Όπου υπάρχουν Siemens, θα υπάρχουν μίζες...

Τυφλή γραφή

χαμένος ανάμεσα σε άπειρες μίζερες,δυναμικές,διαπεραστικές και αστραπιαίες σκέψεις σχετικά με το μέλλον μου ακούω για διαγωνισμούς, προκυρήξεις ,αιτήσεις, αποτελέσματα και βαθμολογίες.Διαβάζω σε εφημερίδες, περιοδικά και διαφημίσεις για το ΑΣΕΠ και το "δημόσιο" και συνειδητοποιώ ότι αυτές οι δύο, σχεδόν μαγικές λέξεις, έχουν εγγραφεί μόνιμα στο φαντασιακό του προοδευτικού νεοέλληνα.Έπειτα φαντάζομαι υπέρβαρες κυράτσες με να συζητούν με αλαζονία και ένα σαρδόνιο χαμόγελο τα κατορθώματα των παιδιών στον έναν ή τον άλλο διαγωνισμό:
"H Μαρία μου τα πήγε πολύ καλά. Βγήκε 25η.."λέει η μία στην άλλη,για να πάρει την απάντηση
"Και η νίτσα μου βγήκε 30η.Είχε πολύ άγχος".
Στραβωμένες και η δύο που δεν μπορέσαν να επιβάλλον την δαρβινικού τύπου υπεροχή των βλασταριών τους θα αλλάξουν θέμα και θα γυρίσουν στους μπουρζουαζί μικρόκοσμους τους απασχολούμενες με τα ζητήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη γη όπως π.χ ποιος σκότωσε τον Σεργιανόπουλο ή που έχει χαθεί η Δέσποινα Βανδή.Πριν ξεράσω από την εικόνα και μισήσω την μέση ελληνική οικογένεια που έχει γαλουχηθεί με τα φτηνά πρότυπα και τις φιλοδοξίες της μετριότητας προχωράω την σκέψη μου ένα βήμα πιο πέρα.
Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που μας έχει επιβληθεί δεν αφήνει περιθώρια για διαφοροποιήσεις,πνευματική καλλιέργεια και ,το πιο σημαντικό, χρόνο για σκέψη. Εγκλωβίζει τους ανθρώπους-εργάτες σε ασφυκτικά πλαίσια και αντλεί από εκείνους ότι το χειρότερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη φύση: εγωπαθή αυτοεξευτελισμο με στόχο το βραχυπρόθεσο όφελος, ανηλεές κυνήγι μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, ασύδοτη συκοφαντία ενάντια στους άλλους που απειλούν τα χρήματα και την θέση μας, εκκεντρική επιδειξιομανία των επιτευγμάτων της ανούσιας ευτυχίας μας και φυσικά μια απέραντη κενότητα που γεμίζε παροδικά με ότι πιο άχρηστο και εφημερο έχει εφεύρει η παγκόσμια συνομωσία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Μόνο υπνωτισμένοι δεν κατανοούν ότι γύρω από τον καθένα μας εξυφαίνεται καθημερινά ένας ιστός εκμετάλλευσης και περιορισμών που δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε στο maximum τις δυνατότητες μας.Ενά πέπλο καθημερινής απομύζησης των δυνάμεων και την κρυστάλινης σκέψης που έχει ως σκοπό να μας κάνει γρανάζια του συστήματος, ρομποτάκια στο όνομα της προόδου του καπιταλισμού.
Η σύντομη και παραπλανητική ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας που δίνει το αυτοκίνητο του καθενός, ο κινητός του μικρόκοσμος επί του οποίου αισθάνεται ταυτόχρονα το συναίσθημα της ασφάλειας αλλά και την αλλοτριωτικής κυριαρχίας έναντι τον άλλων αγριμιών του δρόμου (στον αγώνα αυτό η κόρνα είναι το κύριο όπλο) δίνει την θέση της στο γραφείο η την καρέκλα ως έναν στατικό χώρο καταβολής πνευματικής προσπάθειας για την επίτευξη στόχων και προοπτικών που κάποιοι άλλοι έχουν από πριν θέσει. Οι λίγες-όλο και λιγότερες-στιγμές ιδιωτικότητας και αφιέρωσης χρόνου σε πράγματα που έχουν σημασία μολύνονται και αυτές από την ακρίβεια, την μόλυνση, την ηχορύπανση και την υπερσυγκέντωση ανθρώπων σε μια πόλη έκτρωμα που έχει εξαντλήσει εδώ και καιρό τις δυνατότητες της. Η μισθωτή σκλαβιά γίνεται η παλαίστρα συνειδήσεων και αντοχών που γυρίζει το ανθρώπινο είδος αρκετά βήματα πίσω στην πυραμίδα της ανθρώπινης εξέλιξης. Ένα αρρωστημένο εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής είναι οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις με τους επιστήμονες της παγκοσμιοποίησης να παρατηρούν των πειραμάτων τους.Εκατομύρια ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες σε τετράγωνα απο μπετόν, στριμωγμένες σε βαγόνια και λεωφορεία η εγκλωβισμένες σε μεταλικά σαράβαλα που μολύνουν και ρυπαίνουν το μέλλον..

Περί αναγέννησης του πολιτικού συστήματος

Τα όσα γράφτηκαν από "εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες" σε όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες σχετικά με το σκάνδαλο της Μίζενς (sic) και την αναγκαιότητα εκ βάθρων αναδιαμόρφωσης και εκσυγχρονισμού ενός πολιτικού συστήματος που θεμελιώθηκε και εκτράφηκε μεταπολιτευτικά στην χώρα μας είναι αν μη τι άλλο υποκριτικά για να μην πω ότι εξυπηρετούν την σκοπιμότητα της επιβίωσης, τελικά, των βασικών στοιχείων αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί στην χώρα αυτή. Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το μυαλό μας πίσω στο 2004 θα ήταν δυνατόν να διακρίνουμε τις ιστορικές αντιστοιχίες. Μήπως δεν ήταν η σκανδανολογία η αντιπολιτευτική κορωνίδα της Νέας Δημοκρατίας? Δεν ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός εκείνος που ομιλούσε πέρι του συστήματος ΠΑΣΟΚ" και αναφερόταν στον Κώστα Σημίτη ως αρχιερέα της διαπλοκής, σαν η διαπλοκή να είναι προνομιακό πεδίο του ΠΑΣΟΚ. Η διαπλοκή με επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά και εργοληπτικά συμφέροντα όπως αυτός της Siemens, προνομιακού εργολήπτη δημοσίων έργων είτε μόνη της είτε μέσω συμπράξεων και θυγατρικών της, δεν είναι ζήτημα ενός κόμματος και μάλιστα αυτού που κυβέρνησε την Ελλάδα για σχεδόν μια εικοσαετία στηριζόμενο άλλοτε σε μια "προοδευτική-δημοκρατική πλειοψηφία και άλλοτε σε μια εκσυγρονιστική-κεντρώα πλειοψηφία (την οποία σταδιακά ενσωμάτωσε).Ορθώς λέγεται από πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα επόμενα ονόματα καθώς η αυτονόητη ηθική ενός πολιτικού προσώπου δεν είναι δυνατόν να αστυνομέυεται κάθε στιγμή. Διαφωνώ κάθετα με εκείνους που υποστηρίζουν ότι αν ο κ. Σημίτης ,για παράδειγμα, δεν γνώριζε τις δοσοληψίες του Στρατηγού του δεν ήταν ικανός πολιτικός. Κανείς πολιτικός προιστάμενος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα μεμπτές (ηθικά και ποινικά) συμπεριφορές υφισταμένων του. Μπορεί όμως να έχει ισχυρές ενδείξεις και με βάση αυτές να λαμβάνει τις καλύτερες, δεδομένων των συνθηκών αποφάσεις.
Η διαπλοκή, η διαφθορά και το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι ζήτημα όλου του πολιτικού κόσμου όμως θα πρέπει κανεις να αναρρωτηθεί γιατί όλοι εμείς οι πολίτες που γνωρίζουμε ότι υφίσταται ένα τέτοιο νοσηρό φαινόμενο το αντιμετωπίζουμε με απάθεια ,και στην χειρότερη των περιπτώσεων, με κυνισμό.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν πρέπει ωστόσο να είναι τόσο παραπλανητικά γενικόλογες ώστε να μας απομακρύνουν από τον άμεσο στόχο. Όταν φταίνει όλοι, δεν φταίει κανείς είχα γράψει πριν λίγο καιρό. Είναι τώρα η ώρα να ακούσουμε όλα τα ονόματα (η για να μη αυταπατόμαστε, όσα περισσότερα αφήσουν) και να μάθουμε
όλες τις πτυχές της υπόθεσης. Δεν υπάρχει χώρος για υποκριτική έκπληξη ή μακρόσυρτα δημοσιογραφικά κουτσομπολιά σε blog και εφημερίδες. Δεν πρόκειται για την επόμενη μεταγραφή του ΠΑΟ. Πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα τα οποία απέκτησαν δύναμη και επιρροή μέσα από θέσεις τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν για να πλουτίσουν η να διευκολυνθούν οικονομικά.
Δεν καταννοώ γιατί θα πρέπει να πέφτει κάποιος από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ότι κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ η της ΝΔ είχε "κοινωνικές σχέσεις" με τον κ. Χριστοφοράκο ή μεσολάβησε για οικονομική ενίσχυση στο κόμμα (!).Είχε υποψίες, σχεδόν τα γνωρίζαμε και τώρα είναι η στιγμή να υπάρξουν αποδείξεις, διώξεις και ΠΟΙΝΕΣ!Η ποινικοποίηση της πολιτικής, όπως δείχνε και το παράδειγμα της Ιταλίας, δεν είναι σαφώς η πλέον αισθήτική επίλογη για την καθαίρεση ενός πολιτικού συστήματος και των αυταπατών που το συνοδέουν. Είναι όμως η ενδεδειγμένη προκειμένου να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου έστω και στο βαθμό που αυτό επιτρέπει αφ'ενός από την Ελληνική Δικαιοσύνη και τις δυνατότητες της και αφ' ετέρου από την ρύθμιση-σκάνδαλο περί Ευθύνης Υπουργών. Όλα στο φως ή όσα θέλουμε στο σκοτάδι?

"Οι πεποιθήσεις που επιβιώνουν στην ιστορία δεν είναι απαραιτήτως οι αληθινές, οι κανόνες που επιβιώνουν δεν είναι απαραίτητα δίκαιοι και το τελετουργικό που επιζεί δεν είναι πάντα απαραίτητο. Κάποια πράγματα επιβιώνουν γιατί έχουν την ικανότητα επιβίωσης (survival skill)"

Το συγκεκριμένο επεξηγηματικό, απλοικά δομημένο, απόφθεγμα εξηγεί χωρίς καμμία αμφιβολία τις στρεβλώσεις, τους παραλογισμούς, τις αντιφάσεις και τα χρόνια ελλατώματα της ελληνικής πραγματικότητας, σε όποιο επίπεδο
και αν αυτή εξετάστεί:κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό.
