Τυφλή γραφή

χαμένος ανάμεσα σε άπειρες μίζερες,δυναμικές,διαπεραστικές και αστραπιαίες σκέψεις σχετικά με το μέλλον μου ακούω για διαγωνισμούς, προκυρήξεις ,αιτήσεις, αποτελέσματα και βαθμολογίες.Διαβάζω σε εφημερίδες, περιοδικά και διαφημίσεις για το ΑΣΕΠ και το "δημόσιο" και συνειδητοποιώ ότι αυτές οι δύο, σχεδόν μαγικές λέξεις, έχουν εγγραφεί μόνιμα στο φαντασιακό του προοδευτικού νεοέλληνα.Έπειτα φαντάζομαι υπέρβαρες κυράτσες με να συζητούν με αλαζονία και ένα σαρδόνιο χαμόγελο τα κατορθώματα των παιδιών στον έναν ή τον άλλο διαγωνισμό:
"H Μαρία μου τα πήγε πολύ καλά. Βγήκε 25η.."λέει η μία στην άλλη,για να πάρει την απάντηση
"Και η νίτσα μου βγήκε 30η.Είχε πολύ άγχος".
Στραβωμένες και η δύο που δεν μπορέσαν να επιβάλλον την δαρβινικού τύπου υπεροχή των βλασταριών τους θα αλλάξουν θέμα και θα γυρίσουν στους μπουρζουαζί μικρόκοσμους τους απασχολούμενες με τα ζητήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη γη όπως π.χ ποιος σκότωσε τον Σεργιανόπουλο ή που έχει χαθεί η Δέσποινα Βανδή.Πριν ξεράσω από την εικόνα και μισήσω την μέση ελληνική οικογένεια που έχει γαλουχηθεί με τα φτηνά πρότυπα και τις φιλοδοξίες της μετριότητας προχωράω την σκέψη μου ένα βήμα πιο πέρα.
Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που μας έχει επιβληθεί δεν αφήνει περιθώρια για διαφοροποιήσεις,πνευματική καλλιέργεια και ,το πιο σημαντικό, χρόνο για σκέψη. Εγκλωβίζει τους ανθρώπους-εργάτες σε ασφυκτικά πλαίσια και αντλεί από εκείνους ότι το χειρότερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη φύση: εγωπαθή αυτοεξευτελισμο με στόχο το βραχυπρόθεσο όφελος, ανηλεές κυνήγι μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, ασύδοτη συκοφαντία ενάντια στους άλλους που απειλούν τα χρήματα και την θέση μας, εκκεντρική επιδειξιομανία των επιτευγμάτων της ανούσιας ευτυχίας μας και φυσικά μια απέραντη κενότητα που γεμίζε παροδικά με ότι πιο άχρηστο και εφημερο έχει εφεύρει η παγκόσμια συνομωσία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Μόνο υπνωτισμένοι δεν κατανοούν ότι γύρω από τον καθένα μας εξυφαίνεται καθημερινά ένας ιστός εκμετάλλευσης και περιορισμών που δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε στο maximum τις δυνατότητες μας.Ενά πέπλο καθημερινής απομύζησης των δυνάμεων και την κρυστάλινης σκέψης που έχει ως σκοπό να μας κάνει γρανάζια του συστήματος, ρομποτάκια στο όνομα της προόδου του καπιταλισμού.
Η σύντομη και παραπλανητική ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας που δίνει το αυτοκίνητο του καθενός, ο κινητός του μικρόκοσμος επί του οποίου αισθάνεται ταυτόχρονα το συναίσθημα της ασφάλειας αλλά και την αλλοτριωτικής κυριαρχίας έναντι τον άλλων αγριμιών του δρόμου (στον αγώνα αυτό η κόρνα είναι το κύριο όπλο) δίνει την θέση της στο γραφείο η την καρέκλα ως έναν στατικό χώρο καταβολής πνευματικής προσπάθειας για την επίτευξη στόχων και προοπτικών που κάποιοι άλλοι έχουν από πριν θέσει. Οι λίγες-όλο και λιγότερες-στιγμές ιδιωτικότητας και αφιέρωσης χρόνου σε πράγματα που έχουν σημασία μολύνονται και αυτές από την ακρίβεια, την μόλυνση, την ηχορύπανση και την υπερσυγκέντωση ανθρώπων σε μια πόλη έκτρωμα που έχει εξαντλήσει εδώ και καιρό τις δυνατότητες της. Η μισθωτή σκλαβιά γίνεται η παλαίστρα συνειδήσεων και αντοχών που γυρίζει το ανθρώπινο είδος αρκετά βήματα πίσω στην πυραμίδα της ανθρώπινης εξέλιξης. Ένα αρρωστημένο εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής είναι οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις με τους επιστήμονες της παγκοσμιοποίησης να παρατηρούν των πειραμάτων τους.Εκατομύρια ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες σε τετράγωνα απο μπετόν, στριμωγμένες σε βαγόνια και λεωφορεία η εγκλωβισμένες σε μεταλικά σαράβαλα που μολύνουν και ρυπαίνουν το μέλλον..