Η αλλαγή και ο δικομματισμός στις ΗΠΑ

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας που πραγματοποιήθηκε χθες στην Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών καταδεικνύουν με τον πλεόν εμφατικό τρόπο οι διαχωριστικές κομματικές-ιδεολογικές γραμμές (partisanship) συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή της χώρας.

Μόλις λίγες ημέρες μετά την εκλογή του Προέδρου Obama, ο οποίος τόσο προεκλογικά όσο και (κυρίως) μετεκλογικά έκανε σημαντικά ανοίγματα προς τους Ρεπουμπλικάνους, και εν μέσω μιας οικονομικής κρισης άνευ προηγουμένου οι τελευταίοι επιδεικνύουν προσκόληση στις παραδοσιακές ιδεοληψίες τους επί θεμάτων όπως η μεγάλη κυβέρνηση (big government), οι ομοσπονδιακές δαπάνες και οι περικοπές φόρων.

Είναι αφελές να υποστηρίξει κανείς ότι οι Δημοκρατικοί αντιπρόσωποι προσχώρησαν άνευ όρων στις αρχές του κοινωνικού κράτους, όπως τουλάχιστον αυτό χρηματοδοτήθηκε και διαρθρώθηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά τον πόλεμο.Άλλωστε ακόμα και μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα υπάρχουν διαφωνούντες με το πανάκριβο πακέτο στήριξης της αμερικανικής οικονομίας.

Η κρίση της διεθνούς οικονομίας ωστόσο δεν επηρρεάζει, δυστυχώς, μόνο την Wall Street και τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις του πλανήτη. Ο κίνδυνος της υποβάθμισης των πιο ευαίσθητων πτυχών της κοινωνικής ζωής (στέγαση, περίθαλψη, εκπαίδευση) είναι δεδομένος. Και την δεδομένη χρονική στιγμή οι Δημοκρατικοί δημιουργούν, με υπέρογκο είναι αλήθεια κόστος, τις προυποθέσεις για την αντιμετώπιση της ανασφάλειας που μαστίζει εκατομμύρια Αμερικανους και την διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για αυτούς που πλήττονται πιο πολύ.

Trick or Treat...

...Δεν είμαι σίγουρη αν έχει φτάσει ακόμα η ώρα για απολογισμούς, αν τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει (ελπίζω όχι), αλλά δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω, πόσο ήρεμα επιστρέφει κανείς στην καθημερινότητά του μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Θα ήλπιζε κανείς, ότι θα έμενε τουλάχιστον ένας απόηχος, πέρα από το "ελεύθερο" που έχουν πάρει οι αναρχικοί να διοργανώνουν εκδηλώσεις στην Πανεπιστημίου χωρίς να γυρνάνε πολλά βλέμματα...Δεν ξέρω αν είναι ίδιον των σύγχρονων διαδηλώσεων να πεθαίνουν τραγουδώντας, πάντως, αν δεν ξεχάσαμε ήδη, τουλάχιστον έτσι δείχνουμε.
..Κάποιοι παραλλήλισαν τα γεγονότα με το Μάη του '68. Άδικα κατά τη γνώμη μου, ίσως και άτοπα, γιατί οι διαδηλώσεις της ΑΔΕΔΥ δε νομίζω ότι συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με τις απεργίες στα εργοστάσια της Renault...Μόνο στην αποχή και το συντηρητισμό των κομμουνιστικών κομμάτων ίσως βρει κανείς κοινές πορείες. Πέρα από αυτό, δεν θέλω να πιστεύω ότι με την ίδια ευκολία που ψήφισαν τον Ντε Γκωλ θα ξαναψηφιστούν οι ίδιοι δικοί μας..Ελπίζω σε ένα σουτ....
...Πέρα από αυτό...Έχω ένα πρόβλημα στο να κατανοήσω τι ακριβώς ζητάμε/ζητούσαμε...το πρόβλημα των σημερινών διαδηλώσεων είναι η διατύπωση συλλογικών αιτημάτων από μάζες (με την καλή έννοια) που δεν έχουν κοινά πλαίσια δράσης. Μεμονωμένοι γνωστοί - άγνωστοι (αστειάκι) σπάνε και γκρεμίζουν (ως όφειλαν να κάνουν όταν αυτό που ζητάνε είναι η ολική ανανέωση) και αντίστροφα, ολόκληρη διαδήλωση ζητά ,πχ, καλύτερους μισθούς (ατομική εξασφάλιση και όχι ολοκληρωτικές αλλαγές). Θα έλεγε κανείς ότι παλεύουμε για αναρχικά αιτήματα, με σοσιαλιστικές μεθόδους.
.....Στο trick που προσπαθήσαμε να κάνουμε, η κυβέρνηση απάντησε με τα ληγμένα σοκολατάκια του ανασχηματισμού. Εμείς, μαζέψαμε το άδειο καλάθι και είπαμε, πέρασαν οι Απόκριες, ας βγάλουμε τη μάσκα του επαναστάτη. Άντε, και καλή Σαρακοστή...

