Ριζοσπαστισμός παντού!

Η κριτική δεν πρέπει να περιορίζεται στους άλλους, τις καταστάσεις γύρω μας,όλα αυτά που λατρεύουμε να μισούμε και, γενικότερα, το αδιέξοδο της εποχής μας από το οποίο όλοι προσπαθούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρούμε διέξοδο. Η κριτική, και μάλιστα η πιο σκληρή πρέπει να γίνεται στους ίδιους μας τους εαυτούς. Πρέπει να είναι μια αυστηρή και απόλυτη κριτική -χωρίς εξαιρέσεις και ελαφρυντικά- απένταντι σε όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και την αδράνεια που ενδεχομένως να δείχνουμε απέναντι σε όλα αυτά που μας έχουν επιβάλει και πρέπει (δεν ξέρω βεβαια αν έχουμε τον χρόνο..) να αλλάξουν.Η σκέψη ότι ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να σκέφτεται τους άλλους και πιο πολύ το μετά, δεν έχει νόημα, είναι πραγματικά πολύ πειστική. Θα έλεγα ότι είναι και πάρα πολύ ρεαλιστική, πολύ περισσότερο, δυστυχώς, από τις απόψεις που έχουν εκφραστεί σε αυτό το blog διαχρονικά.
Οι άξονες γύρω από τους οποίους κινούμαστε είναι κατανοητοί: κοινωνική δικαιοσύνη, συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στα αστικά, κέντρα, καλύτερη ποιότητα ζωής, αλληλεγγύη σε μετανάστες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, περιβάλλον, αντίσταση στην συντήρηση, την διαφθορά και το κατεστημένο που δεν έχει να προσφέρει τίποτα, αυτοοργάνωση, κριτική σκέψη απέναντι σε ΟΛΑ.Όταν γράφω σκέφτομαι πρώτα από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και αυτά που θα ήθελα πω σε άλλους ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν με νοιάζει πόσοι θα διαβάσουν αυτά (αν και χαίρομαι όταν ένας καλός φίλος με παίρνει τηλέφωνο ή κάνει κάποιο comment) και πολύ περισσότερο δεν με ενδιαφέρει καθόλου πόσοι θα συμφωνήσουν. Ούτως η άλλως πιστέυω ότι μεγάλα κοινωνικές ομάδες βιώνουν αυτά που γράφονται εδώ.Αυτά που πρεσβέυει αυτό το blog δεν είναι αποκομμένα από την πραγματικότητα. Όλοι μας έχουμε νιώσει ότι ξεσκιζόμαστε στην δουλειά για ψίχουλα, όταν γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης από το σύστημα (που παρεπιπτώντος όλοι το αναφέρουν αλλά κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει..), ότι δεν μας δίνονται αυτά που αξίζουμε ο καθένας προσωπικά, ότι, εν πάσει περιπτώσει, η ζωή μας έχει χειροτερέψει προς όφελος των λίγων. Αυτή η αυθεντική αίσθηση της οικτρής καθημερινότητας, αυτό το αμερικανόφερτο κυνήγι της ευτυχίας, που δεν έρχεται ποτέ, διαποτίζει την ζωή μας. Ζηλεύω ειλικρινά αυτούς που έχουν φτιάξει τους δικούς τους φανταστικούς κόσμους και ζουν σε αυτούς, αν και προτιμώ να ζω την αληθινή ζωή και να την κάνω όσο καλύτερη μπορώ. Η διέξοδος και ο τρόπος που βλέπω είναι η ριζοσπαστική θεώρηση και πράξη.
Πάρτε για παράδειγμα εκείνους που μας εκπροσωπούν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Εκλέγονται από εμάς, διατυμπανίζουν ότι είναι κομμάτι μας και όμως τα "πόθεν έσχες τους" (χωρίς αμφιβολία και αυτά μαγειρεμένα) άλλα λένε. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ένας θεσμός εξευτελισμένος και αποδυναμωμένος όσο δεν πάει, κατηγορεί τους πολιτικούς που έχουν πλουτίσει (εδώ γελάνε..) αλλά έχει καλέσει όλους τους στο Μέγαρο και τρώει μαζί τους. Οι υπουργοί αναφέρονται στα λαμόγια του ΟΣΕ που καταχρώνται δημόσιο χρήμα με τον σεμνό όρο "προβληματικός οργανισμός" ενώ . με το δίκιο τους, αυτοί που παίρνουν χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα για να "βάζουν μέσα την επιχείρηση δεν δέχονται μείωση στις αποδοχές τους. Για την Siemens απλά ότι και να πούμε...είναι λίγο.Δεν μπορώ να καταλάβω με πιο σκεπτικό κάποιο στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν τα ίδια κόμματα..Είναι το κόμμα των επιχειρηματιών η λύση?Είναι η νομιμιμοποίηση των δωρεών σε κόμματα από επιχειρήσεις? Μπορεί να συγχέτεται η πολιτική με επιχειρήσεις, που έχουν εκ των πραγμάτων στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους?
Φοβάμαι ότι με την ανοχή μας έχουμε επιτρέψει την εκτροφή ενός θηρίου που θα είναι δύσκολο να σκοτώσουμε. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από τις πληγές του καπιταλισμού χωρίς μια επέμβαση που θα είναι οδυνηρή αλλά θα σώσει τον ασθενή. Μια εκ βάθρων αλλαγή του σκηνικού όπως το γνωρίζουμε σήμερα, με μια προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που θα κινείται πέρα από τα όρια των κατακτήσεων της σύγχρονης αριστεράς και δεν θα συμβιβάσετε με τα όσα έχουν γίνει έως τώρα. Μια πλειοψηφία που, δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί σήμερα, παρά ως ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Αυτό που έχουμε ανάγκη δεν περισσότερη διαμαρτυρία αλλά ριζοσπαστικές προτάσεις αλλαγής που θα συγκρουστούν, θα ματώσουν αλλά θα εκπληρωθούν. Μια κοινωνία που θα εργάζεται αλλά θα έχει τον χρόνο να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να απολαύσει την ζωή μέσα σε ένα καθαρό και υγιές περιβάλλον. Αυτό θα πρέπει να είναι το μετανεωτερικό όραμα..