Στη σύγχρονη, πολιτισμένη Ελλάδα με το κράτος πρόνοιας και τις υπεύθυνες Αρχές, οι κραυγές των Ελλήνων αναμειγνύονται επικίνδυνα με αυτές των προσφύγων. Παρακάτω είναι η κραυγή ενός Αφγανού πρόσφυγα, που είδε τις ελπίδες του για μια άλλη ζωή να γίνονται ξέρα, ερημιά και εξορία. Η απόγνωση του Νασίμ -γράφει στη «Βραδυνή» ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου- «πέρασε σαν υπέρηχος, που δεν πιάνουν τα ανθρώπινα αυτιά, στο Διαδίκτυο, από ιστολόγιο σε ιστολόγιο» και έφτασε ως εδω.
«Λέγομαι Νασίμ Μουχάμεντ, είμαι από το Αφγανιστάν, 22 χρονών. Είμαι σχεδόν 3 χρόνια στην Ελλάδα. Τους πρώτους 15 μήνες ήμουν μέσα στη φυλακή της Αυλώνας επειδή τη δεύτερη μέρα που βρέθηκα εδώ, πήγα στο Αλλοδαπών να ζητήσω άσυλο ως πρόσφυγας. Με παίρνει ο αστυνόμος μέσα στο Τμήμα και με χτύπησαν πάρα πολύ, τόσο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ για μια εβδομάδα.
Μου είπαν: "λες ψέματα για το πώς ήρθες. Ποιος έχει πληρώσει; Να μου πεις ποιος σ' έφερε εδώ". Μετά, την άλλη μέρα με πήγαν στο δικαστήριο. Δικάστηκα μέσα σε 2,5 λεπτά, δεν μου 'φέραν δικηγόρο, δεν είχα μετάφραση, δεν ήξερα τι είναι, γιατί πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά στο Νόμο, μπροστά σε δικαστήριο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβόμουν, είχα άγχος, δεν είχα δικηγόρο, δε γνώριζα κανέναν εδώ.
Με πήγαν και στο κρατητήριο. Δεκάξι είμαστε εκεί. Εφαγα ξύλο από τους κρατούμενους... Μετά με πήγαν στην Αυλώνα. Ύστερα από 2-3 μήνες βρήκα ένα παιδί, με πήγε για να μάθω γιατί με φέρανε, τι έχω κάνει. Μου είπε ότι στο δικαστήριο μου έχουν ρίξει 4 μήνες φυλακή, θα πληρώσω πρόστιμο γιατί ήρθα εδώ για να ζήσω και δικαστική απέλαση...
Εκανα απεργίες πείνας, δεν μου απάντησε κανείς (...) Εμεινα εκεί 15 μήνες και κάθε φορά που πήγαινα δικαστήριο χωρίς δικηγόρο, χωρίς μετάφραση, μου έλεγαν: "πού θέλεις να πας; Κάτσε εδώ". Κάθε φορά οι υπάλληλοι φώναζαν: "Μπιν Λάντεν, πού πας;". Με κορόιδευαν, με φώναζαν Μπιν Λάντεν. Το όνομά μου δεν το ήξερε κανείς εκεί... Μου φερόντουσαν σα να μην είμαι άνθρωπος. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα... Εχασα το δικαίωμα να ζητήσω άσυλο.
Μετά από 15 μήνες βγήκα έξω και σχεδόν 2 χρόνια τώρα ζω με ένα αποφυλακιστήριο. Αυτά είναι τα χαρτιά μου. Δε μπορώ να βγάλω άδεια παραμονής, δε μπορώ να δουλέψω, δε μπορώ να κάνω τίποτα (...) Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί... Δε μπορώ να κάνω μπροστά, δε μπορώ να κάνω πίσω. Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί. Ευχαριστώ πολύ»
«Λέγομαι Νασίμ Μουχάμεντ, είμαι από το Αφγανιστάν, 22 χρονών. Είμαι σχεδόν 3 χρόνια στην Ελλάδα. Τους πρώτους 15 μήνες ήμουν μέσα στη φυλακή της Αυλώνας επειδή τη δεύτερη μέρα που βρέθηκα εδώ, πήγα στο Αλλοδαπών να ζητήσω άσυλο ως πρόσφυγας. Με παίρνει ο αστυνόμος μέσα στο Τμήμα και με χτύπησαν πάρα πολύ, τόσο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ για μια εβδομάδα.
Μου είπαν: "λες ψέματα για το πώς ήρθες. Ποιος έχει πληρώσει; Να μου πεις ποιος σ' έφερε εδώ". Μετά, την άλλη μέρα με πήγαν στο δικαστήριο. Δικάστηκα μέσα σε 2,5 λεπτά, δεν μου 'φέραν δικηγόρο, δεν είχα μετάφραση, δεν ήξερα τι είναι, γιατί πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά στο Νόμο, μπροστά σε δικαστήριο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβόμουν, είχα άγχος, δεν είχα δικηγόρο, δε γνώριζα κανέναν εδώ.
Με πήγαν και στο κρατητήριο. Δεκάξι είμαστε εκεί. Εφαγα ξύλο από τους κρατούμενους... Μετά με πήγαν στην Αυλώνα. Ύστερα από 2-3 μήνες βρήκα ένα παιδί, με πήγε για να μάθω γιατί με φέρανε, τι έχω κάνει. Μου είπε ότι στο δικαστήριο μου έχουν ρίξει 4 μήνες φυλακή, θα πληρώσω πρόστιμο γιατί ήρθα εδώ για να ζήσω και δικαστική απέλαση...
Εκανα απεργίες πείνας, δεν μου απάντησε κανείς (...) Εμεινα εκεί 15 μήνες και κάθε φορά που πήγαινα δικαστήριο χωρίς δικηγόρο, χωρίς μετάφραση, μου έλεγαν: "πού θέλεις να πας; Κάτσε εδώ". Κάθε φορά οι υπάλληλοι φώναζαν: "Μπιν Λάντεν, πού πας;". Με κορόιδευαν, με φώναζαν Μπιν Λάντεν. Το όνομά μου δεν το ήξερε κανείς εκεί... Μου φερόντουσαν σα να μην είμαι άνθρωπος. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα... Εχασα το δικαίωμα να ζητήσω άσυλο.
Μετά από 15 μήνες βγήκα έξω και σχεδόν 2 χρόνια τώρα ζω με ένα αποφυλακιστήριο. Αυτά είναι τα χαρτιά μου. Δε μπορώ να βγάλω άδεια παραμονής, δε μπορώ να δουλέψω, δε μπορώ να κάνω τίποτα (...) Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί... Δε μπορώ να κάνω μπροστά, δε μπορώ να κάνω πίσω. Πρέπει να ζήσω με αυτό το χαρτί. Ευχαριστώ πολύ»
