Η εικόνα ανώτερων στελεχών των τριών αυτοκινητοβιομηχανιών που εδρεύουν στο Detroit να παρακαλούν (η λέξη παρά το γεγονός ότι μπορεί να ταίριαζε περισσότερο σε συζήτηση καφενειακού επιπέδου δεν αλλοιώνει την πραγματικότητα όπως την βιώνουν τα μέλη του Κονγκέσου) τόσο για άμεσα δάνεια όσο και για μεσομακροπρόθεσμες πιστώσεις (line of credits) είναι ταυτόχρονα πηγή οργής και προβληματισμού.
Πλουσιοπάροχα αμειβόμενα στελέχη επιχειρηματικών κολοσσών παρουσιάζονται ως ικέτες ενωπιον του νομοθετικού σώματως των ΗΠΑ, αιτούμενοι οικονομικές διευκολύνσεις προκειμένουν να αναστρέψουν την επικίνδυνη εικόνα των προυπολογισμών τους. Οι τελευταίοι χαρακτηρίζονται από δραματικά μειωμένες πωλήσεις και υπέρογκα χρέη (στην περίπτωση της GM αγγίζουν τα 66 δις ευρώ) τα οποία στραγγαλίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης και αν οι μεγάλοι του Ντιτρόιτ (the Big Three) είχαν σχεδιάσει.
Σε αυτή τους την δραματική προσπάθεια να πείσουν τους αντιπροσώπους του Έθνους για την αναγκαιότητα έγκρισης ενός σχεδίου διάσωσης ύψους 34 εκατομυρρίων δολλαρίων, οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν αντίπαλο τον έμφυτο σκεπτικισμό των αντιπροσώπων για ενισχύσεις σε επιχειρήσεις. Τον περασμένο Νοέμβριο αντίστοιχη πρόταση, μικρότερου μάλιστα κόστους, απορρίφθηκε. Σύμμαχο τους ωστόσο αποτελεί, υπό το πρίσμα του πολιτικού κόστους,το ενδεχόμενο χιλιάδες εργαζόμενοι να βρεθούν άνεργοι, σε περίπτωση που κολλοσοί όπως η GM και οι Ford χρεωκοπήσoυν. Είναι αυτό το ενδεχόμενο εφικτό? Αν κρίνουμε από την επιμονή με την οποία η Chrysler ζητά 7 δις δολλάρια μέχρι το τέλος του 2008, μάλλον είναι.
Ερμηνεύοντας την πραγματικότα, μέχρι πρότεινος υπερκερδοφόρες επιχείρησεις οι οποίες επιδίδονταν σε ισχυρό lobbying κατά των φόρων επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που προέρχονται για να σωθούν.Οι εργαζόμενοι στην GM, την Chrysler και την Ford δεν φέρουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση όμως χρησιμοποιούνται ως παράγων επηρρεασμού στις διαπραγματέυσεις και αυτό είναι κάτι που μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί.
Πέρα από τις νουθεσιές και τις δεσμέυσεις, το δημόσιο θα πρέπει να απαιτήσει αντίκρυσμα για τις επενδύσεις που κάνει σε επιχειρήσεις.Να απαιτήσει ανταλλάγματα τόσο σε περιβαλλοντικούς όρους (όπως ορθά κάνουν οι αμερικανοί νομοθέτες) όσο και σε όρους αντιπροσώπευσης του στα επιτελικά όργανα των εν λόγω επιχειρήσεων.Η αποτυχία της απορρυθμισμένης ελεύθερης αγοράς δίνει το έναυσμα για την αναζήτηση νέων προτύπων επιχειρηματικότητας.Το κράτος έχει θέση σε αυτά τα αναδυόμενα πρότυπα, ακόμη και στην Ελλάδα, υπό την προυπόθεση ότι θα διατηρήσει τα θετικά-εγγυητικά του στοιχεία και θα αποβάλει το σύνδρομο της δυσλειτουργίας και της καθυστέρησης που το ακολουθεί.
Πλουσιοπάροχα αμειβόμενα στελέχη επιχειρηματικών κολοσσών παρουσιάζονται ως ικέτες ενωπιον του νομοθετικού σώματως των ΗΠΑ, αιτούμενοι οικονομικές διευκολύνσεις προκειμένουν να αναστρέψουν την επικίνδυνη εικόνα των προυπολογισμών τους. Οι τελευταίοι χαρακτηρίζονται από δραματικά μειωμένες πωλήσεις και υπέρογκα χρέη (στην περίπτωση της GM αγγίζουν τα 66 δις ευρώ) τα οποία στραγγαλίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης και αν οι μεγάλοι του Ντιτρόιτ (the Big Three) είχαν σχεδιάσει.
Σε αυτή τους την δραματική προσπάθεια να πείσουν τους αντιπροσώπους του Έθνους για την αναγκαιότητα έγκρισης ενός σχεδίου διάσωσης ύψους 34 εκατομυρρίων δολλαρίων, οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν αντίπαλο τον έμφυτο σκεπτικισμό των αντιπροσώπων για ενισχύσεις σε επιχειρήσεις. Τον περασμένο Νοέμβριο αντίστοιχη πρόταση, μικρότερου μάλιστα κόστους, απορρίφθηκε. Σύμμαχο τους ωστόσο αποτελεί, υπό το πρίσμα του πολιτικού κόστους,το ενδεχόμενο χιλιάδες εργαζόμενοι να βρεθούν άνεργοι, σε περίπτωση που κολλοσοί όπως η GM και οι Ford χρεωκοπήσoυν. Είναι αυτό το ενδεχόμενο εφικτό? Αν κρίνουμε από την επιμονή με την οποία η Chrysler ζητά 7 δις δολλάρια μέχρι το τέλος του 2008, μάλλον είναι.
Ερμηνεύοντας την πραγματικότα, μέχρι πρότεινος υπερκερδοφόρες επιχείρησεις οι οποίες επιδίδονταν σε ισχυρό lobbying κατά των φόρων επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που προέρχονται για να σωθούν.Οι εργαζόμενοι στην GM, την Chrysler και την Ford δεν φέρουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση όμως χρησιμοποιούνται ως παράγων επηρρεασμού στις διαπραγματέυσεις και αυτό είναι κάτι που μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί.
Πέρα από τις νουθεσιές και τις δεσμέυσεις, το δημόσιο θα πρέπει να απαιτήσει αντίκρυσμα για τις επενδύσεις που κάνει σε επιχειρήσεις.Να απαιτήσει ανταλλάγματα τόσο σε περιβαλλοντικούς όρους (όπως ορθά κάνουν οι αμερικανοί νομοθέτες) όσο και σε όρους αντιπροσώπευσης του στα επιτελικά όργανα των εν λόγω επιχειρήσεων.Η αποτυχία της απορρυθμισμένης ελεύθερης αγοράς δίνει το έναυσμα για την αναζήτηση νέων προτύπων επιχειρηματικότητας.Το κράτος έχει θέση σε αυτά τα αναδυόμενα πρότυπα, ακόμη και στην Ελλάδα, υπό την προυπόθεση ότι θα διατηρήσει τα θετικά-εγγυητικά του στοιχεία και θα αποβάλει το σύνδρομο της δυσλειτουργίας και της καθυστέρησης που το ακολουθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου