Η παροδικότητα των "εθνικών στόχων"

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί μία αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική δημιουργία, γενικά παραδεδεγμένου κάλους, αντάξια, στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό σαφώς, της σχεδόν απόκοσμης τελειότητας του Ναού του Παρθενώνα.

Παρά τις όποιες εκατέρωθεν μικρόψυχες ενστάσεις και ,ανεκδιήγητης κομματικής σκοπιμότητας, αντεγκλίσεις σχετικά με την πατρότητα ή την μείζονα συνεισφορά στην κατασκευή του, το Νέο Μουσείο είναι, δικαιολογημένα, μια αιτία ευφορίας και ικανοποίησης για τον πληθυσμό αυτής της χώρας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε την ευτυχία να κατοικούμε στο γεωγραφικό χώρο όπου το ανθρώπινο πνεύμα εξερεύνησε και, σε πολλές περιπτώσεις, έφτασε στα -έως τώρα- γνωστά όρια του. Βαρυνόμαστε συνάμα με το χρέος, το ελάχιστο δυνατό κατά την γνώμη μου, να διατηρούμε και να αναδεικνύουμε τα κληρονομήματα, υλικά και πνευματικά, της ιστορίας μας.

Η προστασία, η μελέτη και η ανάδειξη του πολιτισμού μας, πτυχή της οποίας είναι και η δημιουργία του Νέου Μουσείου, δεν είναι ένας ακόμα βραχυπρόθεσμος εθνικός στόχος, η επίτευξη του οποίου, και μόνο, πρέπει να μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το μέλλον, όπως ακούμε και διαβάζουμε διαρκώς. Είναι υποχρέωση μας απέναντι στους αρχαίους κατοίκους αυτού του τόπου.Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στην τεράστια πνευματική τους συνεισφορά σε αυτό που αποκαλείται παγκόσμιος πολιτισμός.

Η υποχρέωση μας αυτή πρέπει να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά και να εμπεδωθεί συμπεριφορικά, να εκπληρώνεται δηλαδή σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Η δημιουργία ενός ,ομολογουμένως μεγαλειώδους, αρχιτεκτονήματος δεν αναιρεί την αισχρή συμπεριφορά μας απέναντι σε άλλα μνημεία της τεράστιας ιστορίας του ελλαδικού χώρου, την έλλειψη γνώσης της ιστορίας μας ή την ελάχιστη παράγωγη πολιτισμού από τους σύγχρονους Έλληνες. Η εξαίρεση επιβεβάιώνει και δεν διαγράφει τον κανόνα.

Η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά που πρέπει να νιώθει ένας λαός δεν είναι δυνατόν να τροφοδοτείται αποκλειστικά από παροδικούς, μεγάλης έστω σημασίας, εθνικούς στόχους (βλ. Ολυμπιακοί, ΟΝΕ, Μουσείο Ακρόπολης). Πρέπει να είναι μόνιμα χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης του και διαρκείς προυποθέσεις ευζωίας και πολιτισμικής δημιουργίας.

Η πολιτική τάξη της Ελλάδας έχει αποδείξει την ανικανότητα της να δημιουργήσει τις συστημικές συνθήκες εκείνες που θα απαλλάξουν τον πολίτη από την απαισιοδοξία και την μετριότητα. Καταφεύγει σπασμωδικά σε "εθνικούς στόχους", βραχείας διάρκειας (και ενίοτε υψηλού κόστους) για να κάλύψει τα διαρθρωτικά μόνιμα προβλήματα, τα οποία τελικά θολώνουν την ευφορία και μας βυθίζουν στην μιζέρια, μόλις τα φώτα των ξένων media σβήσουν.

Πόσο θα διαρκέσει η εθνική μας υπερηφάνεια αυτήν την φορά?..

Η αποχή ως πολιτική στάση

Είναι προφανές ότι η αποχή συνιστά τον αδιαμφησβήτητο πρωταγωνιστή της διαδικασίας των ευρωεκλογών.
Περίπου το ήμισυ του εκλογικού σώματος δεν συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία και αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να ερμηνευτεί ως συνολική και ηχηρή αποδοκιμασία του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην χώρα μας.

Η ερμηνεία, δημόσια μάλιστα εκπεφρασμένη, στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που απείχαν ανήκουν στον ευρύτερο πολιτικό χώρο-μαντρί της κεντροδεξιάς, οι επέλεξαν να μην ψηφίσουν αλλά δεν αλλαξοπίστησαν (!!) ήταν αναμενόμενη, στα πλαίσια απόπειρας διαχείρισης της ήττας. Είναι όμως παράλληλα μια βαθιά αλαζονική θεώρηση του εκλογικού αποτελέσματος που εκνευρίζει και αποξενώνει..Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για ένα πολιτικό κόμμα να αναζητήσει το μέλλον του έξω από τους παραδοσιακούς (πελατειακούς ως επί τω πλείστον) δεσμούς με ένα πιστό ακροατήριο.

Είναι βαθιά απογοητευτική η προσκόληση θιασωστών του αποτυχημένου μοντέλου αντιπροσωπευτική δημοκρατίας που εφαρμόζεται στην χώρα μας, σε μίζερες προτάσεις αναδιάρθρωσης, μεταρρυθμίσεων και αλλαγών σε υπάρχοντες διεφθαρμένους και καταπονημένους θεσμούς.Εθελοτυφλούν μπροστά στην ανικανότητα και διαφθορά που μαστίζει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του και διαιωνίζουν συνειδητά χρόνια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, όσοι αρνούνται την δομική αδυναμία των οπισθοδρομικών,μονολιθικών πολιτικών σχηματισμών να εκφράσουν κοινωνικές δυνάμεις και ανησυχίες.Επιχειρούν να πείσουν ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με μερικές βιαστηκές κινήσεις εντυπωσιασμού, που θα επιβληθούν με την πυγμή του πρωθυπουργού-μονάρχη.

Είναι εξίσου εξοργιστική η επικριτική τους διάθεση απένταντι στο πρωτοφανές φαινόμενο της αποχής..Είναι εμφανές ότι η μη συμμετοχή, και ως εκ τούτου ελλιπής νομιμοποίηση μιας εκλογική διαδικασίας, τους ενοχλεί.Θα επιθυμούσαν, και ίσως μερικοί από εκείνους θα ανέμεναν, τα "πρόβατα" να βγούν από τα "μαντριά" και μαζικά να ψηφίσουν τους λαοπρόβλητους ηγέτες μας.

Υπό την θεμελιώδη και αποκλειστική προυπόθεση ότι ο απέχων από την εκλογική διαδικασία, προχώρησε στην εν λόγω ενέργεια συνειδητά και όχι εξαιτίας της εν γένει απολιτίκ συμπεριφοράς του, η αποχή δεν αποτελεί απλά μία πολιτική θέση, με πολλαπλούς μάλιστα αποδέκτες, αλλά εκείνη την πολιτική θέση που υπερίσχυσε.Η αδυναμία των κομμάτων εξουσία να αντιληφθούν το μήνυμα της αποχής (με το ΠΑΣΟΚ να πανυγηρίζει μία νίκη και την Νέα Δημοκρατία να αισθάνεται σίγουρη για τον πιστό Νεοδημοκράτη) καταδεικνύουν πόσο μακριά βρίσκονται από εμάς και οδηγούν νομοτελειακά σε μεγαλύτερη αποστασιοποίηση.