Είναι προφανές πλέον, ακόμη και στον πιο αδαή ή αεροβάμμονα παρατηρητή της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας ότι, μιλώντας σε ένα ασφυκτικά ιστορικό-υλιστικό πλαίσιο, ο Μηχανισμός Εξασφάλισης των Δανειστών μας (ΜΕΔ) αλλιώς γνωστό και ως Μνημόνιο, δεν μπορεί να επιτελέσει τον σκοπό του χωρίς να αλώσει ανθρώπινες ζωές.
Ολίγιστοι, λαϊκοί μειοδότες, συμπλεγματικοί πολιτικάντιδες και αμετανόητοι διαπλοκολάγνοι η πλειοψηφία αυτού που, με έντονη δόση ύβρεως, ονομάζεται πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τον ελληνικό δήμο, να εμπνεύσει δημιουργικές δυνάμεις, να απευθυνθεί στις νέες γενιές αυτού του τόπου χωρίς να προκαλέσει οργή και χλεύη.
Άβουλα πρόβατα, κλεισμένα στα κομματικά μαντριά, παπαγαλίζουν και πιθηκίζουν αμετροεπείς φανφάρες, ανούσια φληναφήματα.Γνωρίζουν ότι εάν δουλέψουν για το κοινό καλό, αποδεχόμενοι όχι αυτό είναι το εθνικό και όχι κομματικό θα χάσουν πολλά περισσότερα από ότι έχουν να κερδίσουν. Κρύβουν την ολιγαρχική συνομωσία της σιωπής και της ρεμούλας από τις μπουρζουά μάζες, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο και την αφέλεια της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου.
Οι τελευταίοι, απορροφημένοι καθώς είναι στις μικρο-μεσο-υπερ αστικές τους διαφορές, βλέπουν το δέντρο της ταξικής πάλης και χάνουν το δάσος της υπερταξικής (η μάλλον αταξικής?) βδέλλας που τρέφεται με κατασκευασμένες ανθρώπινες μετριότητες, λοβοτομημένες συνειδήσεις.Εργατο-υπαλληλία, γραβατωμένοι σκλάβοι της αγοράς, στελέχη με σύνδρομο στέρησης μεγαλείου και παρατρεχάμενοι όλοι πιόνια στο παιχνίδι του τίποτα.
Ο δρόμος προς την ανόθευτη, αχειραγώγητη, μαζική και αυθόρμητη αντίδραση είναι μακρύς αν οχι ουτοπικός. Η προϊούσα εξαθλίωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ίσως να την κάνει πιο εφικτή.
Ολίγιστοι, λαϊκοί μειοδότες, συμπλεγματικοί πολιτικάντιδες και αμετανόητοι διαπλοκολάγνοι η πλειοψηφία αυτού που, με έντονη δόση ύβρεως, ονομάζεται πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τον ελληνικό δήμο, να εμπνεύσει δημιουργικές δυνάμεις, να απευθυνθεί στις νέες γενιές αυτού του τόπου χωρίς να προκαλέσει οργή και χλεύη.
Άβουλα πρόβατα, κλεισμένα στα κομματικά μαντριά, παπαγαλίζουν και πιθηκίζουν αμετροεπείς φανφάρες, ανούσια φληναφήματα.Γνωρίζουν ότι εάν δουλέψουν για το κοινό καλό, αποδεχόμενοι όχι αυτό είναι το εθνικό και όχι κομματικό θα χάσουν πολλά περισσότερα από ότι έχουν να κερδίσουν. Κρύβουν την ολιγαρχική συνομωσία της σιωπής και της ρεμούλας από τις μπουρζουά μάζες, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο και την αφέλεια της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου.
Οι τελευταίοι, απορροφημένοι καθώς είναι στις μικρο-μεσο-υπερ αστικές τους διαφορές, βλέπουν το δέντρο της ταξικής πάλης και χάνουν το δάσος της υπερταξικής (η μάλλον αταξικής?) βδέλλας που τρέφεται με κατασκευασμένες ανθρώπινες μετριότητες, λοβοτομημένες συνειδήσεις.Εργατο-υπαλληλία, γραβατωμένοι σκλάβοι της αγοράς, στελέχη με σύνδρομο στέρησης μεγαλείου και παρατρεχάμενοι όλοι πιόνια στο παιχνίδι του τίποτα.
Ο δρόμος προς την ανόθευτη, αχειραγώγητη, μαζική και αυθόρμητη αντίδραση είναι μακρύς αν οχι ουτοπικός. Η προϊούσα εξαθλίωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ίσως να την κάνει πιο εφικτή.
