Κοινωνική αυταξία

Χρεωκοπία, στάση πληρωμών εσωτερική υποτίμηση,κούρεμα,ξύρισμα..λέξεις ατάκτως ειρημένες εντός μιας ακατάσχετης -μιντιοκρατούμενης- εκβιαστικής εσχατολογίας με απάνθρωπο στόχο τον ψυχοσωματικό εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού.Μια κρίση που δημιουργήθηκε από έναν αδηφάγο,κυνικό και άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα και διογκώθηκε μέσα από την εκδήλωση των πιο μύσταγνων και ποταπών τζογαδόρικων ενστίκτων μιας χούφτας χαρτογιακάδων απειλεί με πραγματικές ανθρωπιστικές κρίσεις ακόμη και τα πάλαι ποτέ ανεπτυγμένα έθνη του δυτικού κόσμου.Ένας πραγματικός θρίαμβος της απληστίας έναντι του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" (για όσους, φυσικά πιστεύουν στην εν λόγω ιδεοληψία..).
Τα κράτη της Ευρώπης και οι ΗΠΑ αφού εξαγόρασαν, όποτε έκριναν αναγκαίο,χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά και ασφαλίστικά μεγαθήρια , δαπανώντας ασύλληπτου μεγέθους δημόσιο χρήμα και εξασφαλίσαν αδιανόητες αποζημιώσεις και επιβραβεύσεις για τους φορείς της πιο αντικοινωνικής συμπεριφοράς (το τραπεζοχρηματιστικό σύμπλεγμα) βρίσκονται πάλι σε υποχώρηση.Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη..Οι επικεφαλής των εθνικών και υπερεθνικών aparratus είναι, ως επι τω πλείστον, παιδιά του Σικάγο και η διατήρηση της θέσης τους επιβάλλει την προσήλωση τους στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δύο χρόνια σχεδόν μετά τις κολοσιαίες διασώσεις των AIG και Bear Sterns, παρατηρείται το αδιανόητο: ένα σύστημα που απέτυχε να διαχειριστεί κινδύνους και επενδύσεις, προς όφελος του κοινωνικού κινδύνου, όχι μόνο υποχωρεί αλλά παραδίδει μαθήματα, προτεσταντικής εμπνέυσεως, λιτότητας και εγκράτειας. Φοβισμένα ανθρωπάρια, πραγματικοί αχυράνθρωποι της οικονομικής τρομολαγνείας, περιφέρονται σε συναντήσεις και συνόδους κορυφής, επεξεργαζόμενα τάχα ένα μεγάλο σχέδιο σωτηρίας για όλους μας.
Η σωτηρία δεν βρίσκεται στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, που καταδικάζουν ευρύτερα στρώματα στην φτώχεια και τον αποκλεισμό.Ακόμη και στο δικό τους, αυστηρά μακροοικονομικό επίπεδο ανάλυσης, η εμπειρία καταδεικνύει ότι η τόνωση της ζήτησης είναι εκείνη που φέρνει "ανάπτυξη" (πόσο λανθασμένα κλισέ λέξη..).Το μεγάλο ζητούμενο όμως παραμένει η αποσύνδεση της προσωπικής και κοινωνικής αυτοπραγμάτωσης από την επίτευξη υλικών στόχων.Η επαφή, η κοινωνική αλληλεγγύη,η φροντίδα του περιβάλλοντος, ο ακτιβισμός είναι τα "ομόλογα" στα οποία η πλειοψηφία ξέχασε να επενδύσει, δρέπωντας τώρα τους βρώμικους καρπούς της πλεονεξίας και του άκρατου ατομισμού.Είναι τώρα η ώρα να περάσουμε από τον δαρβινικό οικονομισμό σε μια νέα κοινωνική αφήγηση.

Ελπίδα μέσα στην Εξαθλίωση

Είναι προφανές πλέον, ακόμη και στον πιο αδαή ή αεροβάμμονα παρατηρητή της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας ότι, μιλώντας σε ένα ασφυκτικά ιστορικό-υλιστικό πλαίσιο, ο Μηχανισμός Εξασφάλισης των Δανειστών μας (ΜΕΔ) αλλιώς γνωστό και ως Μνημόνιο, δεν μπορεί να επιτελέσει τον σκοπό του χωρίς να αλώσει ανθρώπινες ζωές.

Ολίγιστοι, λαϊκοί μειοδότες, συμπλεγματικοί πολιτικάντιδες και αμετανόητοι διαπλοκολάγνοι η πλειοψηφία αυτού που, με έντονη δόση ύβρεως, ονομάζεται πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τον ελληνικό δήμο, να εμπνεύσει δημιουργικές δυνάμεις, να απευθυνθεί στις νέες γενιές αυτού του τόπου χωρίς να προκαλέσει οργή και χλεύη.

Άβουλα πρόβατα, κλεισμένα στα κομματικά μαντριά, παπαγαλίζουν και πιθηκίζουν αμετροεπείς φανφάρες, ανούσια φληναφήματα.Γνωρίζουν ότι εάν δουλέψουν για το κοινό καλό, αποδεχόμενοι όχι αυτό είναι το εθνικό και όχι κομματικό θα χάσουν πολλά περισσότερα από ότι έχουν να κερδίσουν. Κρύβουν την ολιγαρχική συνομωσία της σιωπής και της ρεμούλας από τις μπουρζουά μάζες, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο και την αφέλεια της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου.

Οι τελευταίοι, απορροφημένοι καθώς είναι στις μικρο-μεσο-υπερ αστικές τους διαφορές, βλέπουν το δέντρο της ταξικής πάλης και χάνουν το δάσος της υπερταξικής (η μάλλον αταξικής?) βδέλλας που τρέφεται με κατασκευασμένες ανθρώπινες μετριότητες, λοβοτομημένες συνειδήσεις.Εργατο-υπαλληλία, γραβατωμένοι σκλάβοι της αγοράς, στελέχη με σύνδρομο στέρησης μεγαλείου και παρατρεχάμενοι όλοι πιόνια στο παιχνίδι του τίποτα.

Ο δρόμος προς την ανόθευτη, αχειραγώγητη, μαζική και αυθόρμητη αντίδραση είναι μακρύς αν οχι ουτοπικός. Η προϊούσα εξαθλίωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ίσως να την κάνει πιο εφικτή.