Σαφή διλήμματα

Η οικονομική κατάρρευση, η κοινωνική χρεωκοπία και η σχεδιαζόμενη επιβολή ενός ευτελιστικού καθεστώτος επιτροπείας στην χώρα αποτελούν ,τελευταία, αντικείμενο μιας κανιβαλικής εκμετάλλευσης από πεφωτισμένους,φαινομενικά παρθενογενείς σχηματισμούς και ομίλους προβληματισμού (βλ. κοινωνικός σύνδεσμος). Τα νέα οχήματα της καθεστωτικής μπουρζουαζίας, των πανεπιστημιακών φερεφώνων της απορρυθμιστικής λαίλαπας και των αποτυχημένων πολιτικάντηδων που ρήμαξαν την Ελλάδα και της προοπτικές της, χρησιμοποιούν τα ίδια διαπλεκόμενα μίντια για να προβάλλουν την ομιχλώδη μπουρδολογία τους. 

Μέσα σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης κοινωνικής κατακραυγής, με οιωνεί εξεγερτικό δυναμικό, δεν τολμούν να αποκαλύψουν από την αρχή τις απόψεις τους για μείζονα θέματα όπως τον ρόλο του κράτους στην νέα εποχή, την έκταση και επιρροή της δημόσιας σφαίρας, τις σχέσεις παραγωγής και το περιβάλλον.Περιοριζονται σε ήπιες αλλά βερμπαλιστικές ασυναρτησίες, απόλυτα αναντιστοιχες με την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης, και τον άνισα κατανεμημένο ανθρώπινο πόνο που αυτή συνεπάγεται, όχι μόνο στην χώρα αλλά και στον υπόλοιπο "αναπτυγμένο" κόσμο. "¨Ανάγνωση της κρίσης", "δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας","τομή με το παρελθόν"..κούφια λόγια που πέφτουν σε καμμένη γη.

Ένας ενημερωμένος και άγρυπνος λαός οφείλει να διδαχτεί από τις ολέθριες επιλογές του παρελθόντος και να απορρίψει νεοπαγή εκσυγχρονιστικά μυθεύματα.Οφείλει να ενημερωθεί, να συζητήσει, να αυτοοργανωθεί και εν τέλει να επιλέξει ελεύθερα, ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ, την καλύτερη πορεία για τον ίδιο και την κοινότητα του. Μέσα από την επιδείνωση των συστημικών αδιεξόδων, η κοινωνική ανοχή μπορεί να εξαντλείται όμως και τα διλήμματα τίθενται με μεγαλύτερη σαφήνεια από ποτέ: είτε θα ανακτήσουμε τον κοινωνικό και δημόσιο χώρο ή τυχάρπαστα, ιδιοτελή λαμόγια θα τον σφετερίζονται εξ ονόματος μας.

Κοινωνική αυταξία

Χρεωκοπία, στάση πληρωμών εσωτερική υποτίμηση,κούρεμα,ξύρισμα..λέξεις ατάκτως ειρημένες εντός μιας ακατάσχετης -μιντιοκρατούμενης- εκβιαστικής εσχατολογίας με απάνθρωπο στόχο τον ψυχοσωματικό εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού.Μια κρίση που δημιουργήθηκε από έναν αδηφάγο,κυνικό και άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα και διογκώθηκε μέσα από την εκδήλωση των πιο μύσταγνων και ποταπών τζογαδόρικων ενστίκτων μιας χούφτας χαρτογιακάδων απειλεί με πραγματικές ανθρωπιστικές κρίσεις ακόμη και τα πάλαι ποτέ ανεπτυγμένα έθνη του δυτικού κόσμου.Ένας πραγματικός θρίαμβος της απληστίας έναντι του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" (για όσους, φυσικά πιστεύουν στην εν λόγω ιδεοληψία..).
Τα κράτη της Ευρώπης και οι ΗΠΑ αφού εξαγόρασαν, όποτε έκριναν αναγκαίο,χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά και ασφαλίστικά μεγαθήρια , δαπανώντας ασύλληπτου μεγέθους δημόσιο χρήμα και εξασφαλίσαν αδιανόητες αποζημιώσεις και επιβραβεύσεις για τους φορείς της πιο αντικοινωνικής συμπεριφοράς (το τραπεζοχρηματιστικό σύμπλεγμα) βρίσκονται πάλι σε υποχώρηση.Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη..Οι επικεφαλής των εθνικών και υπερεθνικών aparratus είναι, ως επι τω πλείστον, παιδιά του Σικάγο και η διατήρηση της θέσης τους επιβάλλει την προσήλωση τους στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δύο χρόνια σχεδόν μετά τις κολοσιαίες διασώσεις των AIG και Bear Sterns, παρατηρείται το αδιανόητο: ένα σύστημα που απέτυχε να διαχειριστεί κινδύνους και επενδύσεις, προς όφελος του κοινωνικού κινδύνου, όχι μόνο υποχωρεί αλλά παραδίδει μαθήματα, προτεσταντικής εμπνέυσεως, λιτότητας και εγκράτειας. Φοβισμένα ανθρωπάρια, πραγματικοί αχυράνθρωποι της οικονομικής τρομολαγνείας, περιφέρονται σε συναντήσεις και συνόδους κορυφής, επεξεργαζόμενα τάχα ένα μεγάλο σχέδιο σωτηρίας για όλους μας.
Η σωτηρία δεν βρίσκεται στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, που καταδικάζουν ευρύτερα στρώματα στην φτώχεια και τον αποκλεισμό.Ακόμη και στο δικό τους, αυστηρά μακροοικονομικό επίπεδο ανάλυσης, η εμπειρία καταδεικνύει ότι η τόνωση της ζήτησης είναι εκείνη που φέρνει "ανάπτυξη" (πόσο λανθασμένα κλισέ λέξη..).Το μεγάλο ζητούμενο όμως παραμένει η αποσύνδεση της προσωπικής και κοινωνικής αυτοπραγμάτωσης από την επίτευξη υλικών στόχων.Η επαφή, η κοινωνική αλληλεγγύη,η φροντίδα του περιβάλλοντος, ο ακτιβισμός είναι τα "ομόλογα" στα οποία η πλειοψηφία ξέχασε να επενδύσει, δρέπωντας τώρα τους βρώμικους καρπούς της πλεονεξίας και του άκρατου ατομισμού.Είναι τώρα η ώρα να περάσουμε από τον δαρβινικό οικονομισμό σε μια νέα κοινωνική αφήγηση.