Οι αγρότες και το κράτος

Οι αγρότες είναι μια παρεξηγημένη κοινωνική και επαγγελματική ομάδα, η οποία θα μπορούσε να επιτελέσει σημαντικό ρόλο σε μια ισορροπημένη και οικολογικά ευαίσθητη ανάπτυξη της υπαίρθρου. Είναι επίσης μία κοινωνική ομάδα την οποία πολιτικοί και κόμματα έχουν διαχρονικά εκμεταλλευτεί, προσβάλλοντας την ιστορικότητα και τον ρόλο της.




Στην Ελλάδα η μέση έκταση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων ανέρχεται σε 50 στρέμματα δηλαδή πρόκεται για μεσαίου μεγέθους αγροτικές μονάδες που δεν είναι δυνατόν, ως επι το πλείστον να επιτύχουν τις οικονομίες κλίμακας σε ότι αφορά την παραγωγή γεωργικών προιόντων.Με τις επιδοτήσεις της δεκαετίας του 80' και του 90' η αλήθεια αυτή διαστρεβλώθηκε.Ακόμα πιο σημαντικό, οι περισσότεροι αγρότες εθίστηκαν σε επιδοτούμενες παραγωγές που θα εξαγοράζονταν σε κάθε περίπτωση (είτε από το κράτος, είτε από συνεταιρισμούς).

Η πραγματικότητα είναι ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη, καπιταλιστικού τύπου οικονομία τέτοιου είδους εκμεταλλεύσεις ίσως να μην μπορούν να επιβιώσουν, ποσώ μάλλον να είναι κερδοφόρες, εάν συνεχίσουν να παράγουν τα ίδια προιόντα με τον ίδιο αντιπαραγωγικό τρόπο και με την ίδια περιφρόνηση σε περιβαλλοντικά κριτήρια. Η περίπτωση της εκτροπής του Αχελώου είναι χαρακτηριστική.

Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν μια μονόδρομη έννοια. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα λόγω της πτώσης των τιμών και της ανόδου των τιμών καυσίμων και λιπασμάτων όμως όλοι μας αντιμετωπίζουμε προβλήματα χωρίς να έχουμε την δύναμη να κλείσουμε τους δρόμους..

Το κράτος φταίει για πολλά, μεταξύ των οποίων και για τον εκμαυλισμό της αγροτικής τάξης με δεκαετίες παροχών και υποσχέσεων όμως σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όλες οι επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες στην Ελλάδα στρέφονται σε αυτό για παροχές και διευκολύσεις που πιθανότατα αδικούν άλλες. Αυτό είναι υποκρισία.

Οι αγρότες είναι αναγκαίο να απαγκριστρωθούν από την νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου και να διεκδικήσουν (με μπλόκα η χωρίς) από το κράτος τις αναπτυξιακές προοπτικές που θα επιτρέψουν σε εκείνους και μελλοντικές γενιές αγροτών να αναπτύξουν τα σχέδια τους. Επιπλέον είναι αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ, να αντιδράσουν ενωμένοι στην δραστηριότητα μεσαζόντων και καρτέλ που εξευτελίζουν το εισόδημα τους και καθορίζουν σε υψηλό επιπεδο τις τιμές.

Επιδοτήσεις τις οποίες θα φορτώνεται ο υπολοιπος πληθυσμός (και όχι οι κρατικοδίαιτοι πολιτικοί και γραφειοκράτες) είναι μια βραχυπρόθεση λύση υψηλού κόστους που δεν μπορεί να είναι αναπτυξιακή επιλογή...

44

Η τελετή ορκομωσίας του 44ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Barack Houssein Obama, δεν θα εγγραφόταν ως μια ιστορική στιγμή στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ αν αφενός εκείνος δεν ήταν Αφροαμερικανός και αφ' ετέρου αν από την δραστηριότητα (η την αδιαφορία)της Αμερικής την δεδομένη χρονική περίοδο δεν εξαρτώνταν η ζωή εκατομυρρίων ανθρώπων σε διάφορα αιματοβαμμένα μέρη του κόσμου.