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί σε αυτό το blog στην ανάγκη για επανάσταση της κοινής λογικής.Παρά τους ελπιδοφόρους θύλακες αντίστασης στα γενικευμένα φαινόμενα παρακμής καθώς και την γενικευμένη, αλλά αόριστη αντίσταση, στην κατάφορη εκμεττάλευση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στην καθημερινή μας ζωή από άλλα άτομα ή ομάδες (αλήθεια αν σύμφωνα με ένα διάσημο ορισμό η Δεξιά είναι "η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" μήπως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε Δεξιοί?..), η κατάσταση, στην κλίμακα που είναι δυνατόν κάποιος να την βιώσει κατά την επαφή του με το κοινωνικό σύνολο, δεν είναι δυνατόν να εμπνέι ανησυχία. Και δεν στηρίζω την απόψη μου στην κατακρεουργημένη εικόνα της πραγματικότητας που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Τα Media ούτως η άλλως διαμορφώνουν το ύφος τους, το επίπεδο τους και τις επιδιώξεις τους σε πλήρη συνάρτηση με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.Κανένας δεν πρέπει να έχει την παραμικρή ψευδαίσθηση..Ακόμη και στην εποχή των μαζικών ΜΜΕ, την εποχή του μαζάνθρωπου που καταναλώνει αφειδώς τηλεοπτικά προιόντα, το κοινό έχει ακόμη τον λόγο. Τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα στον κόσμο μπορούν να ελέγξουν την ροή και το περιεχόμενο των πληροφοριών, στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι τεράστιες επενδύσεις και η στήριξη απο κυβερνητικά η άλλα συμφέροντα, όμως η επιβίωση τους τελικά είναι στο τηλεκοντρόλ μας ή την εφημερίδα που ΕΜΕΙΣ επιλέγουμε να αγοράσουμε. Αυτά σαν μια παρένθεση..
Παρακολουθώντας επιλεκτικά δελτία ειδήσεων τις τελευταίες ημέρες και σταχυολογόντας πληροφορίες εικόνες, δηλώσεις και συνθήματα, τείνω να καταλήξω, με επιφύλαξη, στο συμπέρασμα ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ένας θεσμός-σύμβολο της επιζητούμενης ταξικής ισότητας (αν είναι βέβαια δυνατόν να υπάρξει κάτι τέτοιο σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής),ένας πετυχημένος μηχανισμός κοινωνικής ανέλιξης, στο βαθμό που οι σπουδές συνοδέυονται από μόρφωση και καλλιέργεια και δεν κατατρέχονται από το σύνδρομο της βαθμοθηρίας και πάνω απ΄όλα ένα εργαστήρι ελεύθερης διακίνησης ιδεών και παραγωγής γνώσης και καινοτομίας, όχι απαραίτητα προσανατολισμένη στην αγορά εργασίας και το κεφάλαιο, απειλείται όχι μόνο από αυτούς που αποκαλούνται "μπαχαλάκηδες" (περιπαικτικός όρος που δεν αρμόζει στη καφρίλα και την καταστροφή που προκαλούν). Απειλείται, πάνω απ'ολα από άτολμες κυβερνητικές πλειοψηφίες, ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις που αγκυλώνονται σε υπολογισμούς πολιτικού κόστους και δεν λένε δυνατά αυτό που σκέφονται (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ) και φυσικά από μια φοβική Αριστερά, εγκλωβισμένη σε μια στέιρα, απορριπτική, μηδενιστική άρνηση.Γιατί όμως πιστέυει κανείς ότι τα στελέχη κομματικών μηχανισμών του εύρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν κάποια ιδιαίτερη κάψα να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Ανώτατης Παιδείας με τρόπο καίριο και αποτελεσματικό? Είναι τα δικά τους παιδιά που θα φοιτήσουν σε ένα εξαθλιωμένο Πανεπιστήμιο, με καθηγητές "μερικής απασχόλησης", ανύπαρκτη υποδομή και βαθιά ριζωμένες αντιγραφικές/βαθμοθηρικές συνήθειες που δεν εμπνέει καμμία εμπιστοσύνη? Είναι ασυνήθιστα και αφόρητα βαρετό να ακούς και να διαβάζεις απόψεις πανεπιστημιακών, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τα ίδια ζητήματα, τα οποία μάλιστα αγγίζουν ακροθιγώς...
Αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, μεγαλύτερη χρηματοδότηση,πολυετής προγραμματισμός,αξιολόγηση,άσυλο..Έννοιες και ορισμοι βαρύγδουποι και χιλιωειπωμένοι σε τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.Πόσοι από αυτούς που τις αναφέρουν συνέχεια, τις ενστερνίζονται στα αλήθεια?Πόσοι απο αυτούς έχουν παλέψει στα αλήθεια, εντάντια σε συμφέρονται και αρρωστημένες νοοτροπίες που έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα?Γιατί η περιβόητη "Πρωτοβουλία των 1000" δεν κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στα πανεπιστημιακή δρώμενα?
Είναι πραγματικά λυπηρό ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τραβούν την προσοχή του Κράτους και των απλών πολιτών μόνο σε περιόδους αναταράξεων και ωμής,αναίτιας βίας.Η εμπειρία έχει καταδείξει δυστυχώς ότι μόνο οι εικόνες καμμένων καθισμάτων, σπασμένων θρανίων και σκισμένων αφισών γίνονται η αφετηρία για κάποιο διάλογο σε ότι άφορα τα πανεπιστήμια της χώρας. Ενός διαλόγου βέβαια επιφανειακού,επιπόλαιου, σχεδόν καφενειακού επιπέδου.Δεν περιμένει όμως κανένας σοβαρά σκεπτόμενος πολίτης σε αυτήν την χώρα από τους πολιτικούς να επιλύσουν τα προβλήματα. Αυτά πρέπει πρώτα απ' όλα να τεθούν και να αντιμετωπιστούν από την πανεπιστημιακοί κοινότητα, με ειλικρίνεια και συναίνεση.Ο ριζοσπαστικός προβληματισμός επιβάλει την αποδοχή προτάσεων που συνάδουν και συντελούν στον εκδημοκρατισμό της πανεπιστημιακής ζωής, όπως είναι η καθολική ψηφοφορία για την εκλογή πρυτανικών αρχών. Δεν είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος υπερασπίζεται αυτήν την πρόταση, να λοιδορείται ως κυβερνητικός πραίτωρας.Σε αυτήν την χώρα λατρεύουμε να μιλάμε για ρήξεις, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και ανατροπές όταν όμως αυτές συντελούνται και βλάπτουν τα συμφέροντα μας, αντιδρούμε απορριπτικά και σε αυτές. Αυτό που ακριβώς μας αφήνει...?Μα στην ίδια ακριβώς θέση από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε!
Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, δεν θεωρώ ότι ο λεγόμενος νόμος-πλαίσιο αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα του
ελληνικού πανεπιστημίου.Έχει πολλές ελλείψεις,δεν κινείται στην σωστή κατεύθυνση, δεν είναι τολμηρός.Όμως σε κάθε περίπτωση έχει διατάξεις που κινούνται στην σωστή κατεύθυνση. Η κατάργηση της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης των φοιτητών από τους εγκάθετους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, πρωτίστως, είναι ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι σαφώς άμεση προτεραιότητα, όμως είναι ένα μέτρο για να πληγεί η κομματική γάγγραινα που έχει αναπτυχθεί από την μεταπολίτευση και έπειτα.Οι φοιτητικές παρατάξεις σαφώς και έχουν θέσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ο ρόλος τους δεν είναι όμως να συνδιαλέγονται με καθηγητές, να οργανώνουν εκδρομές και να εκκολάπτουν μελλοντικούς κομματάρχες. Είναι να προβληματίζουν, να εκφράζουν απόψεις με δημοκρατικό τρόπο και να συντελούν στην βελτίωση του πανεπιστημίου.
Τελικά το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν απειλείται μόνο από τους "μπαχαλάκηδες"..Απειλείται συστηματικά και μακροπρόθεσμα από την νοοτροπία της στασιμότητας και της φοβικής προσκόλησης σε μια κατάσταση που απλά δεν οφελεί σε τίποτα αυτό για το οποίο υπάρχει το πανεπιστήμιο: την καλλιέργεια της γνώσης και των ιδεών.