Φοβού τους τεχνοκράτες, σωτηρία φέροντες..

Η φυσιογνωμία του λιτή,άοσμη και άνευρη.Ο λόγος του προσεγμένος, ουδέτερος και ήπιος εκφέρεται ανυπόφορα επιστημονικά, με δεδηλωμένο σκοπό να μην ερεθιστούν περαιτέρω πολιτικά πάθη και να θαφτούν προσωπικές έριδες.Μια επιδέξια λεκτική ακροβασία, πάνω από το ντροπιασμένο κουφάρι ενός έθνους, που επιτρέπει σε όλους τους αντιπροσωπευτικούς ολίγιστους να αποσυρθούν στους κομματικούς τους μικρόκοσμους, έχοντας εξασφαλίσει ενά ελάχιστο ποσοστό αξιοπρέπειας για την επόμενη μέρα.

Πίσω από τον ατάρακτο λόγο και το επιστημονικό του παρουσιαστικό, ο "εθνοσωτήρ εντολοδόχος" ξεσπαθώνει, με την έπαρση του τεχνοκράτη, έναντι ενός σάπιου, καταστροφικού και καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.Διαμοιράζει τις ευθύνες μεταξύ των προγηθέντων και μελλόντων διαχειριστών του προτεκτοράτου μας, στρέφοντας το βλέμμα του στα αντίστοιχα τμήματα της Βουλής, και χρίζει εαυτόν αμερόληπτο διασφαλιστή του εθνικού συμφέροντος (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας..).Πάνω από όλα θέτει με επιστημονικά εκβιαστικό τρόπο τα νέα διλήμματα της σύγχρονης οικονομικής τρομοκρατίας και παρουσιάζει ως θέσφατο και μονόδρομο την επιλογή της ελληνικής τραγωδίας: η κάθαρση θα επέλθει μόνο μέσα από το βασανιστήριο.Δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε.

Ο μεσσίας τεχνοκράτης δεν λαϊκίζει.Μπορεί να υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία βέβαια δεν ταυτίζονται με εκείνα των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο, όμως τα λεγόμενα του είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα και δεν τίθενται σε αμφισβήτηση.Εχέγγυο για την ορθότητα τους σχεδόν 20 χρόνια επιτυχημένης κεντρικής τραπεζικής.Στήριγμα του, στο επίπεδο της εξαθλιούμενης κοινωνίας, συγκροτήματα τύπου, μεγαλοεπιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα αλλά και πολλοί "νοικοκυραίοι" που ζουν στην ψευδαίσθηση της προσωπικής επιβίωσης, αγνοώντας ότι το πλοίο βουλιάζει. 

Η τεχνοκρατική εκτροπή αποτελεί πλέον ενδεδειγμένη πατέντα παράκαμψης του εκλογικού σώματος προκειμένου να επιβληθούν σε αυτό τα δόγματα μιας κινεζοποιούμενης φιλελεύθερης οικονομίας της ανισότητας και της εκμετάλλευσης. Όταν σε αυτήν την εκτροπή συμμετέχουν και εκλεγμένοι αντιπρόσωποι,έστω αυτού του ποταπού επιπέδου, τότε πραγματικά η δημοκρατία είναι σε κίνδυνο..

Σαφή διλήμματα

Η οικονομική κατάρρευση, η κοινωνική χρεωκοπία και η σχεδιαζόμενη επιβολή ενός ευτελιστικού καθεστώτος επιτροπείας στην χώρα αποτελούν ,τελευταία, αντικείμενο μιας κανιβαλικής εκμετάλλευσης από πεφωτισμένους,φαινομενικά παρθενογενείς σχηματισμούς και ομίλους προβληματισμού (βλ. κοινωνικός σύνδεσμος). Τα νέα οχήματα της καθεστωτικής μπουρζουαζίας, των πανεπιστημιακών φερεφώνων της απορρυθμιστικής λαίλαπας και των αποτυχημένων πολιτικάντηδων που ρήμαξαν την Ελλάδα και της προοπτικές της, χρησιμοποιούν τα ίδια διαπλεκόμενα μίντια για να προβάλλουν την ομιχλώδη μπουρδολογία τους. 

Μέσα σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης κοινωνικής κατακραυγής, με οιωνεί εξεγερτικό δυναμικό, δεν τολμούν να αποκαλύψουν από την αρχή τις απόψεις τους για μείζονα θέματα όπως τον ρόλο του κράτους στην νέα εποχή, την έκταση και επιρροή της δημόσιας σφαίρας, τις σχέσεις παραγωγής και το περιβάλλον.Περιοριζονται σε ήπιες αλλά βερμπαλιστικές ασυναρτησίες, απόλυτα αναντιστοιχες με την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης, και τον άνισα κατανεμημένο ανθρώπινο πόνο που αυτή συνεπάγεται, όχι μόνο στην χώρα αλλά και στον υπόλοιπο "αναπτυγμένο" κόσμο. "¨Ανάγνωση της κρίσης", "δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας","τομή με το παρελθόν"..κούφια λόγια που πέφτουν σε καμμένη γη.

