Από τη μία κυβερνήσεις που διαιωνίζουν τις κενές υποσχέσεις και μεταφέρουν η μία στην άλλη τα προβλήματα της Παιδείας σα σε σκυταλοδρομία. Από την άλλη «φιλήσυχοι» πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον των...αγέννητων παιδιών τους. Και στη μέση οι μαθητές, που μπορεί να μη γνωρίζουν για άρθρα 16, για αναθεωρήσεις και ποσοστά του ΑΕΠ, αυτό όμως που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, είναι αυτό που βιώνουν καθημερινά πηγαίνοντας σχολείο.
Δεν είμαι υπέρ της περιπτωσιολογίας, αλλά το ακόλουθο παράδειγμα που είδε το φως της δημοσιότητας είναι ένα από τα αμέτρητα που μπορεί να ακούσει κανείς. Το 150ο δημοτικό σχολείο στην Κυψέλη κάνει μάθημα από το 1999 σε containers τα όποια μάλιστα βρίσκονται στο προαύλιο γειτονικού σχολείου. Μία ολόκληρη γενιά μαθητών, στο κέντρο της πρωτεύουσας, τελείωσε το δημοτικό χωρίς να δει αληθινούς τοίχους γύρω της. Αλλά προφανώς καλύτερα να κάνουν τα παιδιά μάθημα παρέα με ζωύφια σε τετράγωνα κουτιά, παρά να διαταράξουν την «εύρυθμη» λειτουργία ενός κράτους που σαδιστικά εξακολουθεί να επαληθεύει όλους αυτούς που δεν κουράζονται να το κατηγορούν.
Δεν ξέρω αν οι καταλήψεις, οι πορείες, το κλείσιμο δρόμων και οι διαδηλώσεις είναι η καλύτερη εφικτή λύση, όμως πραγματικά δυσκολεύομαι να δεχτώ τη σιωπή, το συμβιβασμό και τη μοιρολατρία σα στάσεις ζωής. Είναι εκνευριστικό που οι δρόμοι και τα σχολεία είναι κλειστά από πέντε πιτσιρικάδες, όχι όμως επειδή είναι κλειστά, αλλά επειδή οι πιτσιρικάδες είναι μόνο πέντε.
«Οι καταλήψεις μειώθηκαν αισθητά», δήλωσε ο υπουργός Παιδείας με υπερήφανο και θριαμβευτικό ύφος, όταν άρχισαν να ξανανοίγουν τα σχολεία. Αυτό σημαίνει πως τα προβλήματα λύθηκαν, επειδή έπαψαν οι καταλήψεις; Mήπως σημαίνει πως η λήξη των καταλήψεων θα σημάνει ξαφνικά τη δραστηριοποίηση των κυβερνώντων για λύση των προβλημάτων; Πάντοτε η πρόληψη είναι καλύτερη της καταστολής. Αν κάποιοι ενοχλούνται με τις καταλήψεις, ίσως θα έπρεπε να διοχετεύσουν την ενόχληση τους σε άλλους παραγωγικότερους τρόπους αντίδρασης που δε θα επέτρεπαν την εμφάνιση καινούριων αντίστοιχων προβλημάτων. Τα παιδία των σχολείων δε γίνεται να βαφτιστούν θύτες, καθώς είναι τα κατ’ εξοχήν θύματα αυτής της ιστορίας.
«Το αυτονόητο καταλήγει να θεωρείται επαναστατικό». Η δωρεάν δημόσια Παιδεία τείνει να μετατραπεί σε φάντασμα, οπού ειδικά στο Λύκειο, όλοι έχουν ακούσει για αυτήν άλλα σχεδόν κανείς δεν την έχει δει. Τα αιτήματα για δωρεάν παιδεία, επαρκή στέγαση και υλική υποδομή, έγκαιρη στελέχωση και χρηματοδότηση σχολείων και πανεπιστημίων, παραμένουν επίκαιρα με εκνευριστική συνέπεια. Κάποιοι νομίζουν πως αν δεν χαθούν διδακτικές ώρες (με τα αμφιβόλου ποιότητας βιβλία και με τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και διδακτικό υλικό) τότε όλα θα βρουν μέσω αυτόματου πιλότου το δρόμο τους. Όμως δεν είναι πανάκεια τα ανοιχτά σχολεία. Τα ανοιχτά μυαλά μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου