Ο ορισμός μιας οργάνωσης, ενός φορέα ή μιας αρχής ως τρομοκρατικής είναι μια εν πολλοίς αυθαίρετη και υποκειμενική διαδικασία. Εξαρτάται και καθορίζεται από εκείνον που κρίνει, ο οποίος μάλιστα επιχειρεί ποικιλοτρόπως να επιβάλλει την κρίση του, καταγράφοντας την σταδιακά στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Η Χαμάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια οργάνωση με πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος, με μια συνωμοτική λειτουργία που επιβάλλεται από το κατοχικό περιβάλλον εντός του οποίου εξελίσσεται, έχει επίσημα χαρακτηριστεί-εξοστρακιστεί ως τρομοκρατική από τις παραδοσιακές συνιστώσες του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση)
Η νίκη της στις ελέυθερες εκλογές του 2006, απόδειξη της επιρροής της στο 1,5 εκατομύρρια πολιορκημένων Παλαιστινίων, απέτυχε να αντιστρέψει αυτόν τον στιγματισμό. Ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με στόχους και μέσα εμφανώς ριζοσπαστικότερα της Φατάχ, αποκλείεται από την δυνατότητα ένταξης του στο πολιτικό σύστημα. Η περιοχή που ελέγχει -Λωρίδα της Γάζας- τιμωρείται με αποκλεισμό και βομβαρδισμούς.
Ο δυτικός παρατηρητής, υποχόνδριος στο μολυσμένο αστικό του περιβάλλον,τυφλωμένος από τα κέρδη και την κατανάλωση,θύμα της προπαγάνδας βιάζεται να χαρακτηρίσει, να αποκλείσει και να καταδικάσει. Ποιος από εμάς θα μπορούσε να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του εξαθλιωμένου Παλαιστίνιου που αηδιασμένος από την διαφθορά της Φατάχ και προδωμένος από τα ομόθρησκα κράτη (βλέπε Αίγυπτο,Ιορδανία), βλέπει στον ριζοσπαστισμό και την Ιντιφάντα ένα ελεύθερο μέλλον , έστω και αν αυτό στοιχίσει την ζωή σε εκείνον και τα παιδιά του.
Η ειρήνη είναι το ζητούμενο. Ο αφανισμός ενός κράτους όπως το Ισραήλ είναι ένας στόχος όχι μόνο στρατιωτικά ανέφικτος αλλά και ανθρωπιστικά απαράδεκτος. Από την άλλη, οι συνθήκες της ειρήνης δεν υπάρχουν και αυτό το εμπόδιο δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεραστεί.
Η Χαμάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια οργάνωση με πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος, με μια συνωμοτική λειτουργία που επιβάλλεται από το κατοχικό περιβάλλον εντός του οποίου εξελίσσεται, έχει επίσημα χαρακτηριστεί-εξοστρακιστεί ως τρομοκρατική από τις παραδοσιακές συνιστώσες του δυτικού κόσμου (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση)
Η νίκη της στις ελέυθερες εκλογές του 2006, απόδειξη της επιρροής της στο 1,5 εκατομύρρια πολιορκημένων Παλαιστινίων, απέτυχε να αντιστρέψει αυτόν τον στιγματισμό. Ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με στόχους και μέσα εμφανώς ριζοσπαστικότερα της Φατάχ, αποκλείεται από την δυνατότητα ένταξης του στο πολιτικό σύστημα. Η περιοχή που ελέγχει -Λωρίδα της Γάζας- τιμωρείται με αποκλεισμό και βομβαρδισμούς.
Ο δυτικός παρατηρητής, υποχόνδριος στο μολυσμένο αστικό του περιβάλλον,τυφλωμένος από τα κέρδη και την κατανάλωση,θύμα της προπαγάνδας βιάζεται να χαρακτηρίσει, να αποκλείσει και να καταδικάσει. Ποιος από εμάς θα μπορούσε να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του εξαθλιωμένου Παλαιστίνιου που αηδιασμένος από την διαφθορά της Φατάχ και προδωμένος από τα ομόθρησκα κράτη (βλέπε Αίγυπτο,Ιορδανία), βλέπει στον ριζοσπαστισμό και την Ιντιφάντα ένα ελεύθερο μέλλον , έστω και αν αυτό στοιχίσει την ζωή σε εκείνον και τα παιδιά του.
Η ειρήνη είναι το ζητούμενο. Ο αφανισμός ενός κράτους όπως το Ισραήλ είναι ένας στόχος όχι μόνο στρατιωτικά ανέφικτος αλλά και ανθρωπιστικά απαράδεκτος. Από την άλλη, οι συνθήκες της ειρήνης δεν υπάρχουν και αυτό το εμπόδιο δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεραστεί.
