύσει τα προβλήματα του τόπου, και να κάνει την ζωή του καθενός από εμάς καλύτερη.Η οδυνηρή εμπειρία του δικομματισμού στην Ελλάδα δεν μπορεί να οδηγήσει κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο σε αυτό το συμπέρασμα.Η αρχή αυτή όμως άργησε εξαιρετικά πολύ να έρθει και φοβάμαι ότι θα αργήσει ακόμη περισσότερο να εξελιχθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό. Κάτι το οποίο θα ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό εκκρεμές και θα το φέρει σε εναν νέο προοδευτικό και ριζοσπαστικό πόλο.Σε επίπεδο ερευνών κοινής γνώμης είναι πολύ θετικό, και αν θέλετε σημάδι υγείας, ότι τα δύο κόμματα που έχουν καταδυναστεύσει την πολιτική ζωή του τόπου, με την ανοχή εκείνων που τα ψήφισαν,απαξιώνονται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Θα ήθελα όμως η απαξίωση αυτή να είναι μεγαλύτερη και να αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε επίπεδο κοινωνίας.
Για κοινοβουλευτική αποτύπωση δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητούμε..Εφόσον οποιαδήποτε κυβερνητική πλειοψηφία (έστω οριακή) έχει το δικαίωμα να καθορίζει με νόμο τα όρια της λαική βούλησης (βλ. αποκλεισμό των συνασπισμών από το λεγόμενο "μπόνους εδρών") θεωρώ την αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας ψευδεπίγραφη και αποτυχημένη. Δεν είναι δυνατόν ένα κορυφαίο ζήτημα όπως ο τρόπος με τον οποίο η λαική βούληση αποτυπώνεται στο κοινοβούλιο να μην τίθεται σε δημοψηφισματική διαδικασία. Αλήθεια αν και για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν ζητάται η γνώμη εκείνων που νομιμοποιούν την κρατική εξουσία, για ποια ζητήματα προβλέπεται η εν λόγω διαδικασία. Ευσεβείς πόθοι μάλλον...
Η σημερινή κατάσταση, όχι μόνο από πολιτική αλλά και από κοινωνιολογική οπτική γωνία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτή των πάντων, ούτε θεωρώ ότι η δράση μου μέχρι τώρα μου δίνει το δικαίωμα να απαιτήσω από τους άλλους πράγματα τα οποία δεν έχω ο ίδιος κάνει. Θεωρώ όμως ότι υποχρέωση κάθε πολίτη να μοιράζεται τους προβληματισμούς του. Εκείνες τις σκέψεις που κάνει όταν παρακολουθεί ένα στημένο δελτίο ειδήσεων, όταν μπαίνει στο λεωφορείο για να πάει στην δουλειά των 700 ευρώ,όταν το βράδυ των εκλογών ξέρει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα...Το ζητούμενο για την κοινωνία μας δεν είναι, θεωρώ κάποιο μεγαλεπίβολο σχέδιο για την "επανίδρυση" της (sic). Είναι η επανάσταση της κοινής λογικής. Και αυτή μπορεί να έρθει μόνο όταν όλοι μας συνειδητοποιήσουμε τι μας απασχολεί και πως είναι δυνατόν να το αντιμετωπίσουμε.
Είναι όμως δυνατόν αυτή η επανάσταση να γίνει πραγματικότητα?
Η φαινομενική απαξιώση του δικομματισμού είναι μια αρχή..μια πολύ καλή αρχή.Δεν θεωρώ ότι μια σταθερή μονοκοματική κυβέρνηση είναι δυνατόν να λύσει τα προβλήματα του τόπου, και να κάνει την ζωή του καθενός από εμάς καλύτερη.Η οδυνηρή εμπειρία του δικομματισμού στην Ελλάδα δεν μπορεί να οδηγήσει κανένα σκεπτόμενο άνθρωπο σε αυτό το συμπέρασμα.Η αρχή αυτή όμως άργησε εξαιρετικά πολύ να έρθει και φοβάμαι ότι θα αργήσει ακόμη περισσότερο να εξελιχθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό. Κάτι το οποίο θα ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό εκκρεμές και θα το φέρει σε εναν νέο προοδευτικό και ριζοσπαστικό πόλο.Σε επίπεδο ερευνών κοινής γνώμης είναι πολύ θετικό, και αν θέλετε σημάδι υγείας, ότι τα δύο κόμματα που έχουν καταδυναστεύσει την πολιτική ζωή του τόπου, με την ανοχή εκείνων που τα ψήφισαν,απαξιώνονται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Θα ήθελα όμως η απαξίωση αυτή να είναι μεγαλύτερη και να αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε επίπεδο κοινωνίας.
Για κοινοβουλευτική αποτύπωση δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συζητούμε..Εφόσον οποιαδήποτε κυβερνητική πλειοψηφία (έστω οριακή) έχει το δικαίωμα να καθορίζει με νόμο τα όρια της λαική βούλησης (βλ. αποκλεισμό των συνασπισμών από το λεγόμενο "μπόνους εδρών") θεωρώ την αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας ψευδεπίγραφη και αποτυχημένη. Δεν είναι δυνατόν ένα κορυφαίο ζήτημα όπως ο τρόπος με τον οποίο η λαική βούληση αποτυπώνεται στο κοινοβούλιο να μην τίθεται σε δημοψηφισματική διαδικασία. Αλήθεια αν και για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν ζητάται η γνώμη εκείνων που νομιμοποιούν την κρατική εξουσία, για ποια ζητήματα προβλέπεται η εν λόγω διαδικασία. Ευσεβείς πόθοι μάλλον...
8/1/08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)