Α, η εποχή της πολύπλευρης και ολοκληρωμένης ίντριγκας, των πολύπλοκων συναισθημάτων, των δολιοφθορών, των πανούργων γυναικών και των...μπερμπάντηδων αντρών έχει παρέλθει. Ακόμα και το αρχέτυπο της μοιραίας Μιμής, μετατράπηκε σε γυναίκα της διπλανής πόρτας (είτε περιμένει κρατώντας σα λάβαρα το αρχείο Παπανδρέου τον Γιωργάκη να της ανοίξει την υπουργική πόρτα, διακοσμώντας στο μεταξύ μεζονέτες, είτε, η άλλη γνωστή και μη εξαιρεταία, ντύνεται με γαλλικές "νταντέλες" και παντρεύεται ρεπόρτερ του TRT)...
...όσο για τις κωμωδίες, η εποχή που οι Απαράδεκτοι γύριζαν επετειακά επεισόδια σπαρταριστών μεταμοντέρνων gags (με αφορμή εθνικές γιορτές) έχει παρέλθει, ως φαίνεται, ανεπιστρεπτί. ¨οσο για τα "Μικρά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ μεταξύ φίλων"; Το μαύρο χιούμορ δεν πουλάει πια και ο Χαραλαμπόπουλος αντί για "Kiss Kiss, Bang Bang", προτιμά το "Bang, Bang", χάνοντας όχι μόνο σε ποσότητα λέξεων, αλλά κυρίως, σε ειρωνεία...Τη θέση τους έχουν πάρει "feel good" κωμωδίες, αρχής γενομένης από το Πάρα Πέντε και με άξιο ακόλουθο την "Πολυκατοικία" και...λιγότερο άξιο το "Ποιος μας πιάνει". Όσο για τα "Μαύρα Μεσάνυχτα"; Επιθανάτιος ρόγχος, θα έλεγε κανείς, με τον "αγαθό" Μάινα να υπονομεύει τις καταστροφικές τάσεις του Κοκκινόπουλου.
...Ρε παιδιά, που πήγε ο μεταμοντερνισμός - ή ό,τι από αυτόν τέλος πάντων είχε φτάσει ως την Ελλάδα; Με φυσική εθνική κλίση προς το χαβαλέ, ασπαστήκαμε χωρίς ενδοιασμούς το δόγμα "Be More Awesome", κεντρικό σλόγκαν του μανιφέστου της "Νέας Είλικρίνειας" (New Sincerity), όπως εκφράστηκε από στο blog "The Sound of Young America" της ομώνυμης εκπομπής και κύριου εκφραστή του εν λόγω ρεύματος. Τη θέση της ειρωνείας, παίρνει το "Maximum Fun", τη θέση του πολυδιάσπαστου υποκειμένου έχουν πάρει οι συγκεκριμένοι τύποι (όχι συνειδήσεις!) ανθρώπων που προβάλλουν μια "θέση" ως ανυπέρβλητο και συγκεντρωτικό "είναι". Ο γκέι του δεύτερου ορόφου, η Bimbo του τρίτου, η γκρινιάρα γιαγιά του τέταρτου (νομίζω), πρόσωπα της Πολυκατοικίας που "ζουν" αυτό που δείχνουν και σχηματοποιούνται χωρίς "δάνεια" από άλλες κουλτούρες. Το σπίτι της γιαγιάς βρίθει ναφθαλίνης, το σαλόνι του γκέι σαν βιτρίνα του octopus και το κεντρικό μήνυμα..."είμαστε μια ωραία ατμοσφαιρα, είμαστε".
