"Οι πεποιθήσεις που επιβιώνουν στην ιστορία δεν είναι απαραιτήτως οι αληθινές, οι κανόνες που επιβιώνουν δεν είναι απαραίτητα δίκαιοι και το τελετουργικό που επιζεί δεν είναι πάντα απαραίτητο. Κάποια πράγματα επιβιώνουν γιατί έχουν την ικανότητα επιβίωσης (survival skill)"

Το συγκεκριμένο επεξηγηματικό, απλοικά δομημένο, απόφθεγμα εξηγεί χωρίς καμμία αμφιβολία τις στρεβλώσεις, τους παραλογισμούς, τις αντιφάσεις και τα χρόνια ελλατώματα της ελληνικής πραγματικότητας, σε όποιο επίπεδο
και αν αυτή εξετάστεί:κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό.
Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί σε αυτό το blog στην ανάγκη για επανάσταση της κοινής λογικής.Παρά τους ελπιδοφόρους θύλακες αντίστασης στα γενικευμένα φαινόμενα παρακμής καθώς και την γενικευμένη, αλλά αόριστη αντίσταση, στην κατάφορη εκμεττάλευση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στην καθημερινή μας ζωή από άλλα άτομα ή ομάδες (αλήθεια αν σύμφωνα με ένα διάσημο ορισμό η Δεξιά είναι "η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" μήπως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε Δεξιοί?..), η κατάσταση, στην κλίμακα που είναι δυνατόν κάποιος να την βιώσει κατά την επαφή του με το κοινωνικό σύνολο, δεν είναι δυνατόν να εμπνέι ανησυχία. Και δεν στηρίζω την απόψη μου στην κατακρεουργημένη εικόνα της πραγματικότητας που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Τα Media ούτως η άλλως διαμορφώνουν το ύφος τους, το επίπεδο τους και τις επιδιώξεις τους σε πλήρη συνάρτηση με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.Κανένας δεν πρέπει να έχει την παραμικρή ψευδαίσθηση..Ακόμη και στην εποχή των μαζικών ΜΜΕ, την εποχή του μαζάνθρωπου που καταναλώνει αφειδώς τηλεοπτικά προιόντα, το κοινό έχει ακόμη τον λόγο. Τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα στον κόσμο μπορούν να ελέγξουν την ροή και το περιεχόμενο των πληροφοριών, στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι τεράστιες επενδύσεις και η στήριξη απο κυβερνητικά η άλλα συμφέροντα, όμως η επιβίωση τους τελικά είναι στο τηλεκοντρόλ μας ή την εφημερίδα που ΕΜΕΙΣ επιλέγουμε να αγοράσουμε. Αυτά σαν μια παρένθεση..
Παρακολουθώντας επιλεκτικά δελτία ειδήσεων τις τελευταίες ημέρες και σταχυολογόντας πληροφορίες εικόνες, δηλώσεις και συνθήματα, τείνω να καταλήξω, με επιφύλαξη, στο συμπέρασμα ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ένας θεσμός-σύμβολο της επιζητούμενης ταξικής ισότητας (αν είναι βέβαια δυνατόν να υπάρξει κάτι τέτοιο σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής),ένας πετυχημένος μηχανισμός κοινωνικής ανέλιξης, στο βαθμό που οι σπουδές συνοδέυονται από μόρφωση και καλλιέργεια και δεν κατατρέχονται από το σύνδρομο της βαθμοθηρίας και πάνω απ΄όλα ένα εργαστήρι ελεύθερης διακίνησης ιδεών και παραγωγής γνώσης και καινοτομίας, όχι απαραίτητα προσανατολισμένη στην αγορά εργασίας και το κεφάλαιο, απειλείται όχι μόνο από αυτούς που αποκαλούνται "μπαχαλάκηδες" (περιπαικτικός όρος που δεν αρμόζει στη καφρίλα και την καταστροφή που προκαλούν). Απειλείται, πάνω απ'ολα από άτολμες κυβερνητικές πλειοψηφίες, ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις που αγκυλώνονται σε υπολογισμούς πολιτικού κόστους και δεν λένε δυνατά αυτό που σκέφονται (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ) και φυσικά από μια φοβική Αριστερά, εγκλωβισμένη σε μια στέιρα, απορριπτική, μηδενιστική άρνηση.Γιατί όμως πιστέυει κανείς ότι τα στελέχη κομματικών μηχανισμών του εύρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν κάποια ιδιαίτερη κάψα να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Ανώτατης Παιδείας με τρόπο καίριο και αποτελεσματικό? Είναι τα δικά τους παιδιά που θα φοιτήσουν σε ένα εξαθλιωμένο Πανεπιστήμιο, με καθηγητές "μερικής απασχόλησης", ανύπαρκτη υποδομή και βαθιά ριζωμένες αντιγραφικές/βαθμοθηρικές συνήθειες που δεν εμπνέει καμμία εμπιστοσύνη? Είναι ασυνήθιστα και αφόρητα βαρετό να ακούς και να διαβάζεις απόψεις πανεπιστημιακών, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τα ίδια ζητήματα, τα οποία μάλιστα αγγίζουν ακροθιγώς...
Αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, μεγαλύτερη χρηματοδότηση,πολυετής προγραμματισμός,αξιολόγηση,άσυλο..Έννοιες και ορισμοι βαρύγδουποι και χιλιωειπωμένοι σε τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.Πόσοι από αυτούς που τις αναφέρουν συνέχεια, τις ενστερνίζονται στα αλήθεια?Πόσοι απο αυτούς έχουν παλέψει στα αλήθεια, εντάντια σε συμφέρονται και αρρωστημένες νοοτροπίες που έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα?Γιατί η περιβόητη "Πρωτοβουλία των 1000" δεν κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στα πανεπιστημιακή δρώμενα?
Είναι πραγματικά λυπηρό ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τραβούν την προσοχή του Κράτους και των απλών πολιτών μόνο σε περιόδους αναταράξεων και ωμής,αναίτιας βίας.Η εμπειρία έχει καταδείξει δυστυχώς ότι μόνο οι εικόνες καμμένων καθισμάτων, σπασμένων θρανίων και σκισμένων αφισών γίνονται η αφετηρία για κάποιο διάλογο σε ότι άφορα τα πανεπιστήμια της χώρας. Ενός διαλόγου βέβαια επιφανειακού,επιπόλαιου, σχεδόν καφενειακού επιπέδου.Δεν περιμένει όμως κανένας σοβαρά σκεπτόμενος πολίτης σε αυτήν την χώρα από τους πολιτικούς να επιλύσουν τα προβλήματα. Αυτά πρέπει πρώτα απ' όλα να τεθούν και να αντιμετωπιστούν από την πανεπιστημιακοί κοινότητα, με ειλικρίνεια και συναίνεση.Ο ριζοσπαστικός προβληματισμός επιβάλει την αποδοχή προτάσεων που συνάδουν και συντελούν στον εκδημοκρατισμό της πανεπιστημιακής ζωής, όπως είναι η καθολική ψηφοφορία για την εκλογή πρυτανικών αρχών. Δεν είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος υπερασπίζεται αυτήν την πρόταση, να λοιδορείται ως κυβερνητικός πραίτωρας.Σε αυτήν την χώρα λατρεύουμε να μιλάμε για ρήξεις, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και ανατροπές όταν όμως αυτές συντελούνται και βλάπτουν τα συμφέροντα μας, αντιδρούμε απορριπτικά και σε αυτές. Αυτό που ακριβώς μας αφήνει...?Μα στην ίδια ακριβώς θέση από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε!
Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, δεν θεωρώ ότι ο λεγόμενος νόμος-πλαίσιο αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα του
ελληνικού πανεπιστημίου.Έχει πολλές ελλείψεις,δεν κινείται στην σωστή κατεύθυνση, δεν είναι τολμηρός.Όμως σε κάθε περίπτωση έχει διατάξεις που κινούνται στην σωστή κατεύθυνση. Η κατάργηση της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης των φοιτητών από τους εγκάθετους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, πρωτίστως, είναι ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι σαφώς άμεση προτεραιότητα, όμως είναι ένα μέτρο για να πληγεί η κομματική γάγγραινα που έχει αναπτυχθεί από την μεταπολίτευση και έπειτα.Οι φοιτητικές παρατάξεις σαφώς και έχουν θέσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ο ρόλος τους δεν είναι όμως να συνδιαλέγονται με καθηγητές, να οργανώνουν εκδρομές και να εκκολάπτουν μελλοντικούς κομματάρχες. Είναι να προβληματίζουν, να εκφράζουν απόψεις με δημοκρατικό τρόπο και να συντελούν στην βελτίωση του πανεπιστημίου.
Τελικά το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν απειλείται μόνο από τους "μπαχαλάκηδες"..Απειλείται συστηματικά και μακροπρόθεσμα από την νοοτροπία της στασιμότητας και της φοβικής προσκόλησης σε μια κατάσταση που απλά δεν οφελεί σε τίποτα αυτό για το οποίο υπάρχει το πανεπιστήμιο: την καλλιέργεια της γνώσης και των ιδεών.