Η στρατιωτική και διπλωματική ισχύς των ΗΠΑ αλλά και η πραγματικότητα της αλληλεξάρτησης,από την οποία κανένα έθνος δεν μπορεί να απομονωθεί, επιβάλλει την συμμετοχή της Αμερικής στην λύση των προβλημάτων που απειλούν τον κόσμο μας.

Δεν είναι υπερβολή ότι χωρίς την συμβολή της Αμερικής, ακόμα και στην παρούσα πραγματικότητα ενός πολυπολικού κόσμου κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πολλοί μπορεί να αναρρωτηθούν πως η Αμερικη του Guantanamo, των βασανιστηριών, της εισβολής στο Ιράκ και της μη επικύρωσης του Πρωτοκόλλου του Κιότο είναι δυνατόν να συμβάλει στην λύση ενός πραγματικά παγκόσμιου προβλήματος (όπως π.χ η υπερθέρμανση του πλανήτη) σεβόμενη τις ιδιαίτεροτητες και τα ειδικα συμφέροντα κάθε λαού.Εύλογα θα το κάνουν..

Δεν θα ακολουθήσω το μοτίβο της αλλαγής.Δεν θα ισχυριστώ ότι ο Obama θα εκπληρώσει τις υπερβολικές προσδοκίες που έχουν επενδυθεί πάνω του.Η κρισιμότητα των ημερών όμως του επιβάλει να το προσπαθήσει...με τον κίνδυνο να μείνει στην ιστορία ως ένας ακόμη ένοικος του Λευκού Οίκου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοδίλημμα της καταδίκης της βίας

Είναι τετριμμένο για τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων (με την αίρεση ότι αυτά που υπάρχουν στην Ελλάδα είναι κόμματα) να υιοθετούν μία αμφιλεγόμενη στάση αποστασιοποιημένης ψυχραιμίας, που πλησιάζει την αδιαφορία όταν δημοσκοπικά δεδομένα δημοσιεύονται σε εφημερίδες και ειδήσεις.Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα ότι τέτοια αντιμετώπιση επιφυλάσσεται ,από πολιτικούς για δημοσκοπήσεις που δεν ευνοούν κόμμα-μαντρί τους.

Κάποιος κύριος Τραγάκης (!) γνωστός περισσότερο για τα ποδοσφαιρικά του σχόλια και λιγότερο για το πολιτικό του ανάστημα έφτασε στο σημείο να πει ότι το διαφαινόμενο προβάδισμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι στα όρια του στατιστικού λάθους..)

Για τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (αναφέρω ενδεικτικά αυτή που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής) φαίνονται να είναι σχετικώς αρνητικές, στο βαθμό που,αν αυτό έχει κάποιο νόημα, τα ποσοστά του δείχνουν να μειώνονται. Πολλοί αποδίδουν την υποτιθέμενη πτώση στην στάση που τήρησε, η μάλλον δεν τήρησε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, κατά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

Αποτυχημένοι πολιτικοί διαχειριστές και συντηρητικοί αναλυτές ψέδουν την ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σχετικα με το γεγονός ότι δεν καταδίκασε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο. Δυστυχώς, απηχώντας τέτοιου είδους κριτικές η Ανανεωτική Πτέρυγα επιδιώκει και προωθεί μια περισσότερο σθεναρή θέση της Αριστεράς κατά των επεισοδίων.

Εάν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε πολιτικά ότι αυτά που συνέβησαν στο κέντρο της πρωτέυουσας και σε άλλες πόλεις της χώρας ήταν μία κοινωνική εξέγερση που στοχοποίησε την εκτεταμένη διαφθορά, τον πολιτικό στασιμοπληθωρισμό Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και την κρατική καταστολή, δεν θα πρέπει να οπισθοχωρήσει ατάκτως, κατόπιν μάλιστα εορτής, επιδιώκοντας να ενταχθεί εκ νέου στο παραδοσιακό πολιτικό φάσμα. Ένα πολιτικό φάσμα που έχει εξαντλήσει την κοινωνική του δυναμική και έχει πάψει, εδώ και καιρό, να εκφρράζει ανησυχίες και προβληματισμούς.

Η κυβέρνηση μετέφερε το δίλημμα της δήθεν υπέυθυνης στάσης στα υπόλοιπα κόμματα ζητώντας τους προσχηματικά να καταδικάσουν τα γεγονότα..Λες και θα υπήρχε κάποιος πολιτικός που θα επικροτούσε π.χ την λεηλασία ιστορικών κτηρίων(!!). Η πολιτική ανικανότητα στο μεγαλείο της. Ενα προοδευτικό αριστερό κόμμα, όπως θέλει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι δυνατόν να πέφτει σε τέτοιου είδου παγίδες. Το πραγματικό δίλημμα θα πρέπει είναι τι κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση όχι γιατί δεν καταδικάζει η αντιπολίτευση.

Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η μη καταδίκη των επεισοδίων που προκάλεσαν λίγοι πλιατσικολόγοι,προβοκάτορες και άλλοι γνωστοί (το άγνωστοι είναι πλέον γραφικό). Είναι η αδυναμία του να αρθρώσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο-διακριτές προτάσεις- στην βάση των αρχών του και της συγκρουσιακής δυναμικής με το υπάρχον συστημα πολιτικής ισχύος.

Η ανυσηχία της Ανανεωτικής Πτέρυγας (sic) δεν θα έπρεπε να εξαντλείται στο αν το δίδυμο Τρίπρα-Αλαβάνου καταδίκασε επαρκώς του κουκουλουφόρους αλλά να επεκτείνεται και στο γιατί η Αριστερά ακόμα δεν μπορεί να πείσει έναν λαό σε λήθαργο..

Χωρίς λόγια..

O Barack Obama και η λήθη

Ο Paul Krugman είναι (δεν έχω καμμία αμφιβολία περί αυτού) ένα σημείο αναφοράς στην φιλελέυθερη πολιτική σκέψη.Το βιβλίο του "The consience of a liberal" αποτελεί έναν ευανάγνωστο αλλά συγχρόνως καθηλωτικό απολογισμό της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ από την ίδρυση τους έως και το παρόν τους. Ένα οικονομικό παρόν ένδειας και ανισοτήτων, που εξηγείται πειστικά με πολιτικά επιχειρήματα (πολιτική παντοδυναμία ρεπουμπλικάνων,διάρρηξη της διακομματικής συναίνεσης για σημαντικές κοινωνικές δαπάνες).

Στο χθεσινό του άρθρο στους New York Times δεν διεκδικεί ανάλογες δάφνες διανοητικής πρωτοπορίας. Αναφέρεται, με την δέουσα αυστηρότητα στην ανάγκη για την διεξαγωγή έρευνας και ελέγχου των πεπραγμένων των κυβερνήσεων Bush την τελευταία οκταετία. Στιγματίζει την μεροληψία την κυβέρνησης υπέρ ημέτερων νεοσυντηρητικών (είτε αυτοί είναι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είτε κατασκευαστικές εταιρείες) αλλά και οι ψευδείς ισχυρισμοί που οδήγησαν στην Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.

Ψέγει τον νέο Αμερικανό πρόεδρο για την διαφαινόμενη απροθυμία του να προχωρήσει σε τέτοιου είδους έρευνες, προτάσοντας το επιχείρημα , πολύ λογικό, ότι εάν τέτοιου είδους συμπεριφορές μείνουν ατιμώρητες είναι πολύ πιθανόν να επαναληφθούν στο μέλλον.Το "looking forward attitude" του νέου Προέδρου υποβαθμίζεται από την αδυναμία του να ελέγξει και να τιμωρήσει φαινόμενα διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας. Πόσω μάλλον στην αρχή της θητείας του, όταν και απολαμβάνει το maximum της δημοτικότητας που τον έφερε στον Λευκό Οίκο.

Στα απογοητευτικά σημάδια που έχει, δυστυχώς, δείξει ο Οbama προστίθεται ακόμα ένα. Ο Economist κάνει λόγο στο κύριο άρθρο του για ανανέωση (renewal) όμως αυτή πρέπει να θεμελιωθεί στους νόμους και το δίκαιο.Οι οποίοι παραβιάστηκαν κατ'επανάληψη κατά τις προεδρίες του G.W. Bush. Μαζί με την νοημοσύνη μας..