Ένας ενημερωμένος και άγρυπνος λαός οφείλει να διδαχτεί από τις ολέθριες επιλογές του παρελθόντος και να απορρίψει νεοπαγή εκσυγχρονιστικά μυθεύματα.Οφείλει να ενημερωθεί, να συζητήσει, να αυτοοργανωθεί και εν τέλει να επιλέξει ελεύθερα, ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ, την καλύτερη πορεία για τον ίδιο και την κοινότητα του. Μέσα από την επιδείνωση των συστημικών αδιεξόδων, η κοινωνική ανοχή μπορεί να εξαντλείται όμως και τα διλήμματα τίθενται με μεγαλύτερη σαφήνεια από ποτέ: είτε θα ανακτήσουμε τον κοινωνικό και δημόσιο χώρο ή τυχάρπαστα, ιδιοτελή λαμόγια θα τον σφετερίζονται εξ ονόματος μας.

Κοινωνική αυταξία

Χρεωκοπία, στάση πληρωμών εσωτερική υποτίμηση,κούρεμα,ξύρισμα..λέξεις ατάκτως ειρημένες εντός μιας ακατάσχετης -μιντιοκρατούμενης- εκβιαστικής εσχατολογίας με απάνθρωπο στόχο τον ψυχοσωματικό εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού.Μια κρίση που δημιουργήθηκε από έναν αδηφάγο,κυνικό και άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα και διογκώθηκε μέσα από την εκδήλωση των πιο μύσταγνων και ποταπών τζογαδόρικων ενστίκτων μιας χούφτας χαρτογιακάδων απειλεί με πραγματικές ανθρωπιστικές κρίσεις ακόμη και τα πάλαι ποτέ ανεπτυγμένα έθνη του δυτικού κόσμου.Ένας πραγματικός θρίαμβος της απληστίας έναντι του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" (για όσους, φυσικά πιστεύουν στην εν λόγω ιδεοληψία..).
Τα κράτη της Ευρώπης και οι ΗΠΑ αφού εξαγόρασαν, όποτε έκριναν αναγκαίο,χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά και ασφαλίστικά μεγαθήρια , δαπανώντας ασύλληπτου μεγέθους δημόσιο χρήμα και εξασφαλίσαν αδιανόητες αποζημιώσεις και επιβραβεύσεις για τους φορείς της πιο αντικοινωνικής συμπεριφοράς (το τραπεζοχρηματιστικό σύμπλεγμα) βρίσκονται πάλι σε υποχώρηση.Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη..Οι επικεφαλής των εθνικών και υπερεθνικών aparratus είναι, ως επι τω πλείστον, παιδιά του Σικάγο και η διατήρηση της θέσης τους επιβάλλει την προσήλωση τους στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δύο χρόνια σχεδόν μετά τις κολοσιαίες διασώσεις των AIG και Bear Sterns, παρατηρείται το αδιανόητο: ένα σύστημα που απέτυχε να διαχειριστεί κινδύνους και επενδύσεις, προς όφελος του κοινωνικού κινδύνου, όχι μόνο υποχωρεί αλλά παραδίδει μαθήματα, προτεσταντικής εμπνέυσεως, λιτότητας και εγκράτειας. Φοβισμένα ανθρωπάρια, πραγματικοί αχυράνθρωποι της οικονομικής τρομολαγνείας, περιφέρονται σε συναντήσεις και συνόδους κορυφής, επεξεργαζόμενα τάχα ένα μεγάλο σχέδιο σωτηρίας για όλους μας.
Η σωτηρία δεν βρίσκεται στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, που καταδικάζουν ευρύτερα στρώματα στην φτώχεια και τον αποκλεισμό.Ακόμη και στο δικό τους, αυστηρά μακροοικονομικό επίπεδο ανάλυσης, η εμπειρία καταδεικνύει ότι η τόνωση της ζήτησης είναι εκείνη που φέρνει "ανάπτυξη" (πόσο λανθασμένα κλισέ λέξη..).Το μεγάλο ζητούμενο όμως παραμένει η αποσύνδεση της προσωπικής και κοινωνικής αυτοπραγμάτωσης από την επίτευξη υλικών στόχων.Η επαφή, η κοινωνική αλληλεγγύη,η φροντίδα του περιβάλλοντος, ο ακτιβισμός είναι τα "ομόλογα" στα οποία η πλειοψηφία ξέχασε να επενδύσει, δρέπωντας τώρα τους βρώμικους καρπούς της πλεονεξίας και του άκρατου ατομισμού.Είναι τώρα η ώρα να περάσουμε από τον δαρβινικό οικονομισμό σε μια νέα κοινωνική αφήγηση.