Αν ο πλουραλισμός του μεταμοντερνισμού επέβαλε σεβασμό στην κάθε είδους περιφέρεια και μια μαχητικότητα (όχι με όρους ιδεολογικούς!) κατά των προκαταλείψεων, ο μετα -μετα (ουφ!) μοντερνισμός δέχεται τον πλουραλισμό, τη διαφορετικότητα και την "επιλογή" σαν de facto κατάσταση (το 16χρονο νυμφίδιο του διαχειριστή τη γλιτώνει το πολύ με άρση χαρτζιλικιού). Δημοκρατικότητα και πρόοδος θα έλεγε κανείς...χμ, όχι όλοι, πάντως..Σε αυτή την "performative" λογική, πράττω άρα είμαι, καταλήγει κανείς σε παγιωμένες προσωπικότητες και σε μονοδιάστατες, σχεδόν "μεταφυσικές" προσωπικότητες(Raoul Eshelman, 2000-2001), μεσσιανιστικού τύπου.
...η επιστροφή του Θεού και της πίστης, η επιστροφή στα -όποια- ιδανικά σε ένα πνεύμα νεοσυντηρητισμού, όχι με το πρόταγμα "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", αλλά περισσότερο "ησυχία, τάξη και ασφάλεια"....και αν το μεγαλύτερο πρόβλημα της "Πολυκατοικίας είναι το πως θα καπηλευτούν το νεοκτηθέν τζακούζι του "γουτσου - γουτσου" ζευγαριού, δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο για την Παλαιστίνη, φερειπείν, όπου η έννοια της "θυματοποίησης" δεν υπόκειται σε επιλογές στυλ και ρητορικών οδών....
Το χειρότερο δεν είναι οι χάρτινοι, προκάτ ήρωες των τηλεοπτικών σήριαλ, αλλά οι μονοδιάστατες φιγούρες της πραγματικής ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υποθέσουμε πως η Τέχνη (ακόμα κι αν η τηλεόραση ίσως αποτελεί το κατώτερο μέσο έκφρασής της) αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, τοτέ μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς σε ποια ευνουχισμένη και νεοσυντηρητική κοινωνία ζουμε.
Είναι η εποχή των κίτρινων Εspresso και των γλοιδέστατων 'στεφανίδων', οπού κουτσομπολιά και χυδαιότητα αναμειγνύονται στο μίξερ με την τάξη και ασφάλεια των 'νοικοκυράιων' και βγάζουν τον πιο εμετικό ζωμό.
Το πολιτικοποιημένο 70s πέρασε, το cult 80s είναι παρελθόν και το αυθεντίκό trash των late 90s θολή ανάμνηση. Αν τα έβλεπε όλα αυτά ο Σπύρος στους 'Απαράδεκτους' μάλλον κάπως έτσι θα μονολογούσε..:
"Τι έγινε, ρε παιδιά??"
ΥΓ: με ανησυχεί το πόση τηλεόραση βλέπεις... :)
Οι αναφορές σου σε "Φρουρούς της Αχαίας" ήταν η αφορμή για μια αλυσιδωτή ενθυμική παλινδρόμηση.Μου θύμισε το μπαρόκ σπίτι της γιαγιάς,την φθαρμένη ξύλινη πολυθρόνα της,το αρχονικό της φωτιστικό που χάριζε ένα σχεδόν μίζερο αλλά τόσο ελκυστικό ημίφως στον χώρο..Το επόμενο στάδιο ήταν το cult Baywatch ,βασισμένο στο διαχρονικά ιερό τρiπτυχο bimbos,boobs,beach,μια ηδονική ένεση ηθικού πριν απο μία παρακιακή σχολική απογευματινή βάρδια (χορηγία του 2.99999999 του ΑΕΠ για την παιδείοα).Ευχαριστώ για αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω που μπορεί να αποδοθεί η σκωπτική σου,ειλικρινά? Δεν λένε ότι ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν? Γιατί να μην έχει και ο νεο-Ελληνάρας την tv που του ταιριάζει.
Ανάμεσα σε μωροπίστευτους,ψευδολαικιστές,τηλεδικαστές καφκικής μισαλλοδοξίας και οργιαστικά σόου ανεπιτήδευτης σαρκολαγνίας, το awesome πράγματι φτιάχνει μια ωραία ατμόσφαιρα..Keep watching