Χαμάς

Ο ορισμός μιας οργάνωσης, ενός φορέα ή μιας αρχής ως τρομοκρατικής είναι μια εν πολλοίς αυθαίρετη και υποκειμενική διαδικασία. Εξαρτάται και καθορίζεται από εκείνον που κρίνει, ο οποίος μάλιστα επιχειρεί ποικιλοτρόπως να επιβάλλει την κρίση του, καταγράφοντας την σταδιακά στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Η Χαμάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια οργάνωση με πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος, με μια συνωμοτική λειτουργία που επιβάλλεται από το κατοχικό περιβάλλον εντός του οποίου εξελίσσεται, έχει επίσημα χαρακτηριστεί-εξοστρακιστεί ως τρομοκρατική από τις παραδοσιακές συνιστώσες του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση)

Η νίκη της στις ελέυθερες εκλογές του 2006, απόδειξη της επιρροής της στο 1,5 εκατομύρρια πολιορκημένων Παλαιστινίων, απέτυχε να αντιστρέψει αυτόν τον στιγματισμό. Ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με στόχους και μέσα εμφανώς ριζοσπαστικότερα της Φατάχ, αποκλείεται από την δυνατότητα ένταξης του στο πολιτικό σύστημα. Η περιοχή που ελέγχει -Λωρίδα της Γάζας- τιμωρείται με αποκλεισμό και βομβαρδισμούς.

Ο δυτικός παρατηρητής, υποχόνδριος στο μολυσμένο αστικό του περιβάλλον,τυφλωμένος από τα κέρδη και την κατανάλωση,θύμα της προπαγάνδας βιάζεται να χαρακτηρίσει, να αποκλείσει και να καταδικάσει. Ποιος από εμάς θα μπορούσε να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του εξαθλιωμένου Παλαιστίνιου που αηδιασμένος από την διαφθορά της Φατάχ και προδωμένος από τα ομόθρησκα κράτη (βλέπε Αίγυπτο,Ιορδανία), βλέπει στον ριζοσπαστισμό και την Ιντιφάντα ένα ελεύθερο μέλλον , έστω και αν αυτό στοιχίσει την ζωή σε εκείνον και τα παιδιά του.

Η ειρήνη είναι το ζητούμενο. Ο αφανισμός ενός κράτους όπως το Ισραήλ είναι ένας στόχος όχι μόνο στρατιωτικά ανέφικτος αλλά και ανθρωπιστικά απαράδεκτος. Από την άλλη, οι συνθήκες της ειρήνης δεν υπάρχουν και αυτό το εμπόδιο δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεραστεί.

Η βία θα φέρνει βία..και η Παλαιστίνη θα συνεχίζει να ματώνει

Η ιδιότυπη τρίωρη εκεχειρία που θα τηρείται κάθε επόμενη ημέρα από το Ισραήλ, στις δολοφονικές επιχειρήσεις που διεξάγει στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη, μόνο ένα (βλοσσυρό προφανώς) μειδίαμα μπορεί να προκαλεί σε οποιοδήποτε παρατηρεί τα τεκταινόμενα.Οι Ισραηλινοί ενέδωσαν, στον μικρότερο δυνατό βαθμό, στις έξωθεν πιέσεις για επίδειξη του ελάχιστου ίχνους ανθρωπισμού:την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον μαστιζόμενο πληθυσμό της Γάζας.
Οι ρουκέτες που εξαπολύει η Χαμάς είναι μια πραγματικότητα,που την καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα οι κάτοικοι των μεθοριακών περιοχών,οι οποίες και πλήττονται περισσότερο.Κανείς δεν αμφιβάλει ότι στις τάξεις της υπάρχουν εξτρεμιστικά στοιχεία που αρνούνται ακόμα και το δικαίωμα ύπαρξης ενός εβραικού κράτους.Όμως αυτοί δεν είναι οι μόνοι.Επιπλέον ο εξτρεμισμός ανθεί σε συνθήκες εκτεταμένης φτώχειας και καταπίεσης.
Πολλα έχουν γραφτεί.Οι εικόνες από την Γάζα κατακλύζουν τις οθόνες και τις εφημερίδες του κόσμου.Στα μυαλά και τις καρδιές όμως των ανθρώπων που βιώνουν αυτήν την πολιορκία όμως,η ελπίδα για την επίτευξη ειρήνης θάβεται, ρεαλιστικά, ακόμα πιο βαθιά κάθε μέρα που περνάει
Το Ισραήλ ελπίζει ότι θα αποδυναμώσει τόσο την Χαμάς και τους εξτρεμιστές της ώστε να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στα σύνορα με την Γάζα.Το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί νέους μάρτυρες αλλά και πολλούς περισσότερους που είναι αποφασισμένοι να τους ακολουθήσουν.Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (και το συνεπαγόμενο μακελειό) αφήνει βαθιές πληγές στην ειρηνευτική διαδικασία.Πληγές που είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα επουλωθούν ποτέ.