Ελπίδα μέσα στην Εξαθλίωση

Είναι προφανές πλέον, ακόμη και στον πιο αδαή ή αεροβάμμονα παρατηρητή της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας ότι, μιλώντας σε ένα ασφυκτικά ιστορικό-υλιστικό πλαίσιο, ο Μηχανισμός Εξασφάλισης των Δανειστών μας (ΜΕΔ) αλλιώς γνωστό και ως Μνημόνιο, δεν μπορεί να επιτελέσει τον σκοπό του χωρίς να αλώσει ανθρώπινες ζωές.

Ολίγιστοι, λαϊκοί μειοδότες, συμπλεγματικοί πολιτικάντιδες και αμετανόητοι διαπλοκολάγνοι η πλειοψηφία αυτού που, με έντονη δόση ύβρεως, ονομάζεται πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τον ελληνικό δήμο, να εμπνεύσει δημιουργικές δυνάμεις, να απευθυνθεί στις νέες γενιές αυτού του τόπου χωρίς να προκαλέσει οργή και χλεύη.

Άβουλα πρόβατα, κλεισμένα στα κομματικά μαντριά, παπαγαλίζουν και πιθηκίζουν αμετροεπείς φανφάρες, ανούσια φληναφήματα.Γνωρίζουν ότι εάν δουλέψουν για το κοινό καλό, αποδεχόμενοι όχι αυτό είναι το εθνικό και όχι κομματικό θα χάσουν πολλά περισσότερα από ότι έχουν να κερδίσουν. Κρύβουν την ολιγαρχική συνομωσία της σιωπής και της ρεμούλας από τις μπουρζουά μάζες, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο και την αφέλεια της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου.

Οι τελευταίοι, απορροφημένοι καθώς είναι στις μικρο-μεσο-υπερ αστικές τους διαφορές, βλέπουν το δέντρο της ταξικής πάλης και χάνουν το δάσος της υπερταξικής (η μάλλον αταξικής?) βδέλλας που τρέφεται με κατασκευασμένες ανθρώπινες μετριότητες, λοβοτομημένες συνειδήσεις.Εργατο-υπαλληλία, γραβατωμένοι σκλάβοι της αγοράς, στελέχη με σύνδρομο στέρησης μεγαλείου και παρατρεχάμενοι όλοι πιόνια στο παιχνίδι του τίποτα.

Ο δρόμος προς την ανόθευτη, αχειραγώγητη, μαζική και αυθόρμητη αντίδραση είναι μακρύς αν οχι ουτοπικός. Η προϊούσα εξαθλίωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ίσως να την κάνει πιο εφικτή.

Η τρομοκρατία των αγορών και η ελληνική περίπτωση

Αγορές, δανεισμός, επιτόκια,αξιολογήσεις, αναδιάρθρωση, έλλειμμα.. ή αλλιώς, η κατά Φρίντμαν "εκδημοκρατισμένη", παγκοσμιοποιημένη οικονομία σε δράση.

Τα ίδια κράτη που, όπως η Ιρλανδία διοχέτευσαν ιλιγγιώδη ποσά, προκειμένου να περισώσουν αποτυχημένα τραπεζικά συγκροτήματα, σύμβολα καπιταλιστικής αμετροέπειας, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με την λεγόμενη επίθεση των αγορών.Μέσα σε τρία χρόνια το κρατος, ως το τελευταίο προπύργιο απέναντι στην χρηματιστική ασυδοσία, βρίσκεται για προφανείς λόγους και πάλι στο στόχαστρο ωσάν η Lehmann Brothers να μην υπήρξε ποτέ. Τα Ηλεκτρονικά Κοπάδια παίζουν με τα spread, αξιολογούν τις οικονομικές μας επιδόσεις, προεξοφλούν χρεωκοπίες και μας ωθούν στους καιάδες μνημονίων, προσαρμογών και μηχανισμών στήριξης.
Η ομογενοποίηση των συνθηκών εργασίας και αμοιβής, και κατ' επέκταση του τρόπου ζωής των ευρωπαϊκών λαών είναι ,δίχως άλλο, το δάσος που περιβάλλει το δέντρο της περιλάλητης προσαρμογής μας."Οι Έλληνες ζήσαν παραπάνω από τις δυνατότητες του για πάρα πολύ" λένε.Ζήσαμε όμως όλοι παραπάνω από τις δυνατότητες μας η μήπως απλά η εκλεκτή διασυνδεδεμένη πολιτικο-επιχειρηματική χούντα έκλεψε, είπε ψέμματα και έκανε περιουσίες στις πλάτες μας. Η μιικρο-διαπλοκή έχει τόσο διαφορά από τα σκάνδαλα όση έχει το σβήσιμο μιας κλήσης με την απόκτηση ενός σπιτιού από μίζες..
Ταγμένα ΜΜΕ προσπαθούν να αναδείξουν την κοινή μας ευθύνη και να θεμελιώσουν εθνική συναίνεση.Η κοινωνική συνοχή όμως, για την οποία τόσο κόπτονται, δεν μπορεί να διατηρηθεί με τόσο μεγάλες ανισότητες και την δαμόκλειο σπάθη της αγοράς να απειλεί με μεγαλύτερη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου.