Μια νέα αρχή για μια δύσκολή συνέχεια

Ο Thomas Hobbes μίλησε πριν από σχεδόν τέσσερις αιώνες για τον Λεβιάθαν,την συναινετική εκχώρηση της απεριόριστης και αδιαπραγμάτευτης προσωπικής μας ελευθερίας και για το κοινωνικό συμβόλαιο που έχει συναφθεί μεταξύ των πολιτών και του κράτους, η παραβίαση του οποίου δικαιολογεί και νομιμοποιεί την επανάσταση. Παρότι υπέρμαχος της ηγεμονίας του κυρίαρχου και υποστηρικτής της βασιλείας,ο Hobbes έδωσε στην πολιτική φιλοσοφία μια ανάλυση στην οποίας την λογική (έμφαση στην αντιπροσωπευτικότητα) κινούνται ή επιδιώκουν να κινούνται οι δυτικού τύπου δημοκρατίες.
Στην χώρα που γεννηθήκαμε και ζούμε η αυθεντική αντιπροσωπευτικότητα, η κυριαρχία της λαϊκής βούλησης, η επιδίωξη του κοινού συμφέροντος,η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης και η προστασία των αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων παράλληλα με την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι στόχοι που έχουν καταπατηθεί βάναυσα και χωρίς αιδώ από εκείνους που υποκρίνονται οτι εκπροσωπούν τον λαό.Μετά από αρκετά έτη μεταπολιτευτικής διαφθοράς, σαπίλας,απερίφραστου λαικισμού, κλοπής του εθνικού πλούτου και υποθήκευσης των μελλοντικών γενεών είναι εξοργιστικό όσο και γελοίο να ζητούν τόσο αιματηρές θυσίες.
Η κυβερνητικές πολιτικές που αφορούν την οικονομική πολιτική και τις εργασιακές σχέσεις δεν έχουν ως στόχο απλά να χτυπήσουν την ματαιοδοξία και την μαλθακότητα στην οποία μας έθισε ο απαράμιλλης ανευθυνότητας δανεισμός.Η νεο-φτώχεια, συνδυασμένη με μια πολιτιστική κατάπτωση άνευ προηγουμένου, οδηγούν στην ονείρωξη κάθε καπιταλιστή: μια καθοδηγούμενη εργατο-μάζα παραγωγής και κατανάλωσης και τροφοδότησης ενός συστήματος καταδικασμένου να αναπαράγει,στο διηνεκές την ανισοτητα.Αν το Κράτος,ο Λεβιάθαν στον οποίο έχουμε εκχωρίσει το δικαίωμα να περιορίζει την συμπεριφορά μας με νόμους,έχει παραβιάσει αυτήν την εμπιστοσύνη ποιο είναι το επόμενο βήμα..?

Κυνηγόντας την pax americana : ματαιοδοξία ή κυνισμός?

Θα περίμενε κανείς από εκείνους που διαμορφώνουν και θέτουν σε εφαρμογή την εξωτερική πολιτική μιας στρατιωτικής και πολιτικής υπερδύναμης όπως οι Η.Π.Α να είναι περισσότερο διορατικοί κατά την χάραξη της στρατηγικής τους και να λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν τόσο τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιφέρειας του πλανήτη όσο και τα διδάγματας της -όχι και τόσο μακρινής- ιστορίας

Είναι απογοητευτικό και συγχρόνως εξοργιστικό ότι οι ΗΠΑ, ακόμη και κάτω από την καθοδήγηση ένός φιλελεύθερου Προέδρου που έχει δείξει την διάθεση να εγκαταλείψει την μονομέρεια και την μανιχαιστική-μυωπική προσέγγιση του κόσμου, να καθυστερούν την αναγκαία προσαρμογή τους στα πραγματικά δεδομένα.Η αποτυχία επιβολής της pax americana στο Αφγανιστάν συνοδευόμενη από σημαντικές απώλειες Αμερικανικών αλλά και άλλων νατοϊκών δυνάμεων, έχει μετατρέψει τον πόλεμο με τους Ταλιμπάν σε μία βασανιστική, επικίνδυνη εμμονή των ΗΠΑ.

Οι λόγοι (ιστορικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί) που καθιστούν την νίκη των δυτικών σταυροφόρων στις δύσβατες περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν έχουν αναλυθεί σε αμέτρητα βιβλία, δημοσιεύματα και συνεντέυξεις. Ο σημαντικότερος κατά την γνώμη μου είναι η ανείπωτη φτώχεια και οι δραματικές επιπτώσεις που αυτή επιφέρει στο βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των ανθρώπων που ζουν εκεί.

Τα αμερικανικά media συνηθίζουν να διακρίνουν μεταξύ των Ταλιμπαν και των αμάχων με ένα τρόπο απόλυτο ο οποιος αδυνατεί να συλλάβει, πόσο μάλλον να ερμηνεύσει την πραγματικότητα του εδάφους, η οποία δεν είναι τόσο καθαρή.Η απουσία ενός κράτους δικαίου που θα εξασφάλιζε όχι μόνο την ικανοποίηση βασικών βιωτικών αναγνών των ανθρώπων αλλά και την παροχή ενός βασικού επιπέδου εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, αφήνει προφανέστατα ένα κενό το οποίο καλύπτεται επιτυχημένα από τους Ταλιμπαν και την θεοκρατία τους.Αυτό εξηγεί την υποστήριξη που εκείνοι απολαμβάνουν μεταξύ των τοπικών πληθυσμών, και την συνεπακόλουθη δυσκολία διάκρισης μεταξύ αμάχων και ανταρτών (insurgents).

Είναι το Αφγανιστάν καταδικασμένο στην υπανάπτυξη και την εξουσία των Ταλιμπαν? Η τεράστια πολιτισμική έκθεση της περιοχής στην ακραία εκδοχή του Ισλάμ και ο εθισμός στην διακυβερνηση από φύλαρχους και αντάρτες κάνουν την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός κράτους δυτικού τύπου να φαίνεται γραφική. Οι εκλογές στο Αφγανιστάν και η εκτεταμένη νοθεία αποδεικνύουν το παραπάνω.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και τις αυτόνομες περιοχές στα σύνορα με το Πακιστάν δεν είχαν ποτέ την ικανότητα να πετύχουν κάτι παραπάνω από την εξαγρίωση των ανθρώπων που επλήγησαν από "χειρουργικά χτυπήματα" και οι οποίοι θέλουν απλά να επιβιώσουν. ωθόντας τους στην ουσία προς τους Ταλιμπαν και την υποστήριξη τους στην αντίσταση. Ο πόλεμος που ξεκίνησε το 2001 ίσως